Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Και όλο το σκέφτομαι

...της Ελευθερίας Κωτσοβασίλη

Πριν κοιμηθώ, στο κρεβάτι μου, αρχίζει ένας μακρύς και βαθύς συλλογισμός. Άλλοτε αρχίζει ως εξής: η απολογία της ημέρας. Έκανα αυτά που ήθελα; Αν όχι, θα προλάβω να τα κάνω αύριο ή θα είναι αργά;

Καταλήγω στο ερώτημα: αν θα τα έκανα την επόμενη μέρα, θα είχαν την ίδια σημασία; Ύστερα, σκέφτομαι πως μάλλον άργησα ή μάλλον δεν θα είχαν την ίδια σημασία. Άρα καλύτερα που δεν αναλώθηκα στο να τα κάνω. Αλλά ό,τι κάνεις καλό είναι, σωστά; Και μετά απογοητεύομαι.

Άλλοτε σκέφτομαι κάτι που έγινε μέσα στη μέρα μου. Καλό ή κακό. Αν ήταν καλό, τότε είμαι περήφανη και βάζω νέους στόχους ή κάνω όνειρα. Και κοιμάμαι ήρεμη. Αν δεν ήταν καλό, μου παίρνει μερικά περισσότερα λεπτά μέχρι να ηρεμήσω και να μπορέσω να κλείσω τα μάτια μου ξανά και να μπορέσω επιτέλους να κοιμηθώ.

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν όντως αξίζει να το σκέφτομαι και -τώρα- πώς νιώθω και πώς θα ήθελα να νιώθω. Και άλλοτε καταλήγω στο ότι δεν αξίζει και πείθω τον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιμάμαι.

Άλλοτε σκέφτομαι ανθρώπους. Ανθρώπους στη ζωή μου που ήρθαν και έγιναν σημαντικοί. Σκέφτομαι τον τρόπο που έφυγαν από τη ζωή μου. Αν θα ήθελα να τους κρατήσω. Έχω 2,3, εκτός από την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου και τους καλύτερους μου φίλους, στο μυαλό μου που μου έδωσαν πάρα πολλά πράγματα, με έμαθαν πολλά, μου έδειξαν πολλά, έφυγαν και τότε θα έκανα τα πάντα για να τους κρατήσω με κάποιον τρόπο. Γιατί για τη δεδομένη στιγμή, μου έδειξαν μια άγνωστη πτυχή του κόσμου. Ανθρώπους για τους οποίους στενοχωρήθηκα και έκλαψα. Και στεναχωριέμαι ακόμα κάτι τέτοιες ώρες συλλογισμού.

Αποκοιμιέμαι. Ξημερώνει. Ξυπνάω.

Όλα στο φως της μέρας είναι πολύ πιο εύκολα. Ισχύει ότι το βράδυ τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα; Ή φταίει το βαρύ πρόγραμμα της καθημερινότητας που σε κάνει να μην τα σκέφτεσαι ή να ξεχνιέσαι; Γιατί το πρωί, αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως «όλα γίνονται», πως «όλα θα περάσουν και όλα για κάποιο λόγο γίνονται, άρα άραξε και μάθε από αυτά», πως «ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή μας είτε επειδή μας χώρισαν τα διαφορετικά μας προγράμματα, είτε επειδή το διάλεξαν δεν τους θέλω βρε αδερφέ. Θέλω αυτούς που με οποιονδήποτε τρόπο επιλέγουν να μείνουν». 

Και μετά συνεχίζω τη μέρα μου και να κυνηγώ τα όνειρά μου. Καθόλου προβληματισμένη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου