Χρησμού Φωνή

.....του Κωνσταντίνου Κολοκυθά

  Μια απ’ τις τελευταίες Σίβυλλες

-ίσως κι η τελευταία-

μες στους εξαγνισμένους καπνούς

δάφνης καιγόμενης

απλώνει το αυτί της

στο βουβό

και αινιγματικό

στόμα του «υπερπέραν».

Το παραπέτασμα απλώθηκε

-όποιος κι αν είναι αμέθεκτος

δεν θα μπορέσει να σπιλώσει την στιγμή

ακούγοντας.

Σιωπή….

κι ύστερα μια νωχελική ηχώ:

«ΓΕΝΕΣΗ-ΑΓΑΠΗ-ΕΓΩ-ΜΙΣΟΣ-ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ».

Σύντομο κοίταγμα στ’ ανθρώπινα

μια σύντομη ματιά μονάχα.

«Εγώ» παύλα «Εμείς»

δίδυμο δίπολο του

«Φαίνεσθαι» παύλα «Είναι»,

τα μόνα που δεν έπεσαν

στην ανακύκλωση του χρόνου.

Σίγουρα χρόνου ανακύκλωση;

Όχι προφανώς,

μάλλον

ανθρώπων και κινήτρων στασιμότητα.

Η Σίβυλλα ρίχνει

κλεφτή ματιά στο παραθύρι.

Ένας φιλόσοφος

πίσω από το παραπέτασμα

σβήνει το φανάρι του

-βαρέθηκε τον ΑΝΘΡΩΠΟ να ψάχνει.

Μόνο ένα σιωπηρό ψιθύρισμα

έρχεται τώρα

από το υπερπέραν.

«Αφετηρία η Μεσότητα

κι όχι απόλυτα το τέλος.

Απεύχομαι μονάχα

από εδώ και στο εξής

αποθαρρημένα παιδιά,

να μην καλοσωρίζουνε

τον κάθε νέο χρόνο

με κλάματα

και σαπισμένα ρόδια».