Σημερινοί πρωινοί διάλογοι δίπλα μου στη δουλειά.
1. Αφού κάνει μια σύντομη ανάλυση στον διπλανό του ότι όλοι αυτοί οι μετανάστες που πλένουν τζάμια στα φανάρια είναι αφορολόγητοι, καταλήγει, εμφανώς ικανοποιημένος με τον εαυτό του: «έτσι διώχνεις τους τελευταίους Έλληνες». Στη συνέχεια μπαίνει στο γραφείο του προϊστάμενου με τον άλλο, λέγοντας «ο κύριος θέλει να σας απασχολήσει για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αν δε σας πειράζει θα ακούσω κι εγώ. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση»
2. Στον κάτω όροφο μιλάνε δυο γυναίκες. Λέει η πιο μεγάλη: «στην αρχή πανικοβληθήκαμε, ύστερα στεναχωρηθήκαμε. Τώρα κάπως συνηθίσαμε. Δεν κάναμε και τίποτα φοβερό πριν, αλλά τώρα δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε 6 μήνες μπροστά» «Ναι» τη διακόπτει η άλλη «τώρα ζούμε βδομάδα τη βδομάδα». Συνεχίζει η πρώτη «Ε, ναι δε γίνεται αλλιώς. Αν κάπου όμως, κάτι σκέφτομαι, είναι τα παιδιά». Σχολιάζουν μετά τους δεσμούς της ελληνικής οικογένειας, τουλάχιστον είμαστε κοντά, έχουμε σχέσεις καλές, τα παιδιά έχουν κάπου να πάνε. Η μεγαλύτερη κάπως πικρά λέει, ότι «δεν γίνεται κι έτσι όμως, δεν είναι και καλό για τα παιδιά». Η συζήτησή τους γίνεται πιο χαμηλόφωνη, ίσως λένε κάτι πιο προσωπικό, ίσως αναλύουν κάποιο πιο συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν ξέρω. Απομακρύνομαι, φοβάμαι ότι η μεγαλύτερη γυναίκα θα βάλει τα κλάματα.
***
«έρημες ομορφιές έρημες γυναίκες έρημες ιδεολογίες στο τόπο τους πια δε φυτρώνει τίποτε και μόνο ταινίες αστυνομικές μας ξεκουράζουν» / Θ. Γκόρπας
***
Συνεχίζουμε με ειδήσεις από την κατηγορία πολιτισμός και καβαλίνα (την οποία γεμίζουμε με προχθεσινά status στο fb).
Μαίνεται η μάχη για τον Χατζιδάκι. Εκτός από αρκετούς αριστερούς / αριστερίζοντες κλπ που αναπαράγουν διάφορα κείμενά του και μιλάει για την αισθητική του τον διεκδικεί και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Διάβασα ας πούμε Χωμενίδη (μη ρωτάς γιατί, τη βρίσκω) κ σκέφτομαι ότι είναι κάπως ενοχλητικό ότι εδώ και δυο, τρία χρόνια αναφέρουν όλοι τη στάση του Χατζιδάκι (κ συνήθως σε αντίθεση προς τον Θεοδωράκη), υπονοώντας λίγο πολύ ότι κι αυτοί τέτοιοι είναι κι όχι ας πούμε λαϊκιστές σαν το Μίκη (ή Μίκυ, αφού το κερδίζει να του το αποδώσουμε, μην το λυπηθούμε). Είναι ενοχλητικό γιατί θεωρούν ότι λένε πράγματα που πάνε αντίθετα στις απόψεις κ τις κραυγές της μάζας, οπότε βρίσκουν συγγένεια με τον Χατζιδάκι. Μόνο που ο τελευταίος, εκτός απ’ το να ασκεί σκληρή κριτική στον *λαό*, ασκούσε κριτική κ στις διάφορες εξουσίες, έχει υπερασπιστεί κ τους τρισκατάρατους μπαχαλάκηδες αναρχικούς. Οι τύποι σαν το Χωμενίδη (ή το Γεωργελέ ας πούμε) το μόνο που έχουν να πουν είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι ανόητος, λαίκιστής και φωνάζει μόνο γιατί δε θέλει να αλλάξει τίποτα. Ταυτόχρονα υπερασπίζονται τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Στ. Μάνο ή όποιον άλλο ταιριάζει στο κοστουμάκι του *μεταρρυθμιστή*, χωρίς να μας λένε ότι αυτοί οι μεταρρυθμιστές μαζί και τα κόμματά τους, μεταρρύθμιζαν τη χώρα επί δεκαετίες.
1. Αφού κάνει μια σύντομη ανάλυση στον διπλανό του ότι όλοι αυτοί οι μετανάστες που πλένουν τζάμια στα φανάρια είναι αφορολόγητοι, καταλήγει, εμφανώς ικανοποιημένος με τον εαυτό του: «έτσι διώχνεις τους τελευταίους Έλληνες». Στη συνέχεια μπαίνει στο γραφείο του προϊστάμενου με τον άλλο, λέγοντας «ο κύριος θέλει να σας απασχολήσει για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αν δε σας πειράζει θα ακούσω κι εγώ. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση»
2. Στον κάτω όροφο μιλάνε δυο γυναίκες. Λέει η πιο μεγάλη: «στην αρχή πανικοβληθήκαμε, ύστερα στεναχωρηθήκαμε. Τώρα κάπως συνηθίσαμε. Δεν κάναμε και τίποτα φοβερό πριν, αλλά τώρα δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε 6 μήνες μπροστά» «Ναι» τη διακόπτει η άλλη «τώρα ζούμε βδομάδα τη βδομάδα». Συνεχίζει η πρώτη «Ε, ναι δε γίνεται αλλιώς. Αν κάπου όμως, κάτι σκέφτομαι, είναι τα παιδιά». Σχολιάζουν μετά τους δεσμούς της ελληνικής οικογένειας, τουλάχιστον είμαστε κοντά, έχουμε σχέσεις καλές, τα παιδιά έχουν κάπου να πάνε. Η μεγαλύτερη κάπως πικρά λέει, ότι «δεν γίνεται κι έτσι όμως, δεν είναι και καλό για τα παιδιά». Η συζήτησή τους γίνεται πιο χαμηλόφωνη, ίσως λένε κάτι πιο προσωπικό, ίσως αναλύουν κάποιο πιο συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν ξέρω. Απομακρύνομαι, φοβάμαι ότι η μεγαλύτερη γυναίκα θα βάλει τα κλάματα.
***
«έρημες ομορφιές έρημες γυναίκες έρημες ιδεολογίες στο τόπο τους πια δε φυτρώνει τίποτε και μόνο ταινίες αστυνομικές μας ξεκουράζουν» / Θ. Γκόρπας
***
Συνεχίζουμε με ειδήσεις από την κατηγορία πολιτισμός και καβαλίνα (την οποία γεμίζουμε με προχθεσινά status στο fb).
Μαίνεται η μάχη για τον Χατζιδάκι. Εκτός από αρκετούς αριστερούς / αριστερίζοντες κλπ που αναπαράγουν διάφορα κείμενά του και μιλάει για την αισθητική του τον διεκδικεί και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Διάβασα ας πούμε Χωμενίδη (μη ρωτάς γιατί, τη βρίσκω) κ σκέφτομαι ότι είναι κάπως ενοχλητικό ότι εδώ και δυο, τρία χρόνια αναφέρουν όλοι τη στάση του Χατζιδάκι (κ συνήθως σε αντίθεση προς τον Θεοδωράκη), υπονοώντας λίγο πολύ ότι κι αυτοί τέτοιοι είναι κι όχι ας πούμε λαϊκιστές σαν το Μίκη (ή Μίκυ, αφού το κερδίζει να του το αποδώσουμε, μην το λυπηθούμε). Είναι ενοχλητικό γιατί θεωρούν ότι λένε πράγματα που πάνε αντίθετα στις απόψεις κ τις κραυγές της μάζας, οπότε βρίσκουν συγγένεια με τον Χατζιδάκι. Μόνο που ο τελευταίος, εκτός απ’ το να ασκεί σκληρή κριτική στον *λαό*, ασκούσε κριτική κ στις διάφορες εξουσίες, έχει υπερασπιστεί κ τους τρισκατάρατους μπαχαλάκηδες αναρχικούς. Οι τύποι σαν το Χωμενίδη (ή το Γεωργελέ ας πούμε) το μόνο που έχουν να πουν είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι ανόητος, λαίκιστής και φωνάζει μόνο γιατί δε θέλει να αλλάξει τίποτα. Ταυτόχρονα υπερασπίζονται τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Στ. Μάνο ή όποιον άλλο ταιριάζει στο κοστουμάκι του *μεταρρυθμιστή*, χωρίς να μας λένε ότι αυτοί οι μεταρρυθμιστές μαζί και τα κόμματά τους, μεταρρύθμιζαν τη χώρα επί δεκαετίες.
