Δώρα ζωής

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Λένε οτι αν δεν το πάθεις, δεν θα καταλάβεις, διαφωνώ! αν το πάθεις θα είναι αργά για να το καταλάβεις, από εκεί προκύπτει και η λαϊκή ρήση ''των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν''.


Στην περίπτωση της δωρεάς οργάνων τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Παθαίνεις κάποιο δυστύχημα, οι γιατροί δεν δίνουν ελπίδες και τότε γεννάται το ερώτημα: τί πρέπει να κάνουν οι συγγενείς του αρρώστου; να διατηρήσουν την ελπίδα τους άσβεστη προσμένοντας σε κάποιο θαύμα ή να πάρουν τη γενναία και σπουδαία απόφαση να δωρίσουν τα όργανα σε κάποιον που τα έχει πραγματικά ανάγκη;

Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι πολλές και αποκλίνουσες. Από τη μια πλευρά υπάρχει η οικογένεια που αρνείται να δεχτεί το τέλος, εξακολουθεί να πιστεύει σε ένα θαύμα και επιμένει να κρατά ζωντανό τον ασθενή που το μόνο πράγμα το οποίο τον βοηθά να αναπνέει είναι τα μηχανήματα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει κάπου στον κόσμο ένα δεκαπεντάχρονο παιδί με νεφρική ανεπάρκεια που περιμένει έναν δότη για να συνεχίσει τη ζωή του σαν ένα οποιοδήποτε παιδί της ηλικίας του. Δύσκολη η κατάσταση. Αυτό θα μπορούσε και να αποτελεί πραγματικά δίκοπο μαχαίρι.

Πριν από όλα όμως, πρέπει να φροντίσουμε να είμαστε ενημερωμένοι. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε κάποιες λεπτές, αλλά βασικές διαφορές. Δωρητής οργάνων είναι ο ενήλικος πολίτης που δηλώνει εν ζωή ότι μετά τον θάνατό του θα ήθελε να βοηθήσει ασθενείς συνανθρώπους του, προσφέροντας τα όργανά του προς μεταμόσχευση. Ο δωρητής οργάνων κατέχει την «Κάρτα Δωρητή Οργάνων».  Δότης οργάνων είναι ο εκλιπών από τον οποίο αφαιρείται τουλάχιστον ένα όργανό του προς μεταμόσχευση, ή, ο εν ζωή πολίτης που δίνει ένα όργανό του ή ιστό του προς μεταμόσχευση σε συγγενή του, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία. Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πως εκτός από εμάς τους ίδιους που κατέχουμε την κάρτα δωρητή οργάνων, κανείς άλλος δεν ξέρει πως είμαστε δωρητές οργάνων, αυτό είναι κάτι προσωπικό και προστατευμένο από το νόμο (2472/1997).

Δεν γνωρίζω επακριβώς το ποσοστό που είναι υπέρ της δωρεάς οργάνων στη χώρα μας. Αυτό που γνωρίζω είναι οτι πρόκειται σίγουρα για μια δύσκολη απόφαση. Ας το δούμε με βάση το νόμο των πιθανοτήτων: Έστω οτι κάποιος βρίσκεται ακόμα στη ζωή με μηχανική υποστήριξη και οι πιθανότητες να συνέλθει είναι γύρω στο 10%. Ταυτόχρονα, ένα παιδί με νεφρική ή καρδιακή ανεπάρκεια βρίσκεται στο 50-50. Αν βρεθεί συμβατός δότης, θα ζήσει πιθανότατα αρκετά καλά, αν όχι.. κανείς δεν ξέρει. Δεν είναι λοιπόν πολύ όμορφο να χαρίσει κανείς ζωή αν μπορεί;

Υπάρχουν παραδείγματα γονέων που δώρισαν τα όργανα των παιδιών τους και είδαν την καρδιά του γιού ή της κόρης τους να χτυπάει στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου. Παράδειγμα που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι αυτό του 20χρονου αυστραλού Ντουζόν Ζάμιτ που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα το 2008, ξυλοκοπήθηκε στη Μύκονο και τελικά κατέληξε. Οι γονείς του ενήργησαν σύμφωνα με την επιθυμία του και χάρισαν τη ζωή σε 4 ανθρώπους. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι γονείς όπως και τόσοι άλλοι κι όμως.. από τη στιγμή που έμαθαν πως οι ελπίδες είναι ελάχιστες πήραν αυτή τη γενναία απόφαση και έκαναν ένα τόσο μεγάλο καλό σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε μεγάλη ανάγκη.

Αυτό που θέλω να πώ είναι πως μπορεί μεν το θέμα της δωρεάς οργάνων να αποτελεί ίσως και ταμπού για την ελληνική κοινωνία, μπορεί να αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν ο άνθρωπός σου θα επανέλθει τελικά ή θα μείνει επ αόριστον σε μια κατάσταση αβέβαιη, ωστόσο είναι μια όμορφη πράξη ικανή για το μεγαλύτερο καλό. Σαφώς θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο το νομικό πλαίσιο και η επιθυμία του δωρητή για αυτή την ενέργεια γιατί μόνο έτσι έχει νόημα όλο αυτό και τότε μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της ψυχής και την ευχαρίστηση που θα λάβει τόσο η μια πλευρά, όσο και η άλλη, γιατί είναι σίγουρο οτι η σχέση αυτή θα λειτουργεί για πάντα αμφίδρομα!

Για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