The descendants – Οι Απόγονοι

.....της Κάλλις Κολόζη

(Κοινωνικό – Δράμα)

Όταν έχεις τον George Clooney στην πρώτη γραμμή ως βασικό ήρωα, έναν Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη (Alexander Payne) ο οποίος στις περισσότερες ιστορίες του επιλέγει να μεταφέρει κινηματογραφικά άντρες σε κρίση μέσης ηλικίας και συνεχής αφοπλιστικές εικόνες που κόβουν την ανάσα στην Χαβάη, δεν μπορεί παρά μια ιστορία να ειπωθεί σωστά. Όχι κι εκπληκτικά εφόσον, παρόλο που κανείς δεν τόλμησε να το πει, η ιστορία θέλει να έχει κωμικά στοιχεία αλλά δεν τα διεθέτει κι επίσης μόνο κατά στιγμές σε παρασύρει μαζί της και δεν καταφέρνει να σε ρουφήξει ολοκληρωτικά.

Ο Ματ Κινγκ (George Clooney), ένας σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών και με μεγάλη περιουσία σε εκτάσεις στην Χαβάη που ποτέ δεν εκμεταλλεύεται (στοιχείο στην ταινία που δίνει την διάσταση του χαρακτήρα του αν και περιττό από μια άποψη), μετά το σοβαρό ατύχημα της συζύγου του αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου τα βάρη της οικογένειας που μέχρι τώρα δεν ήξερε καν να κουμαντάρει (ναι, πρόκειται για τον κλασσικά workaholic δικηγόρο). Οι δύο του κόρες 10 και 17 χρονών στο πρώτο μισάωρο της ταινίας του δυσκολεύουν την ζωή μέχρι που η μεγάλη κόρη ( Shailene Woodley, την έχουμε δει στο The secret life of the American teenager, εκείνη η σειρά στον ANT1 που πήγε χάλια) του αποκαλύπτει ότι η μητέρα της είχε παράνομη σχέση με ένα άλλον άνδρα. Με αυτή την αποκάλυψη δημιουργεί έναν ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στην οικογένεια, η οποία τώρα έρχεται πιο κοντά μέσω του κοινού στόχου να ανακαλύψουν αυτόν τον άντρα.

Η εξέλιξη της ταινίας περιλαμβάνει όμορφες αν και μακρόσυρτες εικόνες, κοφτούς διαλόγους αν και με ειλικρίνεια και πολύ μα πολύ καλές ερμηνείες. Ο George Clooney γίνεται ο συμπαθητικός κερατάς, που δεν έχει την πυγμή να κλείσει το στόμα του πεθερού του (οκ, υποτίθεται ότι το κάνει κι από σεβασμό), κάνει έναν συγκλονιστικό κι εκ βάθους αποχαιρετισμό στην σύζυγό του και πείθει απίστευτα πολύ με την αποστασιοποιημένη του στάση και με τον τρόπο που προσπαθεί να ελέγξει τα συναισθήματά του. Παρόλ’ αυτά δεν καταφέρνει να μην γίνεται μελοδραματικός, αλλά περνάει από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος εν μέσω μιας τέτοιας κατάστασης. Ο πεθερός σε κάνει να εύχεσαι να είχε μεγαλύτερο ρόλο παρ όλη την αντιπάθεια που δημιουργεί, οι κόρες ανταποκρίνονται εξαιρετικά στις προκλήσεις των ρόλων τους και η μόνη κωμική (ίσως και κωμικοτραγική) νότα είναι ο φίλος της μεγάλης κόρης που μέσα στην ηλιθιότητά του πετάει και καμιά σοβαρή ατάκα και καταλήγει να συμβουλεύει με τον τρόπο του τον απεγνωσμένο πατέρα.

Η ταινία είναι υποψήφια για 5 Όσκαρ και ποιά είμαι εγώ να αμφισβητήσω κάτι αριστουργηματικό; Όμως παιδιά όσοι δεν το’χετε με τις Κοινωνικές ή Δραματικές ταινίες μην το δείτε, θα σας ψυχοπλακώσει. Οι υπόλοιποι enjoy, άλλωστε το τέλος αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση που σε κάνει να αναζητάς λίγο παγωτό μες το καταχείμωνο.

Τρέιλερ ταινίας: