....της Ευαγγελίας Αξιωτίδη
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, το χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο μέρος αφορά υλικές καταστροφές και αποζημιώσεις θυμάτων, το δεύτερο μέρος αποτελεί το αδιαμφισβήτητο δάνειο που έδωσε η Ελλάδα στη Γερμανία το ΄41 το οποίο ανέρχονταν στο ποσό των 476.000.000 γερμανικών μάρκων. Πιο συγκεκριμένα ο Μουσολίνι και η κυβέρνηση των δοσίλογων αντιδρά στα τεράστια ποσά που αντλούσε η Γερμανία από την Ελλάδα ενώ ο λαός πέθαινε κατά χιλιάδες, εφιστώντας τους την προσοχή(στους Γερμανούς) πως αυτή η πολιτική που ακολουθούσαν(επίταξη όλων των αγροτικών προϊόντων και επιπλέον οικονομική επιβάρυνση της χώρας πέρα από την προβλεπόμενη) θα ωθούσε τους Έλληνες στα βουνά με αποτέλεσμα η Γερμανία να ασχοληθεί με την καταστολή της αντίστασης στην Ελλάδα και να παραμελήσει την προετοιμασία του πολέμου με την Ρωσία. Έτσι η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας πρότεινε το εξής πράγμα στους Γερμανούς: ότι χρήματα έπαιρναν από την Ελλάδα που δεν αντιστοιχούσαν στα έξοδα κατοχής θα χρεώνονταν ως δάνειο της Ελλάδας προς την κυβέρνηση της Γερμανίας. Πρώτη φορά στα χρονικά μια αδύναμη οικονομικά χώρα που από την σύσταση της δανείζεται φτάνει σε σημείο να δανείσει σε μία δυνατότερη οικονομία. Οι όροι ήταν πρωτοφανής η Ελλάδα δάνειζε χωρίς να ερωτηθεί και χωρίς να παίρνει επιτόκιο, δεν γνώριζε ούτε πόσα θα έδινε τον μήνα ούτε πότε θα αποπληρώνονταν το χρέος. Η κυβέρνηση του Χίτλερ αποφάσισε πως η επιστροφή των χρημάτων θα ξεκινούσε από 1/4/1943 όπου και δόθηκαν οι πρώτες 4 δόσεις η διαδικασία αποπληρωμής όμως σταμάτησε λόγω λήξης του πολέμου με νικητήριες της δυνάμεις του άξονα.
Στη διάσκεψη ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι λίγο μετά τη λήξη του πολέμου οι Μεγάλες Δυνάμεις θεώρησαν υπεύθυνη 100%την Γερμανία για τις καταστροφές του πολέμου οι ίδιες καρπώθηκαν το 78% των αποζημιώσεων(χρήματα και φυσικό ορυκτό πλούτο της Γερμανίας) και έδωσαν στην Ελλάδα το 2,2% το οποίο αντιστοιχούσε σε 38 παλιά πλοία του γερμανικού στόλου(τα οποία στη συνέχεια το ελληνικό κράτος χρησιμοποίησε για παλιοσίδερα καθώς ήταν παλιά και κατεστραμμένα) Με επιχείρημα την δοθείσα αποζημίωση και το μεγάλο ποσό που δόθηκε στην Ελλάδα από το σχέδιο Μάρσαλ(σχέδιο ανάκαμψης της Ευρώπης από το οποίο χρηματοδοτήθηκαν όλες οι χώρες που βρίσκονταν κάτω από την προστασία των ΗΠΑ) η Ελλάδα δεν έπρεπε να περιμένει κάποια αποζημίωση από το γερμανικό κράτος, παρ’ όλο που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θύματα του Ναζισμού Οι αποζημιώσεις όμως συνέχισαν να εκκρεμούν. Ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνωρίζουν από τη μια τις καταστροφές που υπέστη η χώρα από του Γερμανούς αποφασίζουν να μην δώσουν πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα με το πρόσχημα ότι: α) η Δυτική Γερμανία τη δεδομένη στιγμή πρέπει να ενισχυθεί οικονομικά προκείμενου να αποτελέσει ανάχωμα της Δύσης έναντι του Κομμουνισμού και β) το 1953 υπογράφεται στη Γερμανία το σύμφωνο που την απαλλάσσει από τις πολεμικές αποζημιώσεις μέχρι την οριστική επίλυση του γερμανικού ζητήματος(επανένωση των 2 Γερμανιών).
Το παράλογο στην όλη ιστορία είναι πως όλες σχεδόν όλες οι χώρες που μπλέχτηκαν άμεσα(Τουρκία, Μ. Βρετανία) ή έμμεσα(Ελβετία) στον πόλεμο έλαβαν πολεμικές αποζημιώσεις πλην της Ελλάδας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ακόμη και μετά την επανένωση της Γερμανίας προτίμησαν να τηρήσουν σιγή ιχθύος(!)ακόμη και οι επιτροπές των θυμάτων του πολέμου όταν μόνες τους προσπάθησαν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δεν έλαβαν καμία υποστήριξη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οι λόγοι προφανής οι περισσότεροι σύμβουλοι-βοηθοί των Γερμανών(οι λεγόμενοι γερμανοτσολιάδες)στελεχώνουν σήμερα τη Βουλή. Καθώς ακόμη και σ’ εαυτό η Ελλάδα έμεινε πίσω αφού είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν τιμώρησε τους δοσίλογους και τους προδότες της γερμανικής κατοχής.
Το γερμανικό κράτος ακόμα και σήμερα αναγνωρίζει έμμεσα το χρέος του προς την Ελλάδα αφού έθεσε σαν όρο στη δανειακή σύμβαση πως οποιαδήποτε οικονομική εκκρεμότητα του γερμανικού κράτος προς το ελληνικό δεν θα συμπεριληφθεί στον υπάρχον οικονομικό σύμφωνο. Για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται πως η λανθασμένη επιλογή πολιτικών δυνάμεων, έχει ως αποτέλεσμα να οδηγεί τη χώρα στη καταστροφή.
Με βάση τα παραπάνω καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτός ο τόπος κυβερνούνταν και εξακολουθεί να κυβερνείται από ανίκανους πολιτικούς που σκοπό είχαν την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων παρά της χώρας όπως δείχνει η ιστορία και η σημερινή οικονομική-πολιτική κατάσταση. Τα παραπάνω πρέπει να αποτελέσουν παραδείγματα και στόχους για μια κυβέρνηση που σκοπό θα έχει την εξυπηρετήσει των συμφερόντων του κράτους και όχι των εκάστοτε κατοχικών δυνάμεων.
Η Ελλάδα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς πλήρωσε το μέγεθός του Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συγκριτικά με το μέγεθος της.(558.000 νεκροί, 830.000 ανίκανοι εργασίας, 1.200.000 άστεγοι, 1.770 καμένα χωριά, 89 ολοκαυτώματα, 75% καταστροφή του οδικού δικτύου, 73% καταστροφή του στόλου, 60% της γεωργίας). Παρ’ όλα αυτά οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν καμία κίνηση για να διεκδικήσουν πολεμικές αποζημιώσεις και το δάνειο που είχε αναγκαστεί να δώσει η χώρα στο γερμανικό κράτος, για λόγους που ακόμα και σήμερα παραμένουν άγνωστοι.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, το χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο μέρος αφορά υλικές καταστροφές και αποζημιώσεις θυμάτων, το δεύτερο μέρος αποτελεί το αδιαμφισβήτητο δάνειο που έδωσε η Ελλάδα στη Γερμανία το ΄41 το οποίο ανέρχονταν στο ποσό των 476.000.000 γερμανικών μάρκων. Πιο συγκεκριμένα ο Μουσολίνι και η κυβέρνηση των δοσίλογων αντιδρά στα τεράστια ποσά που αντλούσε η Γερμανία από την Ελλάδα ενώ ο λαός πέθαινε κατά χιλιάδες, εφιστώντας τους την προσοχή(στους Γερμανούς) πως αυτή η πολιτική που ακολουθούσαν(επίταξη όλων των αγροτικών προϊόντων και επιπλέον οικονομική επιβάρυνση της χώρας πέρα από την προβλεπόμενη) θα ωθούσε τους Έλληνες στα βουνά με αποτέλεσμα η Γερμανία να ασχοληθεί με την καταστολή της αντίστασης στην Ελλάδα και να παραμελήσει την προετοιμασία του πολέμου με την Ρωσία. Έτσι η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας πρότεινε το εξής πράγμα στους Γερμανούς: ότι χρήματα έπαιρναν από την Ελλάδα που δεν αντιστοιχούσαν στα έξοδα κατοχής θα χρεώνονταν ως δάνειο της Ελλάδας προς την κυβέρνηση της Γερμανίας. Πρώτη φορά στα χρονικά μια αδύναμη οικονομικά χώρα που από την σύσταση της δανείζεται φτάνει σε σημείο να δανείσει σε μία δυνατότερη οικονομία. Οι όροι ήταν πρωτοφανής η Ελλάδα δάνειζε χωρίς να ερωτηθεί και χωρίς να παίρνει επιτόκιο, δεν γνώριζε ούτε πόσα θα έδινε τον μήνα ούτε πότε θα αποπληρώνονταν το χρέος. Η κυβέρνηση του Χίτλερ αποφάσισε πως η επιστροφή των χρημάτων θα ξεκινούσε από 1/4/1943 όπου και δόθηκαν οι πρώτες 4 δόσεις η διαδικασία αποπληρωμής όμως σταμάτησε λόγω λήξης του πολέμου με νικητήριες της δυνάμεις του άξονα.
Στη διάσκεψη ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι λίγο μετά τη λήξη του πολέμου οι Μεγάλες Δυνάμεις θεώρησαν υπεύθυνη 100%την Γερμανία για τις καταστροφές του πολέμου οι ίδιες καρπώθηκαν το 78% των αποζημιώσεων(χρήματα και φυσικό ορυκτό πλούτο της Γερμανίας) και έδωσαν στην Ελλάδα το 2,2% το οποίο αντιστοιχούσε σε 38 παλιά πλοία του γερμανικού στόλου(τα οποία στη συνέχεια το ελληνικό κράτος χρησιμοποίησε για παλιοσίδερα καθώς ήταν παλιά και κατεστραμμένα) Με επιχείρημα την δοθείσα αποζημίωση και το μεγάλο ποσό που δόθηκε στην Ελλάδα από το σχέδιο Μάρσαλ(σχέδιο ανάκαμψης της Ευρώπης από το οποίο χρηματοδοτήθηκαν όλες οι χώρες που βρίσκονταν κάτω από την προστασία των ΗΠΑ) η Ελλάδα δεν έπρεπε να περιμένει κάποια αποζημίωση από το γερμανικό κράτος, παρ’ όλο που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θύματα του Ναζισμού Οι αποζημιώσεις όμως συνέχισαν να εκκρεμούν. Ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνωρίζουν από τη μια τις καταστροφές που υπέστη η χώρα από του Γερμανούς αποφασίζουν να μην δώσουν πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα με το πρόσχημα ότι: α) η Δυτική Γερμανία τη δεδομένη στιγμή πρέπει να ενισχυθεί οικονομικά προκείμενου να αποτελέσει ανάχωμα της Δύσης έναντι του Κομμουνισμού και β) το 1953 υπογράφεται στη Γερμανία το σύμφωνο που την απαλλάσσει από τις πολεμικές αποζημιώσεις μέχρι την οριστική επίλυση του γερμανικού ζητήματος(επανένωση των 2 Γερμανιών).
Το παράλογο στην όλη ιστορία είναι πως όλες σχεδόν όλες οι χώρες που μπλέχτηκαν άμεσα(Τουρκία, Μ. Βρετανία) ή έμμεσα(Ελβετία) στον πόλεμο έλαβαν πολεμικές αποζημιώσεις πλην της Ελλάδας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ακόμη και μετά την επανένωση της Γερμανίας προτίμησαν να τηρήσουν σιγή ιχθύος(!)ακόμη και οι επιτροπές των θυμάτων του πολέμου όταν μόνες τους προσπάθησαν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δεν έλαβαν καμία υποστήριξη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οι λόγοι προφανής οι περισσότεροι σύμβουλοι-βοηθοί των Γερμανών(οι λεγόμενοι γερμανοτσολιάδες)στελεχώνουν σήμερα τη Βουλή. Καθώς ακόμη και σ’ εαυτό η Ελλάδα έμεινε πίσω αφού είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν τιμώρησε τους δοσίλογους και τους προδότες της γερμανικής κατοχής.
Το γερμανικό κράτος ακόμα και σήμερα αναγνωρίζει έμμεσα το χρέος του προς την Ελλάδα αφού έθεσε σαν όρο στη δανειακή σύμβαση πως οποιαδήποτε οικονομική εκκρεμότητα του γερμανικού κράτος προς το ελληνικό δεν θα συμπεριληφθεί στον υπάρχον οικονομικό σύμφωνο. Για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται πως η λανθασμένη επιλογή πολιτικών δυνάμεων, έχει ως αποτέλεσμα να οδηγεί τη χώρα στη καταστροφή.
Με βάση τα παραπάνω καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτός ο τόπος κυβερνούνταν και εξακολουθεί να κυβερνείται από ανίκανους πολιτικούς που σκοπό είχαν την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων παρά της χώρας όπως δείχνει η ιστορία και η σημερινή οικονομική-πολιτική κατάσταση. Τα παραπάνω πρέπει να αποτελέσουν παραδείγματα και στόχους για μια κυβέρνηση που σκοπό θα έχει την εξυπηρετήσει των συμφερόντων του κράτους και όχι των εκάστοτε κατοχικών δυνάμεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου