H Ελλάδα και η Ευρώπη.

.....του Νίκου Γράκχου

Ας ξεκινήσουμε με τρεις κυνικές διαπιστώσεις. Η εθνική κυριαρχία είναι παρελθόν. Οι ιδεολογίες είναι ανούσιες. Οι αρχηγοί που εκλέξαμε και οι επόμενοι που θα εκλέξουμε είναι μαριονέτες, είναι φανφαρόνοι με αλυσοδεμένα χέρια. Και αυτό διότι η πολιτική καθορίζεται σε ένα ευρύτερο του εθνικού, πεδίο. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;  Όταν το κεφάλαιο και το χρηματοπιστωτικό δίκτυο είναι παγκοσμιοποιημένο, όταν η οικονομία και οι αγορές είναι πλέον οι ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομικής κατεύθυνσης, οι πιέσεις τους δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από ένα κράτος- έθνος. Μπορούν να χαλιναγωγηθούν και να ελεγθούν μόνον από υπερεθνικές ενώσεις με ισχυρή πολιτική ενότητα και σύμπνοια, υπεύθυνες και υπόλογες στους λαούς τους.

Εμείς δομήσαμε το οικοδόμημα της Ευρώπης. Επιτρέψαμε όμως μέσω θεσμικής ανεπάρκειας το οικοδόμημα αυτό να μπορεί να κατακτηθεί από μεθόδους εγωιστικές, εθνοκεντρικές, και εν τέλει ευρωδιασπαστικές. Δομήσαμε μια Ευρώπη, όχι της ισότητας και της αλληλεγγύης των εθνών, μα μια Ευρώπη που επικρατεί η πολιτική του ισχυρότερου κράτους. Αλλά αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει διότι ακριβώς αναιρεί τον σκοπό της ύπαρξής της και εγκλωβίζει τα αδύναμα έθνη, καταδικάζοντάς τα στην υποτέλεια.

Η τροχιά την οποία έχει πάρει η Ευρώπη οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή κάθε ευρωπαϊκής συνείδησης και δημιουργεί ένα αίσθημα βαθύτατα αντιευρωπαικό. Όταν η Γερμανία προτάσσει το εθνικό της συμφέρον τόσο απροκάλυπτα, προκαλώντας την κινεζοποίηση του Νότου, προκαλεί αυτομάτως ένα ολοφάνερο αντιγερμανικό αίσθημα που τείνει να συνεπάρει κάθε πολίτη που δεν επιθυμεί να ενστερνιστεί την προτεσταντική πειθαρχία που προσπαθεί να του επιβληθεί. Είναι μια άμυνα των « σπάταλών, τεμπέληδων» Νοτίων που αντιδρούν στον ρατσισμό που καλλιεργείται εναντίον τους.

Επομένως πρέπει να ελπίζουμε είτε στην αλλαγή κυβερνήσεων και πολιτικής από μέρος των δυο ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών( Γερμανία, Γαλλία), ή αλλαγή όλου του καταστατικού χάρτη της Ευρώπης ώστε να μην μπορεί η μοίρα της τελευταίας να συνδέεται αποκλειστικά με τις δυο αυτές χώρες. Η μάχη είναι μάχη Ευρωπαϊκή, όχι εθνική. Όσο το καθεστώς μένει ίδιο, ίδια θα παραμένει και η κατάσταση στη χώρα. Εκτός αν μας προλάβει μια άτακτη χρεωκοπία, που θα μας αποπέμψει, θα μας αποδεσμεύσει από το ζωνάρι του προτεσταντισμού, μα με ένα κόστος πολύ-πολύ υψηλό.

Οι περί εκλογών συζητήσεις είναι μάταιες για αυτόν ακριβώς τον λόγο και πρέπει να εξεταστούν υπό το πρίσμα ενός διλλήματος. Είναι εκλογές- δημοψήφισμα στις οποίες καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτούς που αποδέχονται την Ευρώπη και σε αυτούς που το πολιτικό τους πρόγραμμα απαιτεί την έξοδο από αυτήν. Αν επιλέξουμε το πρώτο κουτί πρέπει προφανώς να γνωρίζουμε πως η κυβέρνηση που θα εκλέξουμε θα είναι μια μαριονέτα που για να μεταμορφωθεί σε αυτόνομο ον θα πρέπει να ελπίζει σε μια ευρωπαική αλλαγή. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, θα αποδεσμευτούμε από την Ευρώπη η οποία προσεχώς μπορεί να αλλάξει ρότα, μα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια χρεωκοπία και όλες της συνέπειες της εξόδου από τη δυτική συμμαχία.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να κατανοήσει ότι όποιον (από το πρώτο κουτί )και αν επιλέξει η πολιτική κατεύθυνση δεν θα αλλάξει γιατί είναι έξωθεν επιβεβλημένη. Η εθνική κυριαρχία θυσιάστηκε στο βωμό μια λάθος Ευρώπης. Μια Ευρώπης που δεν ήταν έτοιμη να ενωθεί γιατί δεν ήταν έτοιμη να βάλει την Ευρώπη πάνω από το έθνος. Η διάλυση της και η επαναδόμησή της πάνω σε θεμέλια υγιέστερα ωστόσο είναι ένα ενδεχόμενο με πολύ βαριές συνέπειες. 

Είναι μια μάχη πολιτικής και οικονομίας. Πολιτικής και νεοφιλελευθερισμού. Δεν γίνεται όμως αυτή η μάχη να κερδηθεί όταν οι δυο βασικοί πυλώνες της Ευρώπης ασπάζονται το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Οι πολιτικοί πρέπει να ξαναγίνουν πολιτικοί. Πρέπει να αναδειχθούν ηγεσίες που θέλουν να καθυποτάξουν την ασυδοσία των αγορών και όχι να χρησιμοποιούν αυτή για να ισχυροποιούν τη θέση τους στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που κηδεμονεύεται από μια υποκρύπτουσα Γερμανική δικτατορία.