Στα χαμένα...

....του Χάρη Σταυρίδη

 Σημ: Το κείμενο που ακολουθεί γράφεται από το συντάκτη πριν από τις εκλογές, του ζητάμε συγγνώμη για την εκ των υστέρων δημοσίευσή του και σας το παραθέτουμε, γιατί αξίζει να διαβαστεί από όλους. 

Αγαπητό Dubium,

Έχω να πω ότι είσαι ένα τρομερό και αξιόλογο ιστολόγιο που τρελαίνομαι να διαβάζω. Με λένε Χάρη Σταυρίδη, γνωρίζω το Γιάννη κι αυτός μου έστειλε τη διεύθυνσή σου. Μπορώ να πω ότι ήταν ένα άτιμο πράγμα, καθώς με έκανε να κολλήσω στη σελίδα σου. Δεν είμαι τρελός, απλά δεν ξέρω ποιος πρόκειται να διαβάσει αυτό το mail και γι’ αυτό απευθύνομαι στο Dubium το ίδιο που έχουμε ήδη συστηθεί. Όποιος και να είναι ο δημιουργός του τού λέω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!

Και δεν θα φύγω με άδεια χέρια. Επιτέλους, αν και καιρό το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί και δεν έγραφα, τελικά ολοκλήρωσα ένα άρθρο. Δεν είναι πολύ μεγάλο και μπορώ να πω πως δεν είναι και τόσο αξιόλογο όσο τα υπόλοιπα, όμως αυτό μου βγήκε, τι να κάνω! Αν σε κούρασα Τύπε-Πίσω-Από-Τον-Υπολογιστή ζητώ συγνώμη και παραθέτω το άρθρο μου. Αν σου αρέσει, δημοσιεύστε το.

Δύο μέρες έμειναν μόνο, δύο μέρες για την «αποθέωση» της δημοκρατίας. Δύο μέρες για να αποφασίσει ο λαός ποιος θέλει να τον κυβερνά και ταυτόχρονα για να ακούσει τα συγχαρητήρια ή τα συλλυπητήρια της Ευρώπης, διότι σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να περιμένουμε από μία Ευρώπη να «εγκρίνει» τις αποφάσεις μας. Χάθηκε πλέον το ενδιαφέρον για τις εκλογές. Το έδειξε η αποχή στις προηγούμενες, θα το δείξει και η αποχή τώρα. Πρόσωπα σκυφτά, στόματα βουβά, που θέλουν να μιλήσουν,  να φωνάξουν και δε βρίσκουν τα λόγια να το κάνουν και απλά συνεχίζουν να περπατάνε ακούγοντας τα Μέσα να μιλάνε για πολιτική και έμμεσα να προωθούν το κόμμα που τους συμφέρει, αδιαφορώντας για τον κόσμο που δε θέλει άλλα κατοικίδια παπαγαλάκια, αλλά λύσεις.

Σήμερα διάβαζα για το παιδάκι στο Ηράκλειο που λιποθύμησε, επειδή και οι δύο γονείς του ήταν άνεργοι και δεν είχαν λεφτά για φαγητό και για τη μάνα που «έκλεψε» ένα γάλα από το Μάρκετ, γιατί δεν είχε λεφτά να ταΐσει το παιδί της. Συνεχώς ακούς για τα ταμεία και τα φάρμακα και βλέπεις εκατοντάδες άτομα να αγωνιούν για την υγεία τους. Κύριοι αρχηγοί, με όλο το σεβασμό που δεν έχω απέναντί σας, αδιαφορώ για το ποιος θα πάρει τη θέση, αδιαφορώ για το αν θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση συνεργασίας . Δε με ενδιαφέρετε πλέον. Με νοιάζει η χώρα μου. Οι άνθρωποι της χώρας μου. Αυτοί που ήρθαν εδώ αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον ή και αυτοί που γεννήθηκαν εδώ και αναζητούν την αίγλη ενός ξεχασμένου παρελθόντος. Δε σας πιστεύω όποια λύση και να μου προτείνετε, γιατί κανένας σας δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του σε γκέτο ή σε γειτονιές που ο κόσμος φοβάται να κυκλοφορήσει, γιατί κανένας σας δεν επισκέφτηκε κανένα κέντρο του ΟΚΑΝΑ να μιλήσει με τις ανάγκες των ναρκομανών και κανένας σας δεν επισκέφτηκε ένα συσσίτιο για να δει που έφτασε αυτή η χώρα. Ποιος από εσάς μίλησε με κάποιον άνεργο και ποιος έστειλε το παιδί του σε δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο για να δει την άθλια κατάσταση που επικρατεί εκεί;  Κανένας σας δεν τολμά να αντικρύσει την αλήθεια και αυτό είναι ένα από τα χειρότερα λάθη που μπορεί κάποιος πολιτικός επαγγελματίας (ή μη) να κάνει, να αποστρέφει αλλού το κεφάλι.

Φτάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο που κρεμόμαστε από τα χείλη των ξένων αρχηγών -  κρατών και διαβάζουμε όλο αγωνία να άρθρα των ξένων εφημερίδων για τη χώρα μας. Τρώμε με αγωνία τα νύχια να δούμε αν θα μας «παίξουν» ή αν θα μας αφήσουν να στεκόμαστε στην άκρη να τους ζηλεύουμε, σε ένα παιχνίδι με αυστηρά προκαθορισμένο αποτέλεσμα,  σαν ένας στημένος αγώνας ποδοσφαίρου. Λυπάμαι. Δε με εμπνέει κανένας σας, έλα που όμως πρέπει να ψηφίσω. Δεν το οφείλω σε εσάς, κύριοι, ούτε στο νόμο που με υποχρεώνει, το οφείλω σε εμένα, γιατί μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής, δε θα έχω κανένα δικαίωμα να γκρινιάζω γι’ αυτό, αν εγώ ο ίδιος δεν έχω «μιλήσει» μέσω της ψήφου μου. Το οφείλω σε αυτήν τη χώρα, γιατί είμαι νέος και θέλω να αποφασίσω για το μέλλον της, γιατί δε θέλω να γίνω ένας σύγχρονος μετανάστης για να βρω δουλειά, μα γιατί θέλω να μείνω εδώ και πάνω από όλα να ζήσω εδώ.

Κύριοι πολιτικοί, σας παρακαλώ μην ξεχάσετε τους ανθρώπους αυτής της χώρας. Το οφείλετε σε αυτούς που σας έδωσαν την εξουσία, σε αυτούς που σας θαυμάζουν ακόμα, μα κυρίως στα παιδιά και στο μέλλον που θα τους εξασφαλίσετε. Αν είναι δυσοίωνο ή όχι θα το αποφασίσουμε από κοινού. Εμείς με την ψήφο μας και εσείς με τις πράξεις σας. Ας νικήσει ο καλύτερος.

* Ο Χάρης Σταυρίδης είναι φοιτητής στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.