Ένας κόσμος χωρίς μεσίτες.

.....του Νίκου Γράκχου

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο δίχως διαμεσολαβητές; Έναν κόσμο όπου μπορείς να πράττεις, να αποφασίζεις, να επικοινωνείς, να συναλλάσσεσαι , να συνδιαλέγεσαι δίχως να χρειάζεσαι κάποιον εξειδικευμένο μεσάζοντα να σε καθοδηγεί;

Οι μεσίτες λοιπόν. Η πολυπληθέστατη αυτή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν μανιωδώς να μας επιβάλλουν την ψευδαίσθηση πώς τους χρειαζόμαστε. Οι συνδετικοί κρίκοι που παρεμβαίνουν στην αμεσότητα της οποιασδήποτε επαφής, που παρασιτούν και αμείβονται αδρά για αυτήν τους την ιδιότητα.

Πρέπει να το παραδεχθούμε όμως. Είναι εξαιρετικά λαγωνικά οι μεσίτες . Αντιλήφθηκαν με απίστευτη ταχύτητα την επιθυμία του ανθρώπου να απευθύνεται σε τρίτους προκειμένου να βρει αυτό που επιθυμεί, είτε γιατί διστάζει, είτε γιατί βαριέται, είτε γιατί υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό. Και κατ' αυτόν τον τρόπο ξεκίνησαν οι μεσάζοντες να κυριαρχούν στην οικονομική, την πολιτική ακόμα και τη μεταφυσική αγορά. Και ξεκίνησαν να εδραιώνουν τη θέση τους στο κοινωνικό σκηνικό και να επιβάλλουν στις αφελείς μας συνειδήσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους.

Και φτάσαμε να ζητάμε τη βοήθειά ενός διαμεσολαβητή για τα πλέον στοιχειώδη. Και αν ίσως στην οικονομία η ύπαρξη τους είναι αναγκαία , στην κοινωνία το μόνο που κάνουν είναι να καλλιεργούν την απάθεια, την αδράνεια, εκφυλίζοντας διεργασίες που είναι απαραίτητες για την ολοκλήρωση του ατόμου. Το αντίτιμο μικρό. Μια ψήφος, μια μίζα, υπακοή και πειθαρχία. Και αυτοί θα σου προσφέρουν την επίπλαστη ευτυχία της απραξίας σου.

Αναρωτήσου όμως.

Γιατί χρειάζεσαι έναν ρασοφόρο με έντονη τριχοφυΐα για να επικοινωνήσεις με τον θεό;

Γιατί χρειάζεσαι έναν τύπο που πίσω από ένα έπιπλο στο πανεπιστήμιο, κρατώντας στο να χέρι το τσιγάρο , στ’ άλλο χέρι τον καφέ, να κάνει στοιχειώδη πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζεις για να θεωρείσαι ολοκληρωμένος φοιτητής;

Γιατί χρειάζεσαι έναν γραβατομένο να σου κάνει διάγγελμα μέσα από ένα τηλεοπτικό παράθυρο και να σου αναλύει πολλές φορές λανθασμένα την κοινωνική πραγματικότητα μέσα στην οποία εσύ ζεις;

Όσο συγκινητικό και αν είναι αυτό το ενδιαφέρον τους( με το αζημίωτο), θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η οικοδόμηση της ευτυχίας είναι δική μας ευθύνη. Η αρχή της παρακμής ξεκινά από τη στιγμή που παραχωρείς το δικαίωμά σου να διεκδικείς μόνος σου την ευτυχία σου. Βγάλε τους μεσίτες από τη ζωή σου και επιτέλους πράξε μόνος σου.