Μαθήματα μεταρρυθμιστικού ήθους

....του Στέργιου Καλπάκη

Η χρήση των ευφημισμών είναι ίδιον την ελληνικής πολιτικής κουλτούρας. Δεκαετίες τώρα έχουμε πήξει στη μεγαλορρημοσύνη. Όσο όμορφα κι ελπιδοφόρα είναι αυτά που ακούμε όμως, τόσο άσχημη είναι η καθημερινότητα που ζούμε.

Η μεταρρύθμιση είναι ο όρος που μονοπωλεί τον τελευταίο καιρό τα κείμενα των πολιτικών λόγων, των κομματικών ανακοινώσεων, των διαγγελμάτων και η χρήση του αποτελεί το βασικό όπλο στα χέρια της καθεστωτικής προπαγάνδας ώστε να μετριάζει τις αρνητικές εντυπώσεις που προκαλούνται από τις αδιέξοδες πολιτικές της, να δικαιολογεί τις αντιδημοκρατικές της πρακτικές και να καλύπτει τους μικροπολιτικούς. εντός κυβερνήσεως χειρισμούς των στελεχών της.

Κάθε φορά που κόβονται μισθοί ένας υπουργός μιλάει για αναγκαίες θυσίες ώστε να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις. Για κάθε έναν που βγαίνει στην ανεργία, το κράτος κάνει ένα βήμα στον εξορθολογισμό και για κάθε κλείσιμο οτιδήποτε δημόσιου πετυχαίνουμε εξυγίανση. Όσο για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν είναι παρά η επίλυση ζητημάτων που επείγουν και δεν πρέπει να χαθεί ούτε μέρα. Βλέπε ΕΡΤ, πολύ επείγον!

Το παραπάνω success story λοιπόν της μεταρρύθμισης έχει οδηγήσει πάνω από 1.000.000 Έλληνες στην ανεργία, έχει αυξήσει δραματικά τα ποσοστά αυτών που ζουν κάτω απ’ τα όρια της φτώχιας, έχει εντείνει την κοινωνική ανισότητα, την εγκληματικότητα, την άνοδο του εθνικισμού και μία μακρά σειρά φαινομένων κοινωνικής παθογένειας. Με λίγα λόγια, η μεταρρύθμιση, έτσι όπως την εννοεί ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί του αλλά και όπως την εννοεί και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η ριζική αλλαγή με στόχο κάτι ανώτερο αλλά μία μισανθρωπική διαδικασία που ρίχνει στη δυστυχία όλο και περισσότερους απ’ αυτούς που βρίσκονται στα χαμηλότερα.

Την ίδια ώρα δεν γίνονται οι μεταρρυθμίσεις εκεί που πρέπει να γίνουν κι όπως πρέπει να γίνουν. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ακόμα ένα δυσκίνητο, υδροκέφαλο, γελοίο κι αντιπαραγωγικό κράτος που καταδυναστεύει το φορολογούμενο, το συνταξιούχο, τον ασθενή, το νέο επιχειρηματία. Για τη φοροδιαφυγή δε γίνεται τίποτα! Έχουμε μια δημόσια παιδεία που κάθε άλλο παρά δημόσια είναι, που δημιουργεί νέους με δεξιότητες μεν αλλά χωρίς κριτική σκέψη, πολιτική κουλτούρα και κοινωνική ωριμότητα δε. Ένα παραγωγικό μοντέλο που στερείται σοβαρής καθοδήγησης κι ένα πολιτικό σύστημα που διακρίνεται από σχέσεις συναλλαγής με το τραπεζικό και μιντιακό κατεστημένο.

Η έννοια της μεταρρύθμισης επί μνημονίου έχει ταυτιστεί με την πιο βάρβαρη κι απότομη εσωτερική υποτίμηση που έχει υποστεί ποτέ ένας λαός. Μία πολιτική που δε θα σταματήσει αν δεν ικανοποιηθούν οι ανάγκες του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα, πρώτα στη Γερμανία κι έπειτα στην Ελλάδα. Επίσης, η πολιτική αυτή οδηγεί στη δημιουργία μιας νέας τάξης πραγμάτων που κάθε μέρα βγαίνει κερδισμένη από την κρίση και την δυστυχία του λαού.

Η άρνηση του Φώτη Κουβέλη να συμβάλλει σ’ αυτές τις πολιτικές, τάραξε τα νερά στη Δημοκρατική Αριστερά με πολλά στελέχη του κόμματος να τον κατηγορούν για παραλογισμό, υπαναχώρηση και παραστράτισμα από τον ορθό δρόμο της ευθύνης και της μεταρρύθμισης.

Δυστυχώς, ένα κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς διαβάζει την κρίση και ασπάζεται τις λύσεις που παρουσιάζει ο νεοφιλελεύθερος χρεοκοπημένος συνασπισμός που συγκροτούν η ΤΡΟΪΚΑ, το κόμμα του μνηνονίου(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα. Επιβεβαιώνει έτσι τον Νόαμ Τσόμσκι ο οποίος πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι στην Ευρώπη της κρίσης τα όρια ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά είναι δυσδιάκριτα.

Η στάση του Φώτη Κουβέλη, όποιες επιπτώσεις κι αν φέρει στα ποσοστά του κόμματος, στέλνει ένα μήνυμα. Ότι το παρόν πολιτικό σύστημα με αυτά τα κόμματα κι αυτά τα πρόσωπα στην εξουσία είναι το πλέον ακατάλληλο να διαχειριστεί την ιστορική μετάβαση από το μονοκομματισμό στην πολιτική συναίνεση.Είναι ανίκανο κι απρόθυμο να προβεί σε ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής και θα εκσυγχρονίσουν τη χώρα και τέλος, ότι το φθινόπωρο θα έχουμε νέα μέτρα ανάλογης βιαιότητας, κοινωνικής αδικίας και αναποτελεσματικότητας με τα προηγούμενα.

Το εκάστοτε πολιτικό σύστημα, οφείλει να πετυχαίνει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις ώστε να δίνει στη νέα γενιά τα εφόδια για να το ανατρέψει. Αυτό είναι κοινωνική εξέλιξη. Η ελληνική κυβέρνηση σήμερα , όχι μόνο δεν παρέχει αυτά τα εφόδια αλλά πετυχαίνει ένα ιστορικό πισωγύρισμα!

Η ανανεωτική αριστερά δεν μπορεί να λειτουργήσει συναινετικά σ’ αυτό το πισωγύρισμα γιατί πολύ απλά δεν αντιλαμβάνεται τη μεταρρύθμιση με «όρους Άδωνι»!