...της Φρόσως Τερζόγλου
Πρόκειται λοιπόν για τη μητέρα και τον πατέρα, που ακόμη και ετυμολογικά διαφαίνονται οι διαφορές και οι ρόλοι τους . Η πρώτη, η γλυκοτραγουδισμένη και υμνημένη, ως μεταφορέας του καρπού έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οφείλει να φροντίζει, να ταΐζει και να γλυκαίνει το παιδί της, και όταν βρίσκεται μέσα της και μετά, στον έξω κόσμο. Και από την άλλη, ο δεύτερος, ο πατέρας, μένει στο παρασκήνιο στο συλλογικό νου, στην κοινωνία, παρ’ όλη την ισομερή προσφορά του. Οφείλει να είναι ο προστάτης, ο κουβαλητής, αυτός που μοιάζει λίγο απόμακρος, που κάνει στην ουσία στην άκρη για να φανεί η πρωταγωνίστρια.
Όμως ευτυχώς ο καιρός περνάει. Και είτε λόγω εκσυγχρονισμού είτε με το πέρασμα της ηλικίας σιγά-σιγά οι ταμπέλες πέφτουν. Οι άνθρωποι παύουν να σκέφτονται με βάση τα πρέπει, προσαρμόζονται στη ζωή και συχνά ξεπροβάλλει και ένας πολύ τρυφερός μπαμπάς, περισσότερο και από τη μαμά.
Ή κάποιος που άνεργος επιδίδεται σε ένα λειτούργημα που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν προνόμιο της μαμάς, στην ανατροφή του παιδιού στο σπίτι. Ή καμιά φορά είναι και μόνος του σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς για κάποιο λόγο αποχώρησε το άλλο του μισό.
Θερμός, λοιπόν, ή ψυχρός, αυστηρός ή γλυκανάλατος, φωνακλάς ή σιωπηλός, όμορφος ή άσχημος, μονίμως εργαζόμενος ή μονίμως άνεργος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, νευρικός ή ήρεμος, θρησκόληπτος ή άθεος, παρών ή απών, γνωστός ή άγνωστος, πατέρας ή μπαμπάκας, ό,τι και να είναι, είναι οικογένεια μας, χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαμε, τον αγαπάμε ανάλογα με την αγάπη που έχει προσφέρει.
(Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα)
Άλλοτε από έρωτα άλλοτε από τύχη δύο άνθρωποι συναντιούνται, ενώνονται, γίνονται ένα και από αυτό το ένα προκύπτει ένας ή και περισσότεροι θησαυροί, καρποί των δύο σωμάτων και των δύο ψυχών. Και μετά ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι… Και οι δύο αυτοί άνθρωποι μετατρέπονται σε χτίστες που έχουν ως θεμελιώδη υποχρέωση να οικοδομήσουν αυτό το μοναδικό, το δικό τους μικρό ανθρωπάκι. Τους βλέπεις να περπατάνε όλοι μαζί και διακρίνεις πότε δύο όμοια ζευγάρια μάτια, πότε δύο όμοια χαμόγελα αλλά και όμοια γέλια και όμοιες φωνές και άλλα πολλά που αναβλύζουν, που δεν είναι απλά εικόνα, είναι ουσία!
Πρόκειται λοιπόν για τη μητέρα και τον πατέρα, που ακόμη και ετυμολογικά διαφαίνονται οι διαφορές και οι ρόλοι τους . Η πρώτη, η γλυκοτραγουδισμένη και υμνημένη, ως μεταφορέας του καρπού έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οφείλει να φροντίζει, να ταΐζει και να γλυκαίνει το παιδί της, και όταν βρίσκεται μέσα της και μετά, στον έξω κόσμο. Και από την άλλη, ο δεύτερος, ο πατέρας, μένει στο παρασκήνιο στο συλλογικό νου, στην κοινωνία, παρ’ όλη την ισομερή προσφορά του. Οφείλει να είναι ο προστάτης, ο κουβαλητής, αυτός που μοιάζει λίγο απόμακρος, που κάνει στην ουσία στην άκρη για να φανεί η πρωταγωνίστρια.
Όμως ευτυχώς ο καιρός περνάει. Και είτε λόγω εκσυγχρονισμού είτε με το πέρασμα της ηλικίας σιγά-σιγά οι ταμπέλες πέφτουν. Οι άνθρωποι παύουν να σκέφτονται με βάση τα πρέπει, προσαρμόζονται στη ζωή και συχνά ξεπροβάλλει και ένας πολύ τρυφερός μπαμπάς, περισσότερο και από τη μαμά.
Ή κάποιος που άνεργος επιδίδεται σε ένα λειτούργημα που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν προνόμιο της μαμάς, στην ανατροφή του παιδιού στο σπίτι. Ή καμιά φορά είναι και μόνος του σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς για κάποιο λόγο αποχώρησε το άλλο του μισό.
Θερμός, λοιπόν, ή ψυχρός, αυστηρός ή γλυκανάλατος, φωνακλάς ή σιωπηλός, όμορφος ή άσχημος, μονίμως εργαζόμενος ή μονίμως άνεργος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, νευρικός ή ήρεμος, θρησκόληπτος ή άθεος, παρών ή απών, γνωστός ή άγνωστος, πατέρας ή μπαμπάκας, ό,τι και να είναι, είναι οικογένεια μας, χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαμε, τον αγαπάμε ανάλογα με την αγάπη που έχει προσφέρει.
Ας μη ξεχνάμε πως πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Έτσι είναι και αυτός. Περισσότερο ή λιγότερο καλός σε κάτι. Γιατί πατέρας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Είναι μέρος μας, είναι κομμάτι που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας σίγουρα και συχνά και κάπου πάνω μας. Να, όπως εγώ, που έχω πάρει σίγουρα τα μάτια του, σε λίγο πιο καστανό!
https://www.youtube.com/watch?v=bocDpFVhyDw
https://www.youtube.com/watch?v=bocDpFVhyDw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου