Για τη μικρή

....της Σοφίας Χατζηπασχάλη

Αρχή θεωρείται η κραυγή που βγάζεις για ζωή.

Βγάλε τη φωνή σου, όσο μπορείς,για να μην το ξανακάνεις ποτέ.

Διώξε τα δαιμόνια που σε στοιχειώνουν και πάψε να κλαις.

Βίωσε την απόλυτη ευτυχία για λίγο καιρό και ξέχασέ το για πάντα.

Άνοιξε τα μάτια σου και τα αυτιά σου, αλλά τη γλώσσα σου κόψτην.

Σκάσε. Πάλι στεναχωριέσαι που δεν ξέρεις τι έχασες. Επιτέλους.

Μη μου μιλάς. Μη μου μιλάς. Μη μου μιλάτε.

Συνέχισε να περπατάς και ψάξε να βρεις τον οποιοδήποτε στόχο.

Πέσε επάνω του σαν ελπίδα και φάε τα μούτρα σου.

Πόνεσε για ό,τι δεν κατέκτησες ακόμα και βάλτο στα πόδια αμέσως.

Μαγείρεψε ό,τι βρεις μπροστά σου και πάρε χάπι για τον πόνο.

Πιες να θυμηθείς. Ξέχασε πριν ακόμα ανοίξεις το μπουκάλι.

Κοιμήσου σαν άνθρωπος, καθαρός, ξύπνα και ξαναπλύσου.

Δε θέλω. Δε θέλω. Δε θέλω.

Τέλος θεωρείται η κραυγή που βγάζεις για έλεος.

Κραύγαξε, να σε λυπηθεί το παρελθόν σου.

Όλα πέρασαν και είδες τα μισά.

Άνοιξε το στόμα σου και φάε τα πάντα.

Τώρα διόρθωσε τα λόγια μου, πάτα πάνω σ αυτά και φώναξε το.



Σκάσε.



Τώρα ζήσε και μόνο αυτό σε διατάζω σα μεγάλος και τρανός που είμαι.

Συγγνώμη μικρή μου. Συγγνώμη.