Το να μη χαϊδεύεις τα αυτιά του λαού (όπως λένε) είναι ωραίο και σπουδαίο, αλλά να ξεχνάς να πεις και καμιά μικροκουβέντα για τη μαύρη δεξιά (σε τρία κομμάτια) που κυβερνάει ή για την πασοκίλα που διέλυσε τα πάντα είναι σπουδαιότερο. Αλλά ξέχασα, ψηφίζουμε ευρωπαϊκή δημάρ για να περισώσουμε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας, τί σημασία έχει που στη Θεσ/νικη προσάγουν σωρηδόν διεμφυλικούς/ στην Αθήνα κλείνουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες κλπ. Θεσμικές μικροαστοχίες. Μια μετριοπαθής και σοβαρή δήλωση Κουβέλη θα φτιάξει τα πράγματα. Στο κάτω κάτω τώρα με την πρωτοβουλία Δένδια – Καμίνη για τις διαδηλώσεις, όλα θα φτιάξουν στην ευρωπαϊκή μας πρωτεύουσα. Να μην ξεχάσουν να κρύψουν πουθενά και τα πρεζάκια μόνο, γιατί χαλάνε την βόλτα στην Πανεπιστημίου.
Να προσθέσω και το εξής. Αρκετοί απ’ αυτούς που σήμερα περηφανεύονται ότι δεν χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού, όντως δεν τα χαϊδεύουν σήμερα. Τα χάιδευαν όμως λίγα χρόνια πριν, όταν έγραφαν άρθρα για το καταπληκτικό ελληνικό χρηματιστήριο ή κορόιδευαν τους μίζερους αριστερούς που γκρίνιαζαν ενώ η Ελλάδα προχωρούσε μπροστά. Και τότε αυτοί οι άνθρωποι λέγοντας εκσυγχρονισμός, εννοούσαν να ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές. Η φούσκα της ελληνικής οικονομίας τότε, ήταν μια χαρά, αρκεί που τα υπουργεία είχαν να πληρώνουν διαφημίσεις στα έντυπα που αρθρογραφούσαν. Ζητούσαν το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας από τότε (ευκολάκι ακόμη και για την Ελλάδα να το λες), αλλά δεν επιθυμούσαν τον διαχωρισμό του δημοσίου απ’ την κρατική διαφήμιση στις εφημερίδες ή την περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση. Τότε ήταν οκ η Ελλάδα να παράγει μετοχές και φρι πρες.
***
Σε σοβαρές ανακοινώσεις τώρα. Μία απ’ τις κρισιμότερες κι ενδεικτικότερες στιγμές της κρίσης ήταν νομίζω αυτό που συνέβη με τις οροθετικές γυναίκες. Ενδεικτικό, γιατί μας έδειξε με καταπληκτική σαφήνεια ότι η κυρίαρχη ιδεολογία εξακολουθεί να σιχαίνεται τους αδύναμους και τους (με τα αλάνθαστα τηλεοπτικά κριτήρια) περιθωριακούς και δεν διστάζει να τους πατήσει κάτω με το απαραίτητο βέβαια ηθικολογικό υπόβαθρο. Γι’ αυτό το θέμα, κυκλοφόρησε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ «Ruins: Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης» της Ζωής Μαυρουδή, σε παραγωγή του radiobubble. Αν έχετε γερά στομάχια, πατήστε το λινκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου