....από τον Πριγκηπάκο
Νύχτες Κρυστάλλων.
Πάνε μόλις λίγα χρόνια που την χώρα αυτή κατέκλυζαν ηλιόλουστες ημέρες, ημέρες με εικόνες φωτεινές, εικόνες σπουδαίων γιορτών και μεγάλων εθνικών θριάμβων. Στιγμές που ολόκληρη η ανθρωπότητα νομίζαμε πως σταματούσε για λίγο το χρόνο, για να σαστίσει μπροστά στα «επιτεύγματα» της μικρής αυτής χώρας. Εικόνες ατελείωτης αγορασμένης ευτυχίας. Θυμάσαι;
Στους δέκτες της πολυαγαπημένης μας τηλεοπτικής εκπομπής, έβλεπα «φίλους» και αρχοντάδες χαμογελαστούς, να με νουθετούν να γελώ, να ζήσω και να απολαμβάνω, ημέρες με δεσπόζοντες καλοκαιρινούς ήλιους, με απέραντες γαλάζιες θάλασσες, με ατελείωτες χρυσαφένιες παραλίες. Δεν είχα τίποτα να ανησυχώ, όφειλα να είμαι ανέμελος μα πάνω από όλα καταναλωτικός. Έμοιαζε λες και τα πάντα ανήκαν σε ένα παραμύθι, οι μέντορες μας φροντίζουν για αυτό. Θυμάσαι;
Νέοι που γλεντούσαν σε κάθε ευκαιρία, που αγόραζαν την ευτυχία τους με όλα τα αγαθά, νέοι με εξασφαλισμένο μέλλον που ήλπιζαν ότι θα ζούσαν περιγελώντας κουτόφραγκους, άνθρωποι πλημυρισμένοι με στιγμές εικονικής ξεγνοιασιάς, καρικατούρες από σύγχρονους ζορμπάδες. Θυμάσαι;
Μα τώρα πια κάτι άλλαξε, γυρνάω στους δρόμους και βλέπω τους άλλους ανθρώπους, ανθρώπους με ελπίδες πεταμένες στα σκουπίδια, ανθρώπους ξαπλωμένους σε χαρτόνια στην γωνιά του δρόμου, θλιμμένα πρόσωπα που τα βρήκε άξαφνα ο χειμώνας. Νέους με μια βαλίτσα στο χέρι να τρέχουν να φύγουν μακριά από αυτόν τον καταραμένο από τους θεούς πια τόπο, κάποιους άλλους να βγαίνουν στους δρόμους και να πολεμούν με τέρατα σε μια μάχη χαμένη, νέους να στοιβάζονται μπροστά από γραφεία για μία θέση στο όνειρο, ελπίδες στα μάτια τους που μοιάζουν φρούδες.
Στην τηλεόραση μου πια βλέπω ότι και οι εικόνες άλλαξαν, πρόσωπα βλοσυρά μου λένε τι να κάνω, άνθρωποι τρανοί με προστάζουν πώς να σκεφτώ, ειδήμονες και επαΐοντες αποφασίζουν πώς να φερθώ, τι αχάριστος; Δεν το βλέπω πως όλα αυτά είναι φυσικά για το καλό μου.
Μα ακόμα πιο πολύ θαρρώ πως με φοβίζουν κάποιες άλλες φιγούρες, φιγούρες με όψη από το σκοτεινότερο μου χθες μου, που κάτι ανίερο και απαγορευμένο μου θυμίζουν, αυτοί μου δείχνουν τον υπαίτιο, τους Δωριείς που πρέπει να πολεμήσω. Δες τους αλλόθρησκοι, αλλόμορφοι και διαφορετικοί. Δες τους μικροπωλητές, καθαριστές και εργάτες. Ω μα δεν μπορεί, θα είναι αλήθεια, αυτοί θα φταίνε για όλα τα δεινά μου.
Κοιτάζω βιαστικά έξω από το παράθυρο, οι ημέρες μίκρυναν πολύ, νυχτώνει όλο και πιο γρήγορα αυτό τον καιρό, μα αυτές οι νύχτες είναι αλλιώτικες και με τρομάζουν. Μοιάζουν πολύ βλέπεις με νύχτες Κρυστάλλων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου