....από τον Oppressed
Κι όταν έρχεται εκείνη η ώρα που θέλεις να χαράξεις τα συναισθήματά σου σε ένα χαρτί,πως αρχίζεις;Τι γράφεις;
Τα λόγια πιο φτωχά από ποτέ δεν έχουν αξία πια.Οι λέξεις με δυσκολία βγαίνουν απ ' τα χείλη μου.Ίσως να διστάζω να μιλήσω γιατί θα ξεστομίσω όλες εκείνες τις πολυφορεμένες κουβέντες που βγαίνουν κάτι νύχτες που το ξημέρωμα αργεί ,ίσως πάλι η μοναξιά να πολιορκεί όλα όσα φυλάω βαθυά μέσα μου και ό,τι λέξη βγάζω να την περιβάλλει ο πόνος και τα δάκρυα.Καυτά,μοναχικά,αλλά καθαρά δάκρυα.Άλλωστε και οι άντρες κλαίνε.Διαφορετικά όμως,περήφανα,σιωπηλά,
σφίγγοντας τα δόντια και κοιτάζοντας τόν πόνο στα μάτια,με ό,τι ζωντανό τους έχει απομείνει προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν.Θέλει δύναμη.
Χάθηκα σε ψεύτικα όνειρα που μου τα πούλησες παμφθηνά σχεδόν δωρεάν,χαρίζοντας σ'αγαπώ μιας βραδιάς.Κι όταν ξυπνούσα το πρωί ανυπομονούσα ο χαζός να βρω να αγαπήσω όλα τα δικά σου "σ' αγαπώ".Φυσικά όμως δεν υπήρχαν.Έδειχναν κι αυτά το δρόμο που θα ακολουθούσες,το δρόμο της φυγής.Και τώρα;;;
Πάλι απ' την αρχή.Το σπίτι άδειο και το τηλέφωνο ο μεγαλύτερος εχθρός μου.Ένας εχθρός που με σκοτώνει αργά και βασανιστικά χωρίς ούτε καν να μου δίνει σημασία.
Λίγη σκόνη αγάπης απέμεινε πάνω στο μαξιλάρι που τα βράδια ιδρώναμε παρέα.Το άρωμά σου;;;;Θανατηφόρο δηλητήριο.Ποτίζει αργά το σώμα μου και πλέον το κουβαλάω σαν φυλαχτό πάνω μου.Έτσι για να θυμάμαι πως ήταν τότε που πέθαινα μέσα στην αγκαλιά σου.Αυτή η μυρωδιά πλέον με καταστρέφει καθημερινά θυμίζοντάς μου όλα εκείνα τα μεθυσμένα βράδια που χανόμουν μέσα σ'αυτά τα μάτια σου.Άχ αυτά τα μάτια.Όσες φορές και να τα έβλεπα δεν χόρταινα.Πόσο θα μου λείψουν.Πόσο θα μου λείψεις!
Ευτυχώς έχω αφήσει ελάχιστα να σε θυμίζουν.Το πέρασμά σου όμως χαράκωσε βαθιά το δρόμο της ζωής μου.Μερικές τσαλακωμένες φωτογραφίες μου θυμίζουν το γκρίζο καλοκαίρι που πέρασε και η υφή τους είναι ίδια και απαράλλακτη με τα συναισθήματά μου.
Ποιός ξέρει,ίσως τ' αστέρια μας συναντηθούν κάπου και γεμίσουν ξανά με φως τον ουρανό,μέχρι τότε όμως η συννεφιά θα συντροφεύσει τη μοναξιά μου και θα συζητάω μαζί της όλα όσα περάσαμε.
Μόνο,αν κάποια στιγμή σ' αλλουνού την αγκαλιά κουρνιάζεις σφίξε τα δοντάκια σου,χαμογέλασε και πνίξ 'τον κι αυτόν στο άδικο.
Αντίο ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!
Τα λόγια πιο φτωχά από ποτέ δεν έχουν αξία πια.Οι λέξεις με δυσκολία βγαίνουν απ ' τα χείλη μου.Ίσως να διστάζω να μιλήσω γιατί θα ξεστομίσω όλες εκείνες τις πολυφορεμένες κουβέντες που βγαίνουν κάτι νύχτες που το ξημέρωμα αργεί ,ίσως πάλι η μοναξιά να πολιορκεί όλα όσα φυλάω βαθυά μέσα μου και ό,τι λέξη βγάζω να την περιβάλλει ο πόνος και τα δάκρυα.Καυτά,μοναχικά,αλλά καθαρά δάκρυα.Άλλωστε και οι άντρες κλαίνε.Διαφορετικά όμως,περήφανα,σιωπηλά,
σφίγγοντας τα δόντια και κοιτάζοντας τόν πόνο στα μάτια,με ό,τι ζωντανό τους έχει απομείνει προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν.Θέλει δύναμη.
Χάθηκα σε ψεύτικα όνειρα που μου τα πούλησες παμφθηνά σχεδόν δωρεάν,χαρίζοντας σ'αγαπώ μιας βραδιάς.Κι όταν ξυπνούσα το πρωί ανυπομονούσα ο χαζός να βρω να αγαπήσω όλα τα δικά σου "σ' αγαπώ".Φυσικά όμως δεν υπήρχαν.Έδειχναν κι αυτά το δρόμο που θα ακολουθούσες,το δρόμο της φυγής.Και τώρα;;;
Πάλι απ' την αρχή.Το σπίτι άδειο και το τηλέφωνο ο μεγαλύτερος εχθρός μου.Ένας εχθρός που με σκοτώνει αργά και βασανιστικά χωρίς ούτε καν να μου δίνει σημασία.
Λίγη σκόνη αγάπης απέμεινε πάνω στο μαξιλάρι που τα βράδια ιδρώναμε παρέα.Το άρωμά σου;;;;Θανατηφόρο δηλητήριο.Ποτίζει αργά το σώμα μου και πλέον το κουβαλάω σαν φυλαχτό πάνω μου.Έτσι για να θυμάμαι πως ήταν τότε που πέθαινα μέσα στην αγκαλιά σου.Αυτή η μυρωδιά πλέον με καταστρέφει καθημερινά θυμίζοντάς μου όλα εκείνα τα μεθυσμένα βράδια που χανόμουν μέσα σ'αυτά τα μάτια σου.Άχ αυτά τα μάτια.Όσες φορές και να τα έβλεπα δεν χόρταινα.Πόσο θα μου λείψουν.Πόσο θα μου λείψεις!
Ευτυχώς έχω αφήσει ελάχιστα να σε θυμίζουν.Το πέρασμά σου όμως χαράκωσε βαθιά το δρόμο της ζωής μου.Μερικές τσαλακωμένες φωτογραφίες μου θυμίζουν το γκρίζο καλοκαίρι που πέρασε και η υφή τους είναι ίδια και απαράλλακτη με τα συναισθήματά μου.
Ποιός ξέρει,ίσως τ' αστέρια μας συναντηθούν κάπου και γεμίσουν ξανά με φως τον ουρανό,μέχρι τότε όμως η συννεφιά θα συντροφεύσει τη μοναξιά μου και θα συζητάω μαζί της όλα όσα περάσαμε.
Μόνο,αν κάποια στιγμή σ' αλλουνού την αγκαλιά κουρνιάζεις σφίξε τα δοντάκια σου,χαμογέλασε και πνίξ 'τον κι αυτόν στο άδικο.
Αντίο ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου