Η στιγμή για το μεγάλο ''όχι'', το σωστό

....του Χάρη Τομπουλίδη

Την ημέρα του Πάσχα είχα δυο πολύ ενδιαφέρουσες συναντήσεις, σχεδόν συγχρόνως, που με γέμισαν βαθειά συναισθήματα για την κατάσταση που ζούμε. Η μία ήταν προσωπική στο σπίτι μου και η άλλη διαδικτυακή.

Και οι δύο με δύο αγαπητούς φίλους, νέους, οραματιστές, ευαίσθητους, ευσυνείδητους, με στόχους και αγώνες για να τους πετύχουν. Δυο άτομα που τ’ αγάπησα και μ’ αγάπησαν κυρίως γιατί είχαν οράματα που εγώ τα σεβάστηκα και τους ενθάρρυνα να τα πετύχουν. Ο ένας τα βρήκε και έκανε το μεγάλο άλμα και η άλλη το κάνει τώρα. Το κοινό στοιχείο και των δύο; Η φυγή. Η φυγή από μια στάσιμη κατάσταση, από μια ελώδη κατάσταση, από μια ανέλπιδη, χωρίς προοπτική, κατάσταση, που παρουσιάζει η ελληνική πραγματικότητα σήμερα. 

Ο ένας δουλεύει σε μεγάλη, ξένη, ασφαλιστική εταιρεία και η άλλη σπουδάζει στο πανεπιστήμιο. Ο ένας ήταν αισιόδοξος πριν από ένα-δύο χρόνια παρά το χάλι της ελληνικής οικονομίας και η άλλη πάλευε με τα οράματά της. Και ξαφνικά την ημέρα του Πάσχα ο ένας μου ανακοινώνει ότι θα παραμείνει στην εταιρεία του το πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα και η άλλη ότι σε δύο ημέρες αναχωρεί για το Σίδνεΰ της Αυστραλίας να σπουδάσει εκεί. 

Ο ένας λέει ότι δεν του λείπει η δουλειά αλλά, δε θα γίνει ζόμπι, ούτε άτομο που ζει για να δουλεύει από τις 8 ως την 11η το βράδυ χωρίς προοπτική και χωρίς έστω χρηματική αποζημίωση. Ότι, θέλει να έχει χρόνο και για να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει και όπως την ονειρεύεται. Και η άλλη, ότι οι σπουδές στη σχολή της δεν έχουν προοπτικές και γι’ αυτό αφήνει μάνα κι αδερφή και κάνει το μεγάλο άλμα. Και, και οι δύο είναι αγωνιστές, και οι δύο πέρασαν κάμπους και βουνά για να φτάσουν εκεί που είναι, και οι δύο αγαπούν και ερωτεύονται, και οι δύο έχουν οράματα, και οι δύο είναι συνειδητοί πολίτες. Και τους αγαπώ και τους δύο. 

Η συνάντησή μας το Πάσχα με θύμισε τον Αλεξανδρινό μας ποιητή που κι αυτός ήταν συναισθηματικά σαν κι αυτούς και αυτός έκανε τη μεγάλη απόφαση και έκανε το μεγάλο άλμα του, αλλά κι αυτός δε μετάνιωσε. Αν τον έλεγαν να ξαναδιαλέξει, πάλι θα διάλεγε το μεγάλο «όχι», το σωστό, κι ας τον κατέτρεχε σ’ όλη του τη ζωή. Ήταν το σωστό το «Όχι». Αλλά και οι αγαπητοί μου νέοι που διαλέγουν τη φυγή από τη στασιμότητα δεν πρέπει να αισθάνονται άσχημα. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, σαν άτομα που ζήσαν όμορφα και καλά στην πόλη αυτήν, ας την αποχαιρετήσουν με περηφάνια και χαρά την Αλεξάνδρεια που θα χάσουν. 

Οι Αλεξάνδρειες έχουν ακμές και παρακμές. Αυτήν τη στιγμή, η Αλεξάνδρειά τους ζει στιγμές παρακμής. Τα καράβια δεν κατασκευάζονται για να παραμένουν στα λιμάνια. Κατασκευάζονται για να πλέουν στις μεγάλες θάλασσες, να ανακαλύπτουν καινούργιες χώρες, καινούργιους χώρους. Να είναι ποντοπόρα και να δαμάζουν τα κύματα. 

Καλό σας ταξίδι αγαπητά μου παιδιά.