Kαλέ και ωραίε Κύριε μου

....του Σταύρου Μολύβα

Λίγο άπο τη δυστυχία που αισθάνονται όλοι...λίγο γελοίος αρλεκινος που έχασε τήν ντάμα του σε έναν αιώνιο χορό που ορίζει τον κόσμο...τράγελάφικο σκιΤσο που το έσβησε ξαφνικά ο σχεδιαστής του...πριν προλάβει να σώσει τήν υψηλοτατη που κρύβεται καλά στον ψηλό της πύργο μακρια άπο όλους και Άπο όλα κινδύνους και χάρες...

λίγο σαν τον ανοιξιάτικο ήλιο τον μάρτη που ότάν χαρούμενος πάει τήν αυλαία να σήκωσει απότομα η βροχή τήν Κατεβάζει χωρίς τον λόγο να δώσει σε κανέναν...λίγο σαν τον σαρλω που ψάχνει στις αχανεις μεγάλες πόλεις τον έρωτα τήν αγάπη ή το ψωμί...ανάλογα τήν Περίπτωση...και έρημος μένει ανάμεσα σε πολλούς μόνος δίπλα στον κόσμο και ρομαντικός ετσι φαντάζει που όμως όλοι τον μισόυν...ποια Άραγε τραγική φιγούρα να μου μοιάζει?ποια το αυθεντικό μου εγώ να πλησιάζει?όλες ή και καμμιά...ας το κρίνει του καθενός η μεγάλη φαντασία...Εσείς καλέ και ωραίε κύριε μου δεν το ξέρετε?πώς?δε θα το μάθετε ποτε μέσα άπο το γυάλινο κουτί σας?μέσαάπο το τόσο ωραίο και γύαλισμένο Κουτί σας?μα πώς εσείς φαινόταν όλα να τα ξέρετε...κρίμα...θα αλλάξω κανάλι. όλο και κάποιος άλλος ωραίος καλός και έξυπνος θα βρεθεί να μου Απαντήσει...τώρα,αυριο, κάποτε...