....από τον Oppressed
3 Μήνες φυλακή.12 βδομάδες.91 μέρες μετρούσα σαν παλιός φαντάρος που αδημονεί να σπάσει τα συρμάτινο φράχτη και να ελευθερωθεί...
Φοράω λοιπόν το χαμόγελο μου και προχωράω.Ξέρεις,εκείνο το χαμόγελο που ξεχειλίζει ευτυχία.Με βλέπεις το ξέρω,γι' αυτό και χαμογελάω.Θέλω να σε ξεγελάσω τη στιγμη που με παρατηρεις να χανομαι μακρυα σου.
Τα νοτισμένα γένια μου ακόμη να στεγνώσουν.Κρατάνε κλειδωμένη την αλμύρα που πότισε ο αποχωρισμός.Περπατάω πάλι,στους δρόμους που βαδίσαμε χέρι-χέρι και όλα είναι διαφορετικά.Κάτι λυπη*...Παράξενο αυτό.Το βράδυ τα αστέρια κρύβονται καλα.Όσο και να τα ψάξω δεν εμφανίζονται και όταν ξεπροβάλλουν κάτι εφήμερα και ασήμαντα αστεράκια δεν έχουνε την λάμψη που είχαν όταν ήσουν η συντροφιά μου.Εσύ τα βλέπεις άραγε;;;Ίσως πάλι δυσκολεύομαι να τα δω γιατί κάθε που νύχτωνε τα έβλεπα στα μάτια σου και πλέον δεν φωτίζουν για να μου δείξουν ξανά το δρόμο.
Εκείνο το βράδυ ένα σκοτεινό υπόγειο με υποδέχτηκε,με καλωσόρισε,το ένιωσα μέσα μου.Όμως δεν ακούστηκε απολύτως τίποτα.Επικρατούσε απόλυτη σιγή.Θα προτιμούσα να άκουγα κάτι,έστω ένα -γεια σου,θα μείνεις λίγο καιρό εδώ στο σκοτάδι και μετα θα σε βγάλουμε.ΤΙΠΟΤΑ.Και σ' αυτό επέλεξες να με βασανίσεις στυγνά.Επέλεξες να ακούσω με την ψυχή μου όλα όσα έλεγαν τα πυρωμένα μάτια σου.Ήταν τόσο επώδυνο που τα σημάδια ακόμη είναι φανερά.Παρέα μου όλο αυτόν τον καιρό κάτι κουρελιασμένες αναμνήσεις ποτίζουν σε όλο το χώρο το μεθυστικό άρωμά σου.Όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση αυτή με καταράκωνε.Πλέον το άρωμα σου φώλιαζε μέσα μου και με "τελείωνε " αργά και βασανιστηκά.
Μια μέρα όμως καθώς σήκωσα το κεφάλι μου μια ηλιαχτίδα τρυπούσε το χώμα και έκαιγε το υγρό και ταλαιπωρημένο πρόσωπο μου.Βρήκα δύναμη.Πίστεψα στον προδωμένο εαυτό μου.Πάτησα στα λυγισμένα πόδια μου και κατάφερα να σκαρφαλώσω.Καθώς έσπασα τα δεσμά της μοναξιάς αντίκρισα μια ορχιδέα να ανθίζει,ήτανε ροζ και τόσο όμορφη που σε καθήλωνε.Ήθελα να την πάρω μαζί μου αλλά έπρεπε να την κόψω.Δεν ήθελα να κάνω ότι μου έκανες εσύ.
Αποφάσισα λοιπόν να μείνω εκεί.Απο τότε την προσέχω,την φροντίζω και την αγαπάω και αυτή μου δείχνει την εκτίμηση της γιατί ανθίζει κάθε μέρα για μένα δείχνοντάς μου πως η ζωή είναι όμορφη
Φοράω λοιπόν το χαμόγελο μου και προχωράω.Ξέρεις,εκείνο το χαμόγελο που ξεχειλίζει ευτυχία.Με βλέπεις το ξέρω,γι' αυτό και χαμογελάω.Θέλω να σε ξεγελάσω τη στιγμη που με παρατηρεις να χανομαι μακρυα σου.
Τα νοτισμένα γένια μου ακόμη να στεγνώσουν.Κρατάνε κλειδωμένη την αλμύρα που πότισε ο αποχωρισμός.Περπατάω πάλι,στους δρόμους που βαδίσαμε χέρι-χέρι και όλα είναι διαφορετικά.Κάτι λυπη*...Παράξενο αυτό.Το βράδυ τα αστέρια κρύβονται καλα.Όσο και να τα ψάξω δεν εμφανίζονται και όταν ξεπροβάλλουν κάτι εφήμερα και ασήμαντα αστεράκια δεν έχουνε την λάμψη που είχαν όταν ήσουν η συντροφιά μου.Εσύ τα βλέπεις άραγε;;;Ίσως πάλι δυσκολεύομαι να τα δω γιατί κάθε που νύχτωνε τα έβλεπα στα μάτια σου και πλέον δεν φωτίζουν για να μου δείξουν ξανά το δρόμο.
Εκείνο το βράδυ ένα σκοτεινό υπόγειο με υποδέχτηκε,με καλωσόρισε,το ένιωσα μέσα μου.Όμως δεν ακούστηκε απολύτως τίποτα.Επικρατούσε απόλυτη σιγή.Θα προτιμούσα να άκουγα κάτι,έστω ένα -γεια σου,θα μείνεις λίγο καιρό εδώ στο σκοτάδι και μετα θα σε βγάλουμε.ΤΙΠΟΤΑ.Και σ' αυτό επέλεξες να με βασανίσεις στυγνά.Επέλεξες να ακούσω με την ψυχή μου όλα όσα έλεγαν τα πυρωμένα μάτια σου.Ήταν τόσο επώδυνο που τα σημάδια ακόμη είναι φανερά.Παρέα μου όλο αυτόν τον καιρό κάτι κουρελιασμένες αναμνήσεις ποτίζουν σε όλο το χώρο το μεθυστικό άρωμά σου.Όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση αυτή με καταράκωνε.Πλέον το άρωμα σου φώλιαζε μέσα μου και με "τελείωνε " αργά και βασανιστηκά.
Μια μέρα όμως καθώς σήκωσα το κεφάλι μου μια ηλιαχτίδα τρυπούσε το χώμα και έκαιγε το υγρό και ταλαιπωρημένο πρόσωπο μου.Βρήκα δύναμη.Πίστεψα στον προδωμένο εαυτό μου.Πάτησα στα λυγισμένα πόδια μου και κατάφερα να σκαρφαλώσω.Καθώς έσπασα τα δεσμά της μοναξιάς αντίκρισα μια ορχιδέα να ανθίζει,ήτανε ροζ και τόσο όμορφη που σε καθήλωνε.Ήθελα να την πάρω μαζί μου αλλά έπρεπε να την κόψω.Δεν ήθελα να κάνω ότι μου έκανες εσύ.
Αποφάσισα λοιπόν να μείνω εκεί.Απο τότε την προσέχω,την φροντίζω και την αγαπάω και αυτή μου δείχνει την εκτίμηση της γιατί ανθίζει κάθε μέρα για μένα δείχνοντάς μου πως η ζωή είναι όμορφη
Τώρα πλέον,δεν χαμογελάνε μόνο τα χείλη μου αλλά και η ψυχή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου