....της Κατερίνας Επιτροπάκη
Δε θα αναλωθώ στο να περιγράψω μια κατάσταση , που όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, βιώνουμε . Και εννοώ αυτή της κρίσης. Είναι το νέο πλαίσιο στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε , να επιχειρήσουμε, να κοινωνικοποιηθούμε, να ενταχθούμε σε ομάδες, να ερωτευτούμε.
Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να εγκλιματιστούμε στις νέες συνθήκες και να δράσουμε, ιδίως εμείς που έχουμε ισχυρές μνήμες και βιώματα της προτεραίας κατάστασης. Καθώς όμως αρχίζουμε να αποδεχόμαστε το ψέμα της προσωρινότητας μιας κατάστασης, που στην αρχή χαρακτηρίστηκε «έκτακτη», και ως τέτοια αντιμετωπίζεται με «έκτακτα» μέτρα…αρχίζουμε και αναθεωρούμε τη θέση μας μέσα στον κοινωνικοοικονομικό χώρο και αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο τα «έκτακτα» να γίνουν μόνιμα.
Ποια θέση έχουν σήμερα τα υποκείμενα ,που συνολικά έχουν διαχωριστεί από το σύστημα; Γιατί ακόμα και στην παραδοσιακά ορισμένη ως καπιταλιστική κοινωνία, γνωρίζαμε και τη θέση μας και τον τρόπο παρέμβασής μας , ως υποκείμενα , αλλά και το κράτος είχε τρόπους παρέμβασης και εξισορρόπησης του οικονομικού συστήματος , το οποίο δεν είχε μόνο οικονομικούς στόχους , αλλά λάμβανε σοβαρά υπ΄όψιν τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Πόση δύναμη πρέπει να αντλήσουμε από μέσα μας για να μην πάθουμε κατάθλιψη και απομονωθούμε μέσα στη ντροπή μας …επειδή δεν τα καταφέρνουμε όπως απαιτείται; Με ένα «ανώτερο» οικονομικό σύστημα, έξω από κράτη , κυβερνήσεις , πολίτες κλπ, χωρίς όνομα , επίθετο και διεύθυνση κατοικίας ,με ποιον να τα βάλεις; Και εφόσον αυτό το σύστημα είναι ενιαίο παγκόσμια, το κίνημα που μπορεί να τα βάλει μαζί του και να το «ξηλώσει» οφείλει να είναι και αυτό ανάλογο.
Με αυτό το συλλογισμό , θεωρώ ότι η πάλη των τάξεων είναι πλέον κάτι παρωχημένο, και ότι η σύγκρουση είναι μεταξύ ενός ανήθικου και συνάμα αυτόβουλου συστήματος , και του πληθυσμού της γης . Στην εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα δεν έχουν σύνορα , οι αγώνες μπορούν να πάρουν παγκόσμια και συντονισμένη μορφή.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που θα δέσει όλους εμάς ; Η άρνησή μας να κάνουμε έκπτωση στην ιδέα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού μας. Γιατί αυτό που πρωτίστως πλήττεται είναι οι αξίες μας. Π.χ. ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του (από όσους «τυχερούς» εργάζονται) πόσες φορές υποχώρησε ως προς τις αρχές του για να διατηρήσει την εργασία του!
Και όσο υποχωρούμε ,τόσο γινόμαστε λεία στα δόντια αυτόκλητων σωτήρων που θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προσηλυτισμού για δικό τους όφελος. Αλλά η αλαζονεία μας είναι επίφοβη και θα μας πάει ακόμα παραπέρα…εκεί που θα μας πείσουν ότι είμαστε ανώτεροι. Ανόητοι είμαστε αν δεν καταλαβαίνουμε ότι οι κατασκευασμένοι διαχωρισμοί κάνουν ανίσχυρο αυτό που γεννάει σήμερα η κρίση, ένα παγκόσμιο κίνημα ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. (Αποφεύγω τη φράση ανθρώπινα δικαιώματα , γιατί κάποιοι έχουν προλάβει και τα έχουν σφετεριστεί. )
Η άλλη περίπτωση είναι να αφεθούμε στη μοίρα μας μέχρι την τελική καταστροφή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου