Έλληνας: μύθος ή πραγματικότητα;

 ....του Δημήτρη Θεοχάρη

    Η ανάγκη του αυτοπροσδιορισμού και της ομαδοποιημένης κοινωνικής ένταξης αποτελεί μία διαρκή , πηγαία και έμφυτη με το άτομο δραστηριότητα που καλύπτεται από τους κανόνες της ιστορικότητας και της σχετικότητας. Ουσιαστικά, πρόκειται για την πρωταρχική και θεμελιώδη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης να οριστεί και να αναγνωριστεί από το κοινωνικό σύνολο, με στοιχεία και χαρακτηριστικά διαφορετικά από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή. Το άτομο υποχρεώνεται στην ψευδαίσθηση του κοινωνικού στερεοτύπου να αποκτά τέτοια χαρακτηριστικά που να τον διαφοροποιούν ή να τον εξομοιώνουν με τη μάζα εντάσσοντάς τον και στις δύο περιπτώσεις σε ένα σύνολο .Το γεγονός αυτό αποκρυσταλλώνεται στο σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας με αποτέλεσμα να εξελίσσεται διαρκώς, με την καθοριστική πια βοήθεια της πληροφόρησης και της τεχνολογίας.

O Πιανίστας

   Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Πωλονο-εβραίου πιανίστα Βλαντισλάβ Σπίλμαν, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει στο γκέτο της Βαρσοβίας χάρη στην φήμη του ως μουσικού, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνει ψυχρός θεατής των φρικαλεοτήτων που συνέβαιναν γύρω του. Μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, με συγκλονιστικές σκηνές βουτηγμένες σε μία καφκική ατμόσφαιρα.

Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» και η αποιδεολογικοποίηση της βίας

.....του Ραφαήλ Παπαδόπουλου



    Με το πέρας τον εκλογών της 17ης Ιουνίου, τείνει να κυριαρχήσει στο δημόσιο λόγο μια συγκεκριμένη ερμηνεία της λαϊκής ετυμηγορίας. Η ερμηνεία αυτή δίνει έμφαση στον πολιτικό-πολιτισμικό διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, που αποτυπώνεται στην άνοδο των «δεξιών» και «αριστερών» άκρων, έναντι ενός ιδεατού «φιλελεύθερου, φιλοευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού τόξου», που υπερασπίζεται τον «ορθολογισμό», την «ελεύθερη οικονομία», τη «δημοκρατία», τον «πλουραλισμό», τα οποία όλα μαζί συναρθρώνονται στο λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Δακρύζοντας σ' ένα ταξί

 .....του Νίκου Γράκχου

Τί σχέση μπορείς να δημιουργήσεις με έναν άγνωστο άνθρωπο σε δέκα λεπτά; Συγκίνησης, αλήθειας, ταύτισης. Το σημείο είναι τόσο οριακό που το άκουσμα μιας φράσης μπορεί να ξεκλειδώσει τους ανθρώπους, να τους συγκινήσει. Αρκεί μια δεκάλεπτη βόλτα, καλή καρδιά και διάθεση να ακούσεις.

Η υποκριτική μας κοινωνία

.....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Πολλά αποφθέγματα και ρήσεις έχουν γραφτεί εδώ και χιλιάδες χρόνια για το ανθρώπινο αυτό ελάττωμα ,πάντα όμως θα μας προκαλεί έκπληξη όταν το συναντάμε μπροστά μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπινης υποκρισίας ,ανοησίας και μισσαλοδοξίας αποτελεί η αντίδραση μεγάλης -δυστυχώς- μερίδας κόσμου στην πρόσφατη ( πρώτη ) παρέλαση ομοφυλοφίλων στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περίμενε να συμβεί σε μια πολη που συνυπάρχουν ο Γ.Μπουτάρης και ο Ανθιμος!

Nurfurarien

Nur für Arien (Μόνο για Άρειους)

   Σήμερα, ντράπηκα και μάλιστα πολύ. Βγαίνοντας από το μετρό, νεαρός μετανάστης έψαχνε στον κάδο για να βρεί εισιτήριο. Του έδωσα το δικό μου. Καθώς απομακρυνόμουν άκουσα φωνές. Γύρισα και είδα ένα ηλικιωμένο, μίζερο ανθρωπάκι που του ούρλιαζε ότι αν δεν έχει λεφτά να μην μπεί, να σηκωθεί να φύγει και άλλα πολλά.Τον έσπρωξε και του πέταξε το εισιτήριο. Γύρισα πίσω και παρενέβηκα, με απείλησε ότι θα καλέσει την Αστυνομία. Του είπα ότι θα την καλέσω πρώτη. Φεύγοντας ο μετανάστης γύρισε και μου είπε “αυτοί δεν είναι που βάλατε στη βουλή”

Λίγο πριν τον Ιούλιο

    Τα καλοκαίρια νιώθω λίγο λιγότερο ευρωπαίος.
Μ’ αρέσει περισσότερο η κρυμμένη αγριάδα του Σουνίου, ο επαρχιακός δρόμος που καταλήγει σ’ ένα δυνατό καφέ στη Ζάτουνα κοιτάζοντας μόνο τα απέναντι βουνά.

‘’The Cove’’ του Louie Psihoyos

....από την Δέσποινα Γεωργούλα

   Το The Cove (= O Όρμος) είναι ένα ντοκιμαντέρ του Louie Psihoyos με θέμα τις σφαγές των δελφινιών και των φαλαινών στην Ιαπωνία. Τη δεκαετία του '60, ο Ρίτσαρντ Ο'Μπάρι ήταν παγκοσμίως γνωστός στην εκπαίδευση των δελφινιών, δουλεύοντας στο δημοφιλές τηλεοπτικό πρόγραμμα "Flipper". Καθημερινά ο Ο'Μπάρι ασχολείτο με τα δελφίνια και ευχαριστούσε έτσι το τηλεοπτικό του κοινό. Το "The Cove" διηγείται το πώς ο Ο'Μπάρι, ο σκηνοθέτης Λούι Ψυχογιός και μια ομάδα ακτιβιστών, κινηματογραφιστών και δυτών, ανέλαβαν την μυστική αποστολή να εισχωρήσουν σε έναν μικρό θαλάσσιο κόλπο στην Ιαπωνία, ρίχνοντας έτσι φως σε ένα σκοτεινό και θανάσιμο μυστικό. Αναγκάστηκαν να προβούν σε αυτή την πράξη εξαιτίας της απαγόρευσης των Ιαπωνικών αρχών οι επισκέπτες – τουρίστες να τραβούν οπτικό ακουστικό υλικό. Το φιλμ αυτό ξεσκεπάζει όχι μόνο ένα "έγκλημα", αλλά αποκαλύπτει και μια επικίνδυνη αλήθεια σχετικά με την επίδραση του ανθρώπου στον πλανήτη μας. Πιο αναλυτικά σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ στην Ιαπωνία σκοτώνουν έως και 23.000 δελφίνια, το κρέας των οποίων πέρα από την πώληση το χρησιμοποιούν για να ταΐζουν τα παιδιά στο σχολείο. Επίσης γίνεται εκτενής αναφορά στην εκμετάλλευση των δελφινιών για λόγους ψυχαγωγίας και διασκέδασης, οι Ιάπωνες έχουν φτιάξει μια ολόκληρη επιχείρηση εκμετάλλευσης αυτών των θηλαστικών (πάρκα, σουβενίρ κτλ). Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι οι κάτοικοι της Ιαπωνίας δεν γνωρίζουν τίποτα για αυτό το κύκλωμα εκμετάλλευσης. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο μέρος με την ονομασία Taiji στο οποίο σκοτώνουν εκεί όλα τα δελφίνια.

Ηχηρή Προειδοποίηση

.....του Ρίζου Καϊάφα

     Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών ήταν άλλο ένα βήμα προς τη συντριβή των συλλογικών μας ψευδαισθήσεων. Για παράδειγμα, η κατακραυγή για τα βίαια περιστατικά των προεκλογικών ημερών δεν στάθηκε ικανή να περιορίσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Όσοι νόμιζαν πως μπορούσαν να καταπολεμήσουν τον εφιάλτη με μια γερή δόση επικοινωνιακών τρικ ελπίζω να ξύπνησαν μια και καλή. Και να συνειδητοποίησαν πως η απάντηση στο νεοφασισμό δεν είναι οι απαγορεύσεις ή οι ρητορείες περί δημοκρατικού ήθους αλλά η επίλυση των καθημερινών προβλημάτων που τον εξέθρεψαν.

Μεταδημοκρατία

     Όλοι μιλούν σήμερα για κρίση της δημοκρατίας. Για την υποχώρηση της πολιτικής προς χάριν της οικονομίας, για την κυριαρχία των αγορών πάνω σε κάθε μορφή λαϊκής αντιπροσώπευσης και για την συνακόλουθη απαξίωση των πολιτικών θεσμών. Τα συμπτώματά της απαξίωσης αυτής είναι γνωστά: πολιτικός κυνισμός και αποξένωση, αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες, μηδενισμός. Πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές μιλούν πλέον για το πέρασμα από τη δημοκρατία στη μετα-δημοκρατία. Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης μετα-δημοκρατίας; Ποιούς κινδύνους ενέχει; Ποιές δυνατότητες υπάρχουν σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, για την ανανέωση της πολιτικής και της δημοκρατίας; Στα ερωτήματα της Βίκης Ιακώβου και του Γιάννη Σταυρακάκη απαντούν οι Κόλιν Κράουτς (καθηγητής στο Warwick Business School και συγγραφέας του βιβλίου Μεταδημοκρατία), Σαντάλ Μουφ (καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Westminster, συγγραφέας των βιβλίων Το δημοκρατικό παράδοξο και Επί του πολιτικού), Ζακ Ρανσιέρ (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, συγγραφέας του βιβλίου Το μίσος για τη δημοκρατία) και Μιγκέλ Αμπενσούρ (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού).

" Ψυχολογία των μαζών "

.....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Παρερμηνεύοντας τον τίτλο του Freud και δίνοντάς του μια διαφορετική έννοια ήρθε μάλλον η ώρα να σκεφτούμε πώς θα προχωρήσει η ιστορία απο δώ και στο εξής .Οι εκλογές έγιναν ,ο επιθυμητός ( ; ) σκοπός επιτεύχθηκε και η κυβέρνηση " εθνικής συνεννόησης " όπως χαρακτηρίζεται αναλαμβάνει πλέον να φέρει εις πέρας το πολύ δύσκολο έργο της ,αλλά ..

Για το παιχνίδι της Παρασκευής

.....του Γιάννη Φουρνάρου

    Ενα σχολιο για το ματς της Παρασκευης, γιατι ακουω πολλους για επικράτηση επι της ναζιστικης Γερμανιας , για πολεμο μεταξυ Γερμανιας και Ελλαδας, για αγωνα της Ναζιστικης Γερμανιας με την αριστερη Ελλαδα κτλ..

Ωδή στην αταξία

....της Πηνελόπης Ζουμπουλάκη

Ο κόσμος, όπως τον θέλουν οι Γερμανοί.

Ο Εθισμός της εξουσιομανίας

....του Δημήτρη Πλιάτσικα

   Εκλογές 6ης Μαΐου 2012: αποτέλεσμα ακυβερνησία. Εκλογές 7ης Ιουνίου 2012, αποτέλεσμα το ίδιο;

Φοβᾶμαι...

     

   Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Το πείραμα της υπακοής

...από τον Στέλιο Μουρατίδη


    Το πείραμα του Μιλγκραμ (The Milgram Experiment) ήταν μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ (Yale), Stanley Milgram. Μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν ένα πρόσωπο (Επιστήμονα) που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.
Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Το πείραμα καλούνταν να απαντήσει στο ερώτημα: "Ο Eichmann και οι συνεργοί του, είχαν κοινό σκοπό τουλάχιστον ως αναφορά το σκοπό του Ολοκαυτώματος;".
Τα πειράματα του Milgram έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά ακολουθούν τις εντολές τους, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.

Αισιοδοξία

     Μπορεί να υπάρχει ένας αισιόδοξος τρόπος να δεις το αποτέλεσμα. Σίγουρα υπάρχει. Πολύ μεγάλο το ποσοστό της αριστεράς. Ιδίως στις νεαρότερες ηλικίες. Καταποντισμός του πασόκ. Μια δυναμική αλλαγής. Η αίσθηση ότι δε θα αντέξουν με τόση φτώχια που επιβάλλουν στους από κάτω. Και λοιπά.

Στα χαμένα...

....του Χάρη Σταυρίδη

 Σημ: Το κείμενο που ακολουθεί γράφεται από το συντάκτη πριν από τις εκλογές, του ζητάμε συγγνώμη για την εκ των υστέρων δημοσίευσή του και σας το παραθέτουμε, γιατί αξίζει να διαβαστεί από όλους. 

Αγαπητό Dubium,

Έχω να πω ότι είσαι ένα τρομερό και αξιόλογο ιστολόγιο που τρελαίνομαι να διαβάζω. Με λένε Χάρη Σταυρίδη, γνωρίζω το Γιάννη κι αυτός μου έστειλε τη διεύθυνσή σου. Μπορώ να πω ότι ήταν ένα άτιμο πράγμα, καθώς με έκανε να κολλήσω στη σελίδα σου. Δεν είμαι τρελός, απλά δεν ξέρω ποιος πρόκειται να διαβάσει αυτό το mail και γι’ αυτό απευθύνομαι στο Dubium το ίδιο που έχουμε ήδη συστηθεί. Όποιος και να είναι ο δημιουργός του τού λέω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!

Και δεν θα φύγω με άδεια χέρια. Επιτέλους, αν και καιρό το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί και δεν έγραφα, τελικά ολοκλήρωσα ένα άρθρο. Δεν είναι πολύ μεγάλο και μπορώ να πω πως δεν είναι και τόσο αξιόλογο όσο τα υπόλοιπα, όμως αυτό μου βγήκε, τι να κάνω! Αν σε κούρασα Τύπε-Πίσω-Από-Τον-Υπολογιστή ζητώ συγνώμη και παραθέτω το άρθρο μου. Αν σου αρέσει, δημοσιεύστε το.

Μετεκλογικό σχόλιο

....του Χαράλαμπου Μηνασίδη

      Αυτό που με μεγάλη βεβαιότητα αποδεικνύουν οι εκλογές είναι πως η νίκη της ΝΔ είναι πύρρεια. Επιτεύχθηκε με πρωτοφανή τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος και πρωτοφανείς παρεμβάσεις από το εξωτερικό. Επιπλέον είναι φανερό από τα αποτελέσματα πως αυτή η εκστρατεία τρομοκράτησης δεν ήταν τόσο πετυχημένη. Η διαφορά είναι μικρή και η ΝΔ επέλεξε να πολώσει σε "εμφυλιακό" βαθμό το εκλογικό σώμα που καθιστά την επόμενη μέρα ιδιαίτερα δύσκολη για αυτήν. Επίσης οι παραγωγικές ηλικίες κάτω των 50 της γύρισαν την πλάτη σε μεγάλο βαθμό, κάτι που σημαίνει πως βγήκε κερδισμένη κυρίως από τους παραδοσιακούς της ψηφοφόρους. Αν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τους ψηφοφόρους από τις παραγωγικές ηλικίες θα είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη για τις επόμενες εκλογές και όχι μόνο. Η ΝΔ μπορεί να τους αποσπάσει από αυτόν μόνο αν κάνει τρομερές αλλαγές στο οικονομικό της πρόγραμμα και εγκαταλείψει την πολιτική της λιτότητας που βαθαίνει την ύφεση. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εγκαταλείψει τη βασική ιδέα του μνημονίου, αλλά και να προκαλέσει έναν εμφύλιο στις τάξεις της από τις φατρίες που δημιουργούνται μεταξύ αυτών που είναι υπέρ της ενίσχυσης της λιτότητας και όσων θέλουν χαλάρωση της. Όμως τέτοιες αλλαγές δεν πρόκειται να γίνουν μιας και ο Σαμαράς δε φαίνεται να προχωρά σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και δε φαίνεται να πίστεψε και ποτέ σε μία τέτοια.

Λαοί της Ευρώπης φοβηθείτε!

.....του Ηλία Τροχίδη

Άρθρο πρώτο: «… Η παρούσα συνθήκη διανοίγει νέα φάση στη διαδικασία μιας διαρκώς στενότερης ένωσης των λαών της Ευρώπης, στην οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται όσο το δυνατόν εγγύτερα στους πολίτες…»

Άρθρο δεύτερο: «...H ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελεύθερης δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό...»

Βία: Μια ζωώδης έκφραση

....της Βασιλικής Τσιαμήτα

Η βία προέρχεται  από το ρήμα βιάζω, το οποίο σημαίνει «χρησιμοποιώ δύναμη  προκειμένου να πετύχω τους στόχους μου». Από αυτό προκύπτει  ότι η βία είναι η χρήση της σωματικής, πνευματικής ή ψυχολογικής δύναμης για να επιβάλλω στους άλλους τη βούλησή μου. Είναι σύμφυτη με την πορεία του ανθρώπου στη γη. Από τον άνθρωπο των σπηλαίων μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι, οι λαοί, τα κράτη θεοποίησαν τη βία. Στη φαντασία των αρχαίων προγόνων μας, η βία προσωποποιείται ως ανώτατη δύναμη. Βία ήταν η κόρη του Πάλλαντα και αδερφή του Ζήλου, της Νίκης και του Κράτους. Στον “Προμηθέα του Δεσμώτη” του Αισχύλου,περιγράφεται χαρακτηριστικά η εικόνα όπου η Βία και το Κράτος είναι οι απεσταλμένοι του Δία που παρακολουθούν το κάρφωμα του Προμηθέα στον Καύκασο.

Mίσος έσπειρες, φασισμό θα θερίσεις

.....του Νίκου Βράντση

Ψάχνω να βρω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα που έχει κατακλύσει κάθε γωνιά, κάθε ψυχή, κάθε βλέμμα. Που σαν ακαταμάχητο άρωμα, έχει μαγέψει αυτήν την κοινωνία, της έχει ξυπνήσει πάθη και ένστικτα. Συσσωρευμένη οργή που θέλει να ξεσπάσει, πάθος για κάτι διαφορετικό, φόβος για κάτι καινούριο; Συναίσθημα, συναίσθημα, συναίσθημα και η λογική κρυμμένη. Βρισκόμαστε λοιπον στην εποχή των ενστίκτων και προ της κάλπης των συναισθημάτων, αγαπητοί.  Και στον αγώνα αυτό κερδισμένοι θα βγουν οι μάγοι που ξέρουν καλύτερα να χειρίζονται, να διεγείρουν το συναίσθημα.

Απαγορεύεται να απουσιάζεις

     Κάποτε μ’ άρεσε να σκέφτομαι μικρές ιστορίες φυγής. Έμοιαζε το πιο απλό πράγμα. Ένας άνθρωπος πιεσμένος απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ή το καθημερινό παρέδωσε, μια αγχώδης μικροδιαδρομή στην πόλη, μια αναταραχή σε κάποια ουρά κι ύστερα απλά μια σουρεαλιστική και δίχως συγκεκριμένο λόγο απόδραση. Μια φυγή εκτός λογικής, μια απ’ αυτές τις σπάνιες και αλλόκοτες παραιτήσεις που κάποτε, κάποιοι σκάρωναν στ’ αλήθεια.

Ξεκίνα με το όνειρο...

.....του Δημήτρη Τσουκαλά

     Διάβασε! Πρέπει να περάσεις σε ένα καλό πανεπιστήμιο. ΤΙ θα κάνεις με την ζωή σου? Πρέπει να τρέξεις, πάνω, κάτω… στους δρόμους. Να φωτοτυπήσεις, να αντιγράψεις, να διαβάσεις και να αποστηθίσεις. Γιατί? Ρωτάς το Γιατί? Επειδή έτσι πρέπει! Η σύγχρονη πραγματικότητα επιθυμεί 4 γλώσσες, πτυχία πολλά, χαρτιά με σήματα και υπογραφές, συστατικές επιστολές, ώρες ατελείωτες σε σεμινάρια που απλά πήγες για να πάρεις μόνο τα πιστοποιητικά παρακολούθησης , γνώσεις, γνώσεις και πάλι γνώσεις. Και μετά ξανά τρέξιμο, βιογραφικά, συνεντεύξεις, γραφειοκρατία, τρέξιμο, τρέξιμο για μια θέση που θα κάτσεις ως τα 60 σου. Και τώρα τι? Έφτασες στο σημείο να τρελαθείς για να φτάσεις σε μια θέση καλή. Όλα αυτά για τι? Θα είσαι 60 και θα έχεις χάσει όλη τη γλύκα της ζωής. Δεν θα μπορείς να παίξεις μπάλα ούτε θα μπορείς να ανέβεις μια σκάλα εύκολα…. ίσως να σε βοηθάνε να περνάς τον δρόμο άλλοι ενώ δεν θα πάψεις να νοσταλγείς.

Your Hand In Mine

....του Στέλιου Μουρατίδη

Τους πρωτογνώρισα όταν έπεσε τυχαία στα χέρια μου το πρώτο τους άλμπουμ “Every night dreams”. Ακούγοντάς τους είχα ενθουσιαστεί γιατί για πολύ καιρό έψαχνα για καλή experimental/alternative μουσική αλλά μια ακόμα μεγαλύτερη έκλπηξη με περιμένε μαθαίνοντας περισσότερα για αυτούς.

Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα

Ο Μπρούνο, είναι γεμάτος ενέργεια κι αισθάνεται να πλήττει στο νέο του σπίτι. Έτσι, με όπλο την αφέλεια και την αθωότητα των οχτώ χρόνων του, αποφασίζει να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις της μητέρας του και να ανακαλύψει την περιπέτεια στο γειτονικό δάσος. Εκεί, πίσω από ένα συρματόπλεγμα, συναντά ένα αγόρι στην ηλικία του και μια εκπληκτική φιλία γεννιέται, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τοποθετημένο στην καρδιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλλερ βιβλίο του Τζον Μπόϊν, Το Αγόρι Πίσω Από Το Συρματόπλεγμα είναι μια ιστορία για τη δύναμη της αληθινής φιλίας, τα όρια της αθωότητας και το μεγαλείο της ανθρωπιάς, που θα αιχμαλωτίσει την καρδιά και τη σκέψη σας για χρόνια.

Εθνικός διχα (λα ) σμός

.....της Αναστασίας Λαδοπούλου


 

Η αλήθεια είναι οτι σε αυτόν τον τόπο οι γνώμες ανέκαθεν ήταν πολλές ,διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους , αν και η πολυφωνία ποτέ δεν κάνει κακό ,μάλιστα αποτελεί και δείγμα πολιτισμού γιατί ακούγονται όλες οι απόψεις .

Η νίκη της καλοσύνης και της υπομονής

....από την Πηνελόπη Ζουμπουλάκη

    Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:

-Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

     Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Μοντέρνοι Καιροί

Οι Μοντέρνοι Καιροί είναι μια κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που γυρίστηκε το 1936. Στην ταινία εμφανίζεται ο γνωστός αλητάκος με το χαρακτηριστικό καπέλο και μουστάκι, ο οποίος αγωνίζεται να επιβιώσει στον μοντέρνο, βιομηχανοποιημένο κόσμο. Το φιλμ έχει φόντο το μεγάλο οικονομικό και χρηματηστηριακό κραχ του 1929 και αποτελεί ένα σχόλιο στην απεγνωσμένη εύρεση εργασίας σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία καθώς και στην οικτρή οικονομική κατάσταση των ανθρώπων. Τέλος στην ταινία γίνονται ειρωνικές αναφορές για την έντονη βιομηχανοποίηση και την επιρροή που κατά τον Τσάπλιν έχει αυτή στις συνθήκες εργασίας.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν σκηνοθέτησε αλλά και έγραψε το σενάριο του φιλμ, ενώ πρωταγωνίστησε υποδυόμενος τον αλητάκο, ο οποίος εμφανίζεται για τελευταία φορά σε κινηματογραφική ταινία. Πολλοί συμφωνούν ότι οι Μοντέρνοι Καιροί αποτελούν μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών.

Mια οκτάλεπτη αποσπασματική γέυση:

Η πάλη

.....της Ζωής Παπαδοπούλου

Δύο                         μια
σώματα                    πάλη
ισοϋψή                     εμφύλια
στιλπνά                    για
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΑ.          κάθε
το                           απόφαση
ένα                          που
κατάματα                  τα
στο                          στοιχειώνει.
άλλο                         Εγώ
Μια                           ή
παράξενη                   αυτός;
συνάφεια                   Αυτός
μεταξύ                       ή
τους,                         εαυτός.

Η αλληλεγγύη ως αντίδοτο στη φτώχεια

    Σε μια μεγάλη έρευνα στην Ελλάδα και το εξωτερικό -- από την Δράμα μέχρι το Ρέθυμνο και από την Ισπανία μέχρι την Γερμανία -- ο φακός της εκπομπής γνωρίζει τους ανθρώπους που αναπτύσσουν την οικονομία της αλληλεγγύης, για να καταπολεμήσουν την κρίση αλλά και για να ξαναβρούν τις χαμένες αξίες της κοινωνίας μας.

 

Σκέφτομαι θα πει αλλάζω

..... του Δημήτρη Μυ 

Γιώργος Μπούτλας- «Λάθος χρόνος» 

    Τον τίτλο του σημερινού σημειώματος τον δανειστήκαμε από τη σκέψη του Μπρεχτ(«Ιστορίες του κ. Κόυνερ») και την ενδόμυχη ελπίδα (η οποία πάντα πεθαίνει τελευταία) ότι η ελληνική κοινωνία, παρά τα όσα βιώνει, εξακολουθεί να έχει ανοιχτά τα μάτια της, να βλέπει, να αντιλαμβάνεται, να σκέπτεται... Τα προφανή είναι αδιαμφισβήτητα: τα είδε χθες όλη η Ελλάδα και δεν αξίζει να αφιερώσουμε τίποτε περισσότερο από λίγες μόνο λέξεις.

Ο Κοπετός της Δημοκρατίας

.....του Δημήτρη Πλιάτσικα

  
 ‘’Όποιος δεν φοβάται τη μορφή του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Η ρήση του Μάνου Χατζιδάκη αποτέλεσε ίσως τον πρόδρομο των σημερινών πολιτικών γεγονότων που βιώνει η Ελλάδα. Ο ίδιος αναφέρει, ‘’ η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά’’.

Χρυσαυγίτη σε μισώ, μέρος δεύτερο

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Συνήθως ψάχνω πάντα έναν πρόλογο για τα κείμενα, ώστε ο αναγνώστης να προετοιμάζεται γι'αυτό που θα ακολουθήσει. Αυτή τη φορά όμως νομίζω πως ο τίτλος ( ο δανεισμένος και πάρα πολύ εύστοχος τίτλος ) παραπέμπει ακριβώς στο αντικείμενο του άρθρου.

Έρωτας... ο τρομερός. Ή τιμωρός;

....της Ναταλίας Τσούλου

   Γιατί συμβαίνει κάποιες φορές να συντελεί την ακριβώς αντίθετη, από την κανονική του λειτουργία;
Εννοώ, πως ο σκοπός του είναι η αίσθηση αυτής της ασύμμετρης ευφορίας, που μπαίνει στην καρδιά και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Όμως, ακόμα και όταν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εκεί, χωρίς καμία λογική εξήγηση, παρ’ όλο που έχουμε πλέον εκτροχιαστεί της (επιθυμητής) πορείας και παρ’ όλο που όσοι βρίσκονται γύρω μας προσπαθούν να μας δείξουν με κάθε τρόπο πως το παιχνίδι έχει χαθεί.
(Μόλις, αντιλήφθηκα πως χρησιμοποίησα τη λογική, μα ακόμα δεν μπορώ να πω αν έχω πέσει σε σφάλμα. Υπάρχουν εν τέλει, λογικές εξηγήσεις στον έρωτα ή παραμένουν όλα μία συναισθηματική παρόρμηση;)

Γεγονοτομάνιακ.

....του Χρήστου Παπά

   Ναι, είναι γεγονός, πληκτρολογώ ξανά! Ξεχυθείτε στους δρόμους με πανό, ταμπούρλα, κλαρίνα και φωτογραφίες μου. Πέρασαν -ανάθεμα τους- ήδη τρείς μήνες από το τελευταίο κείμενο στο dubium.

Δι' ευχών

.....της Ζωής Παπαδοπούλου

     Για 'σένα υπέρλαμπρο, παντοδύναμο κέρδος

στο βωμό κατευθύνω

τα κομμάτια της ψυχής μου

ΕΞΑΝΤΑΣ- ‘’Πεθαίνοντας στην Αφθονία’’

.....από την Δέσποινα Γεωργούλα



«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη.
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο».
Χένρι Κίσινγκερ 1974

~Δείξε_\/_ Έλεος~

.....της Πηνελόπης Ζουμπουλάκη

Εσύ που βιάστηκες να σφίξεις της ελευθερίας μου τον ξύλινο ποδόγυρο

αλυσοδένοντάς τον πάνω στο αγκαθωτό νερό

Εσύ που υπέστης της αγάπης μου το δόσιμο

και γέμισες καρφιά την εύπλαστη χαρά μου

Εσύ που σήκωσες το βλέμμα πάνω μου

ψυχρά πυροβολώντας

και σκορπίστηκαν οι στάχτες της φτωχής καλοσύνης μου ολόγυρα

Πες μου

σκέφτηκες ποτέ... γιατί;

milă de mine

Αλλαγή φρουράς ή αλλαγή γενιών;

.....του Αλέξανδρου Κιουπκιολή

    Πολλά και αλλοπρόσαλλα έχουν ειπωθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα και τις επικείμενες εκλογές. Δεν έχει δοθεί, όμως, η δέουσα προσοχή σε κάτι οφθαλμοφανές. Ο Τσίπρας, η στενότερη ομάδα των συνεργατών του, μια κύρια μάζα των ψηφοφόρων του, όπως και ο υπογράφων, έχουμε γεννηθεί από το ’74 και μετά. Ηλικιακά, και κυρίως ιστορικο-κοινωνικά, είμαστε η γενιά μετά τη γενιά του Πολυτεχνείου και την αμέσως προηγούμενη. Μετά τις γενιές, δηλαδή, που κυβέρνησαν και διαμόρφωσαν την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας από το ’80 ως τις μέρες μας. Ζήσαμε και διαπλαστήκαμε στην Ελλάδα του Ανδρέα, του Άκη, του διαλείμματος του Μητσοτάκη και του Σημίτη, στην Ελλάδα όπου οι οικογένειες αγόραζαν δεύτερο αυτοκίνητο και έκτιζαν εξοχικό, στέλναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στην Αγγλία, παίρναν δάνεια και τηλεοράσεις τελευταίας τεχνολογίας, ταξίδευαν στο εξωτερικό, γεμίζαν μαζικά μπουζουκομάγαζα γιγαντιαίου μεγέθους και ψηφίζαν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.

Ο αναμάρτητος πρώτος τη ψήφο βαλέτω

.....της Αγγελικής Μαυρομμάτη



    Πρόβλημα : Έχουμε μία εντολή συνεργασίας η οποία δίνεται σε έναν και μοιράζεται σε πολλούς. Πρώτα την πήρε ο Αντώνης γιατί είχε μαζέψει τη μεγαλύτερη ομάδα. Δεν ήθελε να την κρατήσει όμως καθώς τον δυσκόλευε η συνεργασία και την γύρισε πίσω. Μετά την πήρε ο Αλέξης καθώς ήταν δεύτερος στη σειρά. Κι αυτός όμως δεν τα πήγαινε καλά με τις άλλες ομάδες οπότε την επέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες. Τέλος την έλαβε δικαιωματικά ο Ευάγγελος, ο οποίος ωστόσο μη διαφέροντας και πολύ στο πνεύμα ομαδικότητας αναγκάστηκε να ακολουθήσει την λογική «από ‘δω παν κι άλλοι».

Το αυγό του φιδιού

.....του Νώντα Λειβαδίτη

  Το γεγονός ότι περίπου 450.000 Έλληνες, στις εκλογές της 6ης Μαΐου, επέλεξαν να τους εκπροσωπήσει στη Βουλή ένα νεοναζιστικό κόμμα, δείχνει την κρίση που υπάρχει, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά και στα ήθη, τις αξίες και στη σκέψη του Έλληνα πολίτη. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι το 5-6 % των Ελλήνων είναι νεοναζί, όμως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι αυτοί οι άνθρωποι ψήφισαν με γνώμονα την οργή για το υπάρχον σύστημα.

American History X

Μια οικογένεια καταρρέει ύστερα από μια ολόκληρη ζωή, αναλωμένη στο μίσος και τον ρατσισμό! Ένας άνδρας πρέπει τώρα, να πολεμήσει τους δικούς του δαίμονες για να σώσει τον αδελφό του, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό από την τελική πτώση! Μια άνιση αναμέτρηση... Και όλα τα στοιχεία, εναντίον του! Και όμως... Εκείνος, θα προσπαθήσει σκληρά! Ένα συγκλονιστικό δράμα, όπου η βία δίνει μαθήματα ήθους και η οργή καταλύει την ανθρωπιά!

Διορθώσεις

.....του Ρίζου Καϊάφα

Μετά από ένα εύστοχο σχόλιο κάποιου φίλου αναγνώστη του dubium θα ήθελα να κάνω ορισμένες διευκρινήσεις/διορθώσεις σχετικά με το πρόσφατο άρθρο μου για τα αδιέξοδα της αντιπροσώπευσης.