Για σένα

....της Αναστασίας Λαδοπούλου 

Θεωρητικά το θέμα των δικών μου κειμένων συνήθως είναι διαφορετικό από αυτό που θέλω να πραγματευτώ αυτή τη φορά. Υπάρχουν όμως πολλές φορές στη ζωή μας που οι καταστάσεις έρχονται  έτσι ,άσχημα και τραγικά ώστε αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων να αλλάξουμε πορεία ή τουλάχιστον να παρεκκλίνουμε από αυτή που ακολουθούμε .

 Μία από αυτές τις καταστάσεις είναι και αυτή που ζούμε εδώ και λίγες μέρες όλοι όσοι γνωρίσαμε έναν άνθρωπο ,ένα νέο παιδί που δυστυχώς δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας .

Είναι τρομακτικά εύκολο να συμβεί ένα κακό εκεί που δεν το περιμένεις και αναπάντεχα δυσάρεστο να συμβεί σε ένα νέο άνθρωπο με όνειρα ,διάθεση για ζωή και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε και είναι σοφή η ρήση του λαού : "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ,κάποιος γελάει .." . Τέτοιες στιγμές μας καταλαμβάνει θυμός και χάνουμε την πίστη μας σε όσα ξέραμε διερωτώμενοι " μα δεν είναι άδικο " ; γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα νέο παιδί που είχε πολλά ακόμα να δώσει ; δεν μπορώ να σκεφτώ ειλικρινά αν υπάρχει απάντηση κι αν υπάρχει οπωσδήποτε δεν θα είναι εντός των ορίων της λογικής .

Αν μιλάμε για έναν μεγάλο άνθρωπο θα πούμε πως έζησε ,είδε και έφτασε η ώρα να μας αφήσει .Αν μιλάμε επίσης για μια κατάσταση που ξέρουμε οτι δύσκολα μπορεί να αντιστραφεί ( μια ανίατη ασθένεια για παράδειγμα ) και πάλι είμαστε προετοιμασμένοι ως ένα σημείο .Όταν όμως συμβαίνει ένα ατύχημα ,αυτοκινητικό ή με μηχανή ,που διακόπτει απότομα το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου ,τότε μπορεί να πλησιάσουμε ακόμα και την τρέλα .

Ασφαλώς το ισχυρότερο σοκ το παθαίνει το στενό περιβάλλον ,αλλά στη συνέχεια και το ευρύτερο περιβάλλον ,οι φίλοι ,οι παρέες ,αφού μετά την οικογένεια και ειδικά σε ηλικίες μικρές οι φίλοι είναι δεύτερα αδέρφια και με αυτούς περνάει κανείς μεγάλο μέρος της ζωής του .Τα λόγια δεν είναι ικανά να εκφράσουν τη λύπη ,το θυμό ,την απελπισία ,τη θλίψη οτι ένα πρόσωπο που αγαπήσαμε δεν θα είναι πια κοντά μας να το βλέπουμε και να το ακούμε να μας μιλάει .Οταν όμως το συζητάμε θα έλεγε κανείς οτι ανακουφίζεται ο πόνος και γλυκαίνει η απουσία .

Πραγματικά πιστεύω οτι ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός σε αυτές τις περιπτώσεις και όσοι μένουν πίσω το μόνο που πρέπει να κάνουν ,το μοναδικό τους χρέος προς την ψυχή που αγάπησαν είναι να τη θυμούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν ,να μιλάνε γι'αυτή ,γιατί έτσι θα μπορέσει κι εκείνη να ηρεμήσει ,ζώντας μέσα τους σαν μια ωραία ανάμνηση .
 

Για τον Παναγιώτη .