Γιατί να ''πρέπει'' όταν ''δεν θέλω'' και αντίστοιχα γιατί να ''πρέπει'' αυτά που ''δεν θέλω'';

....της Aνδριανής Τσίλη

Τα πρώτα ''πρέπει'' τα συναντάμε στην βρεφική-παιδική μας ηλικία. Είναι το στάδιο που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, την κοινωνία και αρχίζουμε να επικοινωνούμε με τα άτομα του περιβάλλοντος μας, χωρίς όμως να κατανοούμε όσα αυτή συνεπάγεται. Έτσι, ακούμε,απο πολύ μικρή ηλικία οτι πρέπει να κάνεις αυτό, να μιλάς έτσι, να ντύνεσαι με αυτό τον τρόπο και να συμπεριφέρε- σαι συμφωνα με αυτούς τους κανόνες.

Πρέπει να σκέφτεσαι ώριμα, κι όταν λέω ''ώριμα'' εννοώ ''ακολουθώντας αυτούς τους κατα τα άλλα άγραφους κανόνες'' που κάποιος, κάποτε θέσπισε. Πρέπει να είσαι άριστος μαθητής, και άριστος μαθητής σημαίνει να δέχεσαι άκριτα οσα σου διδάσκουν δάσκαλοι και καθηγητές και να ακολουθείς ρητά τις διδαχές τους. Κι όλα αυτά, γιατί; Μα, για να είσαι ένα άξιο μέλος της κοινωνίας,ένα υπόδειγμα, ένα παράδειγμα προς μίμηση κι όχι ένας αποτυχημένος, ένας περιθωριοποιημένος ανθρωπάκος. Για να πετύχεις στη ζωή σου. Για να σε σέβονται!

Κατα τα άλλα η κοινωνία μας, δέχεται και αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Καθένας είναι μοναδικός, ξεχωριστός. Η κοινωνία το γνωρίζει και μας ενθαρρύνει να την αναζητήσουμε,να τη διευρύ -νουμε,να την αναπτύξουμε. Ναι, θέλω να πετυχώ στη ζωή μου. Ως εδώ συμφωνούμε. Το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο. Θέλω να πετύχω χωρίς να μπώ στο καλούπι που κάποιος δημιούργησε,το οποίο ίσως παλαιότερα να ήταν κατακριτέο, τώρα όμως, ύστερα απο τόσα χρόνια, η κοινωνία το ενστερνίστηκε και μου το παραδίδει έτοιμο προς βρώσιν,χωρίς να μου δίνει περιθώρια επιλογής.

Θέλω να με αγαπούν και να με αποδέχονται (φυσικό είναι, όλοι το θέλουμε) ή και να με απορρίψουν. Θέλω όμως πριν απο όλα να με γνωρίσουν, να μου μιλήσουν κι έπειτα να επιλέξουν. Πώς γίνεται να υπάρξει ''ελευθερία έκφρασης και λόγου'' όταν πρέπει να πω αυτά τα συγκεκριμένα λόγια για να με απο- δεχτείς; Πώς περιμένεις να υπάρξει ουσιαστική ανάπτυξη όταν δε θέλεις να ακούσεις και να δεις αυτό που πραγματικά είμαι και σκέφτομαι, αλλά αυτό που έχεις μάθει οτι είναι σωστό; Γιατί επιλέγεις να εθελοτυφλείς;

Συγνώμη, αλλά δε μπορώ να περιοριστώ στα δικά σου πρέπει. Γιατι; Γιατί προτιμώ να ακούσω την καρδιά μου. Γιατί θέλω εγώ να γνωρίσω τον εαυτό μου, χωρίς εσύ να μου πεις ποια είμαι. Χωρίς να προσπαθείς να με περιορίσεις. Έχω όνειρα, θελω να τα ζησω. Κι αν αυτό σημαίνει να ζήσω σε αυτό που εσύ αποκαλείς περιθώριο, ας είναι! Ίσως τελικά οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο να είναι πιο ευτυχισμένοι.

Όχι, δεν εχουν περισσότερα απο σενα. Είχαν όμως-και έχουν- τη δύναμη να επιλέγουν να είναι ο εαυτός τους, με ό, τι αυτο συνεπάγεται. Να ελευθερωθούν απο στερεότυπα και προκαταλήψεις, να αποκτήσουν εμπειρίες , να ανακαλύψουν,να αποδεχτούν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Εσύ;