Ηχηρή Προειδοποίηση

.....του Ρίζου Καϊάφα

     Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών ήταν άλλο ένα βήμα προς τη συντριβή των συλλογικών μας ψευδαισθήσεων. Για παράδειγμα, η κατακραυγή για τα βίαια περιστατικά των προεκλογικών ημερών δεν στάθηκε ικανή να περιορίσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Όσοι νόμιζαν πως μπορούσαν να καταπολεμήσουν τον εφιάλτη με μια γερή δόση επικοινωνιακών τρικ ελπίζω να ξύπνησαν μια και καλή. Και να συνειδητοποίησαν πως η απάντηση στο νεοφασισμό δεν είναι οι απαγορεύσεις ή οι ρητορείες περί δημοκρατικού ήθους αλλά η επίλυση των καθημερινών προβλημάτων που τον εξέθρεψαν.

Στα αποτελέσματα των εκλογών ας μην ψάχνουμε να βρούμε νικητές και ηττημένους. Όχι, δεν ηττήθηκε ο δικομματισμός, που επέστρεψε με ανανεωμένο – κάπως πιο πολύχρωμο – πρόσωπο. Όχι, δεν κέρδισε βέβαια η Νέα Δημοκρατία αλλά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές του αντιφάσεις και την ύποπτη κληρονομιά του «βαθέος» ΠΑΣΟΚ. Ειλικρινά διερωτώμαι τι είδους «νίκη» επικαλούνται κόμματα που έλαβαν το 20,7% και το 18,8% των εν δυνάμει ενεργών ψηφοφόρων αντίστοιχα, σύμφωνα με τους πρόχειρους υπολογισμούς του γράφοντος. Ο μόνος που νίκησε ήταν η αποχή με μια νίκη σιωπηλή μα απειλητική για τη δημοκρατία μας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή.

Έχω τη φοβερή υποψία πως τα φαινόμενα της νεοφασιστικής ανάπτυξης και της αποχής συνδέονται καθώς και τα δύο εκφράζουν την απογοήτευση των πολιτών για το πολιτικό σύστημα. Προς το παρόν μια μικρή ακόμα μερίδα ψηφοφόρων στρέφεται προς τον βίαιο ριζοσπαστισμό ενώ μια πολύ μεγαλύτερη απλώς αποσύρεται από το πολιτικό προσκήνιο. Όμως τίποτα δεν μας εγγυάται πως δεν θα στραφεί κι αυτή σύντομα προς αντιδημοκρατικές λύσεις.

Πρόκειται για μια ηχηρή προειδοποίηση, για όποιον βέβαια έχει διάθεση να ακούσει. Ένα μήνυμα που η νέα κυβέρνηση οφείλει να εγγράψει κάπου στον μακρύ κατάλογο των προβλημάτων της. Η ίδια της η ύπαρξη αποτελεί άλλωστε ένα ακόμα πρόβλημα προς επίλυση, που απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς κατά τη διαχείρισή του. Αν αποτύχει είναι πιθανόν να αποτύχει μαζί της το πείραμα των συνεργασιών, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα σε αυταρχικότερες, «μεταδημοκρατικές» μορφές διακυβέρνησης. Και να ενταφιάσει το όραμα μιας αμεσοδημοκρατικότερης πολιτείας, που κατά την πεποίθησή μου τόσο έχει ανάγκη το πάσχον πολιτικό μας σύστημα.