Μάρλα

....του Σταύρου Μολύβα

Μα κι αν πεθάνω για σένα χωρίς να το αξίζω

όταν σε σένα έναν ολόκληρο κόσμο ελπίζω

θα μ’άρεσε και θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη

και το άσθμα στα πνευμόνια μου θα έλεγε την τελευταία μου λέξη

Θάνατος!

Θάνατος λοιπόν για τους ενόχους

θάνατος διπλός για τους ενόρκους

που τρώνε πίνουν και γλεντάνε

κι άσκοπα την ώρα τους σκορπάνε

σε μικρά συνοικιακά μπαράκια

ποτισμένα με νέον-πράσινα φωτάκια

Κλάμα κι οδυρμός πολύς

σαν έπεσε ο ήχος ο βαρύς

του τουφεκιού μονάχος

κι ήταν όλοι μες το άγχος

αν θα πεθάνει ο καταδικασθής.

Κι επέθανε όπως έζησε ο καυμένος

μικρός,ελάχιστος,ταπεινοφρονεμένος

και ζήσαν οι εκτελεστές την ωραία τη ζωή

και σκοτώσαν κι άλλους πολλούς

τον Γιώργο,τον Χρήστο,τον Παναή

κι ούτε τους ένοιαζε ποτέ τους για το μέλλον

μόνο για τα ροζ μπαράκια με τα φώτα τα νέον

Έτσι κι εγώ μονάχος θα κινήσω ένα ξημέρωμα

μα δεν θα καταφέρω το δικό σου ημέρωμα

και θα ‘ναι ο πόνος μου αβάσταχτος

μικρός-βραχύς κι ανεπανάληπτος

σαν του Πάσχα τη ραστώνη

κι ύστερα δεν έχει άλλο

με σκοτώνει.

Οι τελευταίες λέξεις ενός ποιητή σε κάποια ευνομούμενη κατά τα άλλα πολιτεία

πριν την εκτέλεση της θανατικής του ποινής. Ο ποιητής τόλμησε να μιλήσει για Θεό,θίγοντας τους άθεους ενόρκους που τον καταδίκασαν.Επίσης ο ποιητής διατηρούσε πορνείο.Οι ένορκοι,ο δικαστής και ο στρατιώτης που τον σκότωσε,ήταν οι τακτικότεροι πελάτες του.Στο ποίημα αυτό απευθύνει τις τελευταίες σκέψεις του στην αγαπημένη του πόρνη,την Μάρλα.