....του Ρίζου Καϊάφα
Μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων και των δηλώσεων, που μας κατακλύζουν από τότε που γίναμε το επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, έχω ξεχωρίσει μία. Στριφογυρίζει στο μυαλό μου επίμονα, αν και δεν απευθύνεται στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Κι όμως αισθάνομαι πως με αφορά άμεσα, πολύ περισσότερο από το θλιβερό σκηνικό της εγχώριας πολιτικής.
Ανήκει στον Ιταλό πρωθυπουργό , τον Μάριο Μόντι, και έχει ως βασικό της αποδέκτη τη νεολαία της Ιταλίας: Οι νέοι πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα μπορούν να έχουν μια μόνιμη δουλειά για όλη τους την ζωή, λέει. Άλλωστε η μόνιμη εργασία είναι μονότονη… Κι η υπουργός των εσωτερικών, η Άννα Μαρία Καντσελιέρι, υπερθεματίζει, προσθέτοντας πως οι Ιταλοί παραμένουν αγκιστρωμένοι στη μόνιμη εργασία, στην ίδια πάντα πόλη, κοντά στη μαμά και στον μπαμπά τους. Όμως ο σύγχρονος κόσμος απαιτεί «κινητικότητα».
Δεν μου κάνει εντύπωση που αυτοί οι τεχνοκράτες προσπαθούν να αμβλύνουν επικοινωνιακά με τόσο εξοργιστική αφέλεια τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους. Που σπουδασμένοι με υποτροφίες και κατέχοντας ακριβοπληρωμένες θέσεις μπορούν να μιλούν εκ του ασφαλούς. Που αυτοί οι γόνοι μεταναστών δεν έχουν και τόσο ισχυρούς δεσμούς με τις οικογένειες και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Ούτε με εκπλήσσουν οι Έλληνες συνάδερφοί τους που αντί να ασχολούνται με την ανόρθωση της χώρας προτρέπουν στα κανάλια τους νέους να φύγουν για το εξωτερικό. Αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω είναι οι προεκτάσεις, κρυφές και φανερές, των λεγομένων τους.
Παίρνω για παράδειγμα τον κλάδο μου και τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Καθηγητές γύρω στα τριάντα με πλήθος προσόντων, πρώην ωρομίσθιοι και νυν άνεργοι οι περισσότεροι, παρακολουθούν τους κόπους ετών να χάνονται. Αγαπούν τη δουλειά τους αλλά δεν μπορούν να την κάνουν πια. Προοπτική διορισμού δεν υπάρχει ενώ όσοι απασχολούνται στην ιδιωτική εκπαίδευση βλέπουν τα φροντιστήρια να κλείνουν και τα ιδιαίτερα να περιορίζονται. Κι είναι πολλοί, εκατοντάδες χιλιάδες. Ας μας εξηγήσει ο κύριος Μόντι ποια θέση απασχόλησης σε Ελλάδα, Ιταλία ή οπουδήποτε αλλού, υπάρχει για αυτούς, αν βέβαια δεν αποφασίσουν να ξεχάσουν τα πτυχία τους, τα επιστημονικά τους
ενδιαφέροντα και τα νεανικά τους όνειρα για να μετατραπούν σε φθηνό και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό διαθέσιμο σε οποιονδήποτε τομέα, όποτε και για όσο τους χρειαστεί ο εκάστοτε εργοδότης; Τι είδους προγραμματισμού για τα επόμενα δύο, πέντε, δέκα χρόνια μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Μάλλον κάποιος πρέπει να του θυμίσει ότι η μονιμότητα δεν θεσπίστηκε για να βαριούνται οι εργαζόμενοι αλλά για να μπορούν να ζουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Όσο για την κυρία Καντσελιέρι, θα της παρέθετα την προσωπική μου εμπειρία, η οποία υποψιάζομαι πως θα φαινόταν ιδιαιτέρως γνώριμη σε πολλούς Έλληνες και Ιταλούς τριαντάρηδες. Όντας ήδη εσωτερικός μετανάστης – αρχικά λόγω σπουδών – οι γονείς μου με συμβουλεύουν πια να ψάξω για δουλειά στο εξωτερικό. Μπορώ ίσως να αντιμετωπίσω την απώλεια των φίλων μου και του γνώριμου περιβάλλοντός μου. Να βάλω στην άκρη την απογοήτευσή από τη διάψευση των ονείρων μου και την ανατροπή των σχεδίων μου. Να αντέξω τη νοσταλγία για την πατρίδα και την αναγκαστική δεύτερη μετανάστευση. Όμως δεν μπορώ να αντέξω τη σκέψη ότι οι ηλικιωμένοι γονείς μου θα στερηθούν μόνιμα την παρουσία και τις φροντίδες μου τώρα που τις έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ, καθόσον ο θαυμαστός καινούριος κόσμος της παγκόσμιας «κινητικότητας» τούς περικόπτει τις συντάξεις και τη δημόσια ασφάλεια.
Θα μπορούσα να τους έλεγα κι άλλα πολλά, αν τους συναντούσα, αλλά νομίζω πως δεν θα με ικανοποιούσαν οι απαντήσεις τους. Διότι τα μεγάλα ζητήματα της ζωής και της πολιτικής δεν απαντώνται μόνο με αριθμούς και στατιστικά δεδομένα. Απαντώνται κυρίως με αυτό που μας λείπει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την πολιτική δράση και το όραμα. Όμως ας μην παραπονιόμαστε. Πρωτίστως φταίμε εμείς οι ίδιοι που τους επιτρέπουμε να παίζουν με τη ζωή και τη νοημοσύνη μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου