....της Ναταλίας Τσούλου
Γιατί συμβαίνει κάποιες φορές να συντελεί την ακριβώς αντίθετη, από την κανονική του λειτουργία;
Εννοώ, πως ο σκοπός του είναι η αίσθηση αυτής της ασύμμετρης ευφορίας, που μπαίνει στην καρδιά και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Όμως, ακόμα και όταν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εκεί, χωρίς καμία λογική εξήγηση, παρ’ όλο που έχουμε πλέον εκτροχιαστεί της (επιθυμητής) πορείας και παρ’ όλο που όσοι βρίσκονται γύρω μας προσπαθούν να μας δείξουν με κάθε τρόπο πως το παιχνίδι έχει χαθεί.
(Μόλις, αντιλήφθηκα πως χρησιμοποίησα τη λογική, μα ακόμα δεν μπορώ να πω αν έχω πέσει σε σφάλμα. Υπάρχουν εν τέλει, λογικές εξηγήσεις στον έρωτα ή παραμένουν όλα μία συναισθηματική παρόρμηση;)
Και γιατί μετά το τέλος μιας σχέσης, μας λείπουν πράγματα πού πριν είτε -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μας ήταν αδιάφορα, είτε μας εκνεύριζαν; Εδώ, δεν ισχύει το κοινότοπο, πως δηλαδή τώρα πλέον που δεν τα έχουμε, τα εκτιμούμε. Απλά, όλα αυτά είναι οι στιγμές μας, η ιστορία μας, η ουσία των μικροπραγμάτων που μας διαμόρφωνε και μας ταξίδευε τόσο γλυκά μέσα στο χρόνο. Και αυτό ήταν το όμορφο. Το μεγαλείο της απλότητας. Αυτό είναι που (πρέπει να) μένει στο τέλος. Η γλυκιά και τρυφερή ανάμνηση του άλλου, που έρχεται σαν σκέψη στο μυαλό. Στην τελική, όλα αυτά είμασταν. Εμείς. Και αυτό είναι που λείπει πια.
Και όταν αυτός ο υπέροχος κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε αλλάζει, μας τρομάζει -όπως λέει και το άσμα. Αναπόφευκτα, δεν διαφωνώ. Μα πλέον δεν έχουμε τους μηχανισμούς για να το αντιμετωπίσουμε, καθώς έχουμε αφεθεί και έχουμε γίνει ίδιοι με τον 2ο συμβαλλόμενο, στη διάρκεια της διαδικασίας του να γίνουμε ένα. Όταν λοιπόν χαλάει η «συμφωνία» μεταξύ των δύο, πώς καταφέρνουμε να σηκωθούμε, να (ξανα)βρούμε τους χαμένους μας εαυτούς , να ορθώσουμε τον όμορφο εαυτό μας (αυτόν που πιθανά να είχαμε απωλέσει ως ένα βαθμό) και να κοιτάξουμε κατάματα -από τη θέση που μας πρέπει τώρα πια- την παλιά ζωή, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς και εκκίνησης, αλλά κυρίως την καινούργια ζωή?
Στην καινούργια ζωή λοιπόν, οι ερωτικοί μας σύντροφοι -δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω τη λογική με την οποία συντελείται αυτή η διαδικασία- φέρουν πολλά κοινά στοιχεία. Μήπως εν τέλει είμαστε σε μία συνεχή αναζήτηση αντιγράφων των προηγούμενων συντρόφων μας; Ή είναι πάλι που νομίζουμε πως έχουν κοινά βασικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, γιατί εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να τα αναζητούμε και στο τέλος τα ανακαλύπτουμε;
Παρ’ όλα τα βιώματα, προσωπικά και μη, ακόμη αναρωτιέμαι: καταφέρνουμε εν τέλει να αγαπήσουμε ποτέ τον άλλο ανιδιοτελώς; Γιατί, όταν αγαπάμε ανιδιοτελώς, δεν περιμένουμε τίποτα απ’ τον άλλο. (Μην περιορίζεστε στις ερωτικές σχέσεις, σκεφτείτε οποιαδήποτε σχέση αγάπης και ζωής, ώστε να γίνει κατανοητή η έννοια της ανιδιοτέλειας). Αν έρθει αυτό το κάτι , καλοδεχούμενο είναι. Αν πάλι όχι, πρέπει να παραμείνουμε ευτυχισμένοι. Γιατί, όταν αγαπάμε ανιδιοτελώς, η ύπαρξη του άλλου είναι η αρκετή και η σημαντική, με τις συμπεριφορές του, τις παραξενιές του και τα όλα του. Πώς λοιπόν, όταν συμβαίνει κάτι που μας ξενίζει, ξαφνικά η ύπαρξή του γίνεται εκνευριστική –ενώ προ ολίγου ήταν θεσπέσια;
Ακόμα και ο αγοραίος... έρωτας ονομάζεται. Αυτή δεν είναι μία πρώτου βαθμού αντίθεση; Και η αναφορά σ’ αυτόν γίνεται για να εξαχθεί η παρακάτω συλλογιστική. Είναι λοιπόν έρωτας, όταν συντελείται κάτω από τέτοιες συνθήκες και πώς μπορεί να ενυπάρχει η έννοια της αγοράστικής ανταλλαγής σ’ αυτόν; Ακριβώς η έννοια της προσφοράς χωρίς την προσμονή της ανταπόδοσης, δεν είναι ο έρωτας; Αυτό δεν μαθαίνουμε τόσα χρόνια και προσπαθούμε να εφαρμόσουμε, ερχόμενοι σε ρήξη με τον αναπόφευκτο εγωισμό μας;
Η αλήθεια είναι, πως δεχόμαστε πολλά στη διάρκεια ενός έρωτα. Ακόμα και την απώλεια της ταυτότητάς μας –και όλα αυτά για τον Σημαντικό Άλλο. Δεχόμαστε συμπεριφορές, που από τον οποιοδήποτε άλλο θα θεωρούσαμε ανεπίτρεπτες. Αλλά είπαμε, αυτός είναι ο Σημαντικός Άλλος και όλα δικαιολογούνται πάνω σε αυτή τη βάση (;). Και όλα αυτά συμβαίνουν, λόγω του φόβου της απώλειας του. Τα όρια όμως; Πού μπαίνουν και πού χάνονται λοιπόν;
Οποιος θέλει τα πολλά, μένει και με τα λίγα, συνηθίζεται να λέγεται. Γίνεται όμως να αρκείσαι στα λίγα στην αγάπη; Να συμβιβάζεσαι με μετριότητες; Και απαντώ με ένα ηχηρό όχι. Τα θέλουμε όλα, τα ζητάμε όλα, τα περιμένουμε όλα και απογοητευόμαστε κιόλας αν δεν τα αποκτήσουμε. Να μην ξεχνάμε μόνο, πως πρέπει σαφώς να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας προς αυτή την κατεύθυνση. Είπαμε, μην είμαστε και μηδενιστές! Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Στην τελική, τα πολλά και τα ολίγα, τα ορίζουμε εμείς, μέσα και διαμέσου του «εμείς» που μας διαμορφώνει και το διαμορφώνουμε.
Η μαγεία του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτή η απερίγραπτη δύναμη με την οποία έρχεται καταπάνω μας ένα τσουνάμι περίεργων, μα συνάμα και θαυμαστών διαδικασιών και συναισθημάτων, που μας τραβάει μέσα του, συμπαρασέρνοντας μας στη δίνη του και κάνοντας μας να το απολαμβάνουμε συγχρόνως.
Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου εν τέλει, είναι να κρατάμε τα σημαντικά και τα ωραία. Θέλει πολύ κόπο, επιμονή και υπομονή. Το ξέρω, το έχω βιώσει, το προσπαθώ. Δυστυχώς όχι πάντοτε με επιτυχία. Εδώ ακριβώς λοιπόν, μπαίνει το στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας. Αυτό και να θέλουμε να το ξεχάσουμε κάποιες φορές, έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα και μας το υπενθυμίζει. Πρέπει λοιπόν, να φτιάξουμε τον άνθρωπο. Ώστε να μπορέσουμε, μέσα από τις καθημερινές στιγμές που μας οδηγούν προς το υπέρμετρο εγώ μας, να καταφέρουμε να βρίσκουμε και να ξετυλίγουμε την αγνότερη πλευρά του και να πορευόμαστε με αυτήν ακριβώς. Πρέπει, να βλέπουμε με τα αγνά μας μάτια και όχι με τα μάτια που βλέπουν τα επιφανειακά, τα «μικρά» και τα λίγα. Αυτό αποτελεί έναν όμορφο στόχο, για τον οποίο αξίζει να προσπαθούμε.
Υ. Γ. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι επί του συγκεκριμένου θέματος -και για την ακρίβεια, τα θέματα που με εμπνέουν για σκέψη ή αποτύπωσή τους είναι πολύ διαφορετικής φύσεως στην κανονικότητά μου. Έλα όμως, που ένα τηλεφώνημα και μία ατάκα του συνομιλητή μου, μου προκάλεσαν ένα τυφώνα σκέψεων, που με «έσπρωξε» στον υπολογιστή, χωρίς να είναι δυνατή η δική μου άρνηση .
Εννοώ, πως ο σκοπός του είναι η αίσθηση αυτής της ασύμμετρης ευφορίας, που μπαίνει στην καρδιά και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Όμως, ακόμα και όταν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εκεί, χωρίς καμία λογική εξήγηση, παρ’ όλο που έχουμε πλέον εκτροχιαστεί της (επιθυμητής) πορείας και παρ’ όλο που όσοι βρίσκονται γύρω μας προσπαθούν να μας δείξουν με κάθε τρόπο πως το παιχνίδι έχει χαθεί.
(Μόλις, αντιλήφθηκα πως χρησιμοποίησα τη λογική, μα ακόμα δεν μπορώ να πω αν έχω πέσει σε σφάλμα. Υπάρχουν εν τέλει, λογικές εξηγήσεις στον έρωτα ή παραμένουν όλα μία συναισθηματική παρόρμηση;)
Και γιατί μετά το τέλος μιας σχέσης, μας λείπουν πράγματα πού πριν είτε -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μας ήταν αδιάφορα, είτε μας εκνεύριζαν; Εδώ, δεν ισχύει το κοινότοπο, πως δηλαδή τώρα πλέον που δεν τα έχουμε, τα εκτιμούμε. Απλά, όλα αυτά είναι οι στιγμές μας, η ιστορία μας, η ουσία των μικροπραγμάτων που μας διαμόρφωνε και μας ταξίδευε τόσο γλυκά μέσα στο χρόνο. Και αυτό ήταν το όμορφο. Το μεγαλείο της απλότητας. Αυτό είναι που (πρέπει να) μένει στο τέλος. Η γλυκιά και τρυφερή ανάμνηση του άλλου, που έρχεται σαν σκέψη στο μυαλό. Στην τελική, όλα αυτά είμασταν. Εμείς. Και αυτό είναι που λείπει πια.
Και όταν αυτός ο υπέροχος κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε αλλάζει, μας τρομάζει -όπως λέει και το άσμα. Αναπόφευκτα, δεν διαφωνώ. Μα πλέον δεν έχουμε τους μηχανισμούς για να το αντιμετωπίσουμε, καθώς έχουμε αφεθεί και έχουμε γίνει ίδιοι με τον 2ο συμβαλλόμενο, στη διάρκεια της διαδικασίας του να γίνουμε ένα. Όταν λοιπόν χαλάει η «συμφωνία» μεταξύ των δύο, πώς καταφέρνουμε να σηκωθούμε, να (ξανα)βρούμε τους χαμένους μας εαυτούς , να ορθώσουμε τον όμορφο εαυτό μας (αυτόν που πιθανά να είχαμε απωλέσει ως ένα βαθμό) και να κοιτάξουμε κατάματα -από τη θέση που μας πρέπει τώρα πια- την παλιά ζωή, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς και εκκίνησης, αλλά κυρίως την καινούργια ζωή?
Στην καινούργια ζωή λοιπόν, οι ερωτικοί μας σύντροφοι -δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω τη λογική με την οποία συντελείται αυτή η διαδικασία- φέρουν πολλά κοινά στοιχεία. Μήπως εν τέλει είμαστε σε μία συνεχή αναζήτηση αντιγράφων των προηγούμενων συντρόφων μας; Ή είναι πάλι που νομίζουμε πως έχουν κοινά βασικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, γιατί εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να τα αναζητούμε και στο τέλος τα ανακαλύπτουμε;
Παρ’ όλα τα βιώματα, προσωπικά και μη, ακόμη αναρωτιέμαι: καταφέρνουμε εν τέλει να αγαπήσουμε ποτέ τον άλλο ανιδιοτελώς; Γιατί, όταν αγαπάμε ανιδιοτελώς, δεν περιμένουμε τίποτα απ’ τον άλλο. (Μην περιορίζεστε στις ερωτικές σχέσεις, σκεφτείτε οποιαδήποτε σχέση αγάπης και ζωής, ώστε να γίνει κατανοητή η έννοια της ανιδιοτέλειας). Αν έρθει αυτό το κάτι , καλοδεχούμενο είναι. Αν πάλι όχι, πρέπει να παραμείνουμε ευτυχισμένοι. Γιατί, όταν αγαπάμε ανιδιοτελώς, η ύπαρξη του άλλου είναι η αρκετή και η σημαντική, με τις συμπεριφορές του, τις παραξενιές του και τα όλα του. Πώς λοιπόν, όταν συμβαίνει κάτι που μας ξενίζει, ξαφνικά η ύπαρξή του γίνεται εκνευριστική –ενώ προ ολίγου ήταν θεσπέσια;
Ακόμα και ο αγοραίος... έρωτας ονομάζεται. Αυτή δεν είναι μία πρώτου βαθμού αντίθεση; Και η αναφορά σ’ αυτόν γίνεται για να εξαχθεί η παρακάτω συλλογιστική. Είναι λοιπόν έρωτας, όταν συντελείται κάτω από τέτοιες συνθήκες και πώς μπορεί να ενυπάρχει η έννοια της αγοράστικής ανταλλαγής σ’ αυτόν; Ακριβώς η έννοια της προσφοράς χωρίς την προσμονή της ανταπόδοσης, δεν είναι ο έρωτας; Αυτό δεν μαθαίνουμε τόσα χρόνια και προσπαθούμε να εφαρμόσουμε, ερχόμενοι σε ρήξη με τον αναπόφευκτο εγωισμό μας;
Η αλήθεια είναι, πως δεχόμαστε πολλά στη διάρκεια ενός έρωτα. Ακόμα και την απώλεια της ταυτότητάς μας –και όλα αυτά για τον Σημαντικό Άλλο. Δεχόμαστε συμπεριφορές, που από τον οποιοδήποτε άλλο θα θεωρούσαμε ανεπίτρεπτες. Αλλά είπαμε, αυτός είναι ο Σημαντικός Άλλος και όλα δικαιολογούνται πάνω σε αυτή τη βάση (;). Και όλα αυτά συμβαίνουν, λόγω του φόβου της απώλειας του. Τα όρια όμως; Πού μπαίνουν και πού χάνονται λοιπόν;
Οποιος θέλει τα πολλά, μένει και με τα λίγα, συνηθίζεται να λέγεται. Γίνεται όμως να αρκείσαι στα λίγα στην αγάπη; Να συμβιβάζεσαι με μετριότητες; Και απαντώ με ένα ηχηρό όχι. Τα θέλουμε όλα, τα ζητάμε όλα, τα περιμένουμε όλα και απογοητευόμαστε κιόλας αν δεν τα αποκτήσουμε. Να μην ξεχνάμε μόνο, πως πρέπει σαφώς να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας προς αυτή την κατεύθυνση. Είπαμε, μην είμαστε και μηδενιστές! Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Στην τελική, τα πολλά και τα ολίγα, τα ορίζουμε εμείς, μέσα και διαμέσου του «εμείς» που μας διαμορφώνει και το διαμορφώνουμε.
Η μαγεία του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτή η απερίγραπτη δύναμη με την οποία έρχεται καταπάνω μας ένα τσουνάμι περίεργων, μα συνάμα και θαυμαστών διαδικασιών και συναισθημάτων, που μας τραβάει μέσα του, συμπαρασέρνοντας μας στη δίνη του και κάνοντας μας να το απολαμβάνουμε συγχρόνως.
Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου εν τέλει, είναι να κρατάμε τα σημαντικά και τα ωραία. Θέλει πολύ κόπο, επιμονή και υπομονή. Το ξέρω, το έχω βιώσει, το προσπαθώ. Δυστυχώς όχι πάντοτε με επιτυχία. Εδώ ακριβώς λοιπόν, μπαίνει το στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας. Αυτό και να θέλουμε να το ξεχάσουμε κάποιες φορές, έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα και μας το υπενθυμίζει. Πρέπει λοιπόν, να φτιάξουμε τον άνθρωπο. Ώστε να μπορέσουμε, μέσα από τις καθημερινές στιγμές που μας οδηγούν προς το υπέρμετρο εγώ μας, να καταφέρουμε να βρίσκουμε και να ξετυλίγουμε την αγνότερη πλευρά του και να πορευόμαστε με αυτήν ακριβώς. Πρέπει, να βλέπουμε με τα αγνά μας μάτια και όχι με τα μάτια που βλέπουν τα επιφανειακά, τα «μικρά» και τα λίγα. Αυτό αποτελεί έναν όμορφο στόχο, για τον οποίο αξίζει να προσπαθούμε.
Υ. Γ. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι επί του συγκεκριμένου θέματος -και για την ακρίβεια, τα θέματα που με εμπνέουν για σκέψη ή αποτύπωσή τους είναι πολύ διαφορετικής φύσεως στην κανονικότητά μου. Έλα όμως, που ένα τηλεφώνημα και μία ατάκα του συνομιλητή μου, μου προκάλεσαν ένα τυφώνα σκέψεων, που με «έσπρωξε» στον υπολογιστή, χωρίς να είναι δυνατή η δική μου άρνηση .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου