Καταργήσεις με πολιτική περιφερειακή!

....του Στέργιου Καλπάκη

   Το «πρόβλημα θεμελίωσης»* που χαρακτηρίζει τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας, γίνεται ορατό κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες. Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μας προβληματίζει για τον τεράστιο αριθμό των τμημάτων, με παρόμοια ονόματα, σπαρμένα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η κατάσταση αυτή, δημιουργεί ανέργους και σε καμία περίπτωση δε συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική εξέλιξη. Η αλλαγή λοιπόν, του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας κρίνεται σήμερα αναγκαία όσο πότε.

Να σε ρωτήσω...

....τί πιστεύεις πως σου λείπει για να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος;

Σε ξέρω τελικά! Ή μήπως όχι;

....της Έφης Δίντση

«Χα, το ξέρω πως θα στείλεις μήνυμα, δε γίνεται, μόλις με είδες, ταράχτηκες και το ξέρω.» Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες και το μήνυμα για το οποίο έκοβες και το κεφάλι σου ότι θα έρθει από το χρόνια τώρα απωθημένο σου, δε φτάνει ποτέ και ούτε κάνει το κινητό σου να χτυπήσει δήθεν απρόσμενα και αναπάντεχα. Και εσύ που ορκιζόσουν ότι τον/την ήξερες τόσο καλά…Πού έχεις πέσει έξω;

Ποιους απειλούν οι ξιφολόγχες;

Κοιτούσα το βίντεο από τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, ένα συμπύκνωμα kitsch, με την πολιτική έννοια που δίνει στο kitsch του ολοκληρωτισμού o Μίλαν Κούντερα. Ενα ψέμα διεσταλμένο τόσο πολύ, ώστε να περνάει για αλήθεια: βάρβαρη οικειοποίηση των μύθων και των ιστορικών συμβολισμών, λατρεία της ωμής δύναμης, καυχησιές ηρωισμού, χρήση του αρχέγονου και του απόκρυφου, μέλανες χιτώνες και φωτιές δαυλών, ρούνοι και αίμα. Μια απομίμηση του ναζιστικού Θρίαμβου της Θέλησης στη Νυρεμβέργη. Μεταφερμένη, φευ, στις οικουμενικές Θερμοπύλες.

ΑΝεξαρτησία

....του Νίκου Γούτα

Τότε που όταν χτυπούσαμε ήταν απλά για να μεγαλώσουμε, τότε που τα παγωτά υπήρχαν μόνο το καλοκαίρι και ο πελαργός θα έφερνε τα αδέλφια μας από τα σύννεφα, ερχόμασταν όλο και πιο πολύ σε επαφή με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα...αυτό της ανεξαρτησίας...Διψούσαμε γι’ αυτήν! Όποιος ήταν πιο ανεξάρτητος από τους γονείς του, τολμώ να πω ναι, ήταν ο μάγκας της παρέας...Θέλαμε να γυρνάμε όλο και πιο αργά...αρχικά από το παιχνίδι και μετά από την έξοδο. Ήμασταν μικροί, γυρεύαμε ανεξαρτησία και ας μη το λέγαμε έτσι...Κάποιοι άρχισαν το κάπνισμα για να δείχνουν, όπως στις διαφημίσεις , τόσο ανεξάρτητοι (αν και μάλλον είναι πλέον εξαρτημένοι δυστυχως..). Άλλοι βιάστηκαν να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μερικοί μάλιστα σε άλλη πόλη (σούπερ ανεξάρτητοι).

Πρελούδιο ρήξης

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς φέρει στους ώμους του μια πολύ δύσκολη αποστολή, σχεδόν ακατόρθωτη: αφενός, να διατηρήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, στις παρυφές έστω του ραγισμένου κλαμπ των ισχυρών, αφετέρου, να κρατήσει στη ζωή τη βαριά τραυματισμένη ελληνική κοινωνία. Μάλιστα, να κρατηθεί η κοινωνία εν ζωή όχι μόνο με οικονομικούς όρους, αλλά και με πολιτικούς, δηλαδή στο πλαίσιο ενός υγιούς δημοκρατικού κράτους. Ετσι τουλάχιστον δηλώνει στα ξένα μέσα, δείχνοντας ότι αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες και τους κινδύνους, εξ ου και το αγωνιώδες αίτημά του για χρόνο, λίγο ακόμη χρόνο, μια ανάσα.

2 ("Δυο") - Δημήτρης Παπαϊωάννου

....του Στέλιου Μουρατίδη

Μετά την μεγάλη επιτυχία του το 2004 με την σύλληψη και την σκηνοθεσία της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας παρουσιάζει το 2006 την μουσικοχορευτική παράσταση "2".

Το χάσμα ανάμεσά μας

....του Νίκου Γράκχου

Και τώρα οι δυο μας. Εγώ που θέλω να αλλάξω τον κόσμο και εσύ που θέλεις να μείνει όπως έχει.
Εγώ που στέκομαι απέναντί σου χωρίς την εμπειρία σου, χωρίς τα πτυχία και τις περγαμηνές σου με μόνα διαπιστευτήριά μου την αγάπη μου και το πάθος μου για την αλλαγή.

Capitalism: A love story-Καπιταλισμός: μια ιστορία αγάπης

... από τη Δέσποινα Γεωργούλα

Ο Michael Moore επιστρέφει με ένα ντοκιμαντέρ που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά
του καπιταλισμού αυτή τη φορά. Με αφορμή την παγκόσμια «κρίση» δημιουργεί
το πιο ανατρεπτικό ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε ποτέ, το Capitalism: A love story.

Διακοπο – ποστ #1

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή του μυαλού μου τα παιχνίδια, αλλά φέτος το καλοκαίρι, μου φάνηκε ότι τα βιβλία ( τα περισσότερα απ’αυτά τουλάχιστον ) που διάβασα είχαν μια περίεργη σύνδεση. Οι «Καθρέφτες» του Γκαλεάνο, «οι γυμνοί και οι νεκροί» του Μέηλερ, το «σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» (ξανά, να το εμπεδώσουμε), ακόμη και το «κάτι θα γίνει θα δεις» του Οικονόμου, μου φαινόταν ότι συνδέονταν κάπως, ότι κάπου υπήρχε μια τομή, ένα σημείο που όλες αυτές οι σελίδες ενώνονταν.

Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του

Η αυγουστιάτικη ανταρσία των Υδραίων κατά των φοροεισπρακτόρων του ελληνικού κράτους θυμίζει, υπό κλίμακα βεβαίως, την ανταρσία των Υδραίων το καλοκαίρι του 1831. Και τότε χρήματα ζητούσαν οι Υδραίοι, με επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη, από το πάμπτωχο κράτος που μόλις είχε συσταθεί. Ζητούσαν αποζημιώσεις για τους αγώνες τους και διατήρηση του νατυικού μονοπωλίου και των προνομίων τους επί του Αιγαίου. Και για την επίτευξη των σκοπών τους, δεν δίστασαν να βυθίσουν δύο νεότευκτα πλοία του εθνικού στόλου, τη φρεγάτα Ελλάς και την κορβέτα Υδρα: ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης, ο ήρωας του Αγώνα, τα πυρπόλησε μέσα στο λιμάνι του Πόρου. Ηταν 1η Αυγούστου 1831.

Ωδή στην «αρία» ηθική

....του Ραφαήλ Παπαδόπουλου

Πριν από λίγες ημέρες, ανακάλυψα τυχαία στο διαδίκτυο και διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Η Δημοκρατία καταδικάζει αθώα πλάσματα σε ισόβιο βασανισμό». Το άρθρο, γραμμένο το 1985, από τον καθηγητή Jacques Bauge-Prevost, μέλος του Ινστιτούτου Ψυχοσωματικών, Βιολογικών και Φυλετικών Επιστημών, θέτει ως στόχο να «θίξει προβλήματα του ανθρώπινου εκφυλισμού» και να «προτείνει συγκεκριμένα μέτρα βιοπολιτικής». Ο ιστότοπος που φιλοξενεί το κείμενο αυτό, φέρει την ονομασία «Οικολογία και Δράση: Πράσινη Πτέρυγα» με τον ιδιόρρυθμο υπότιτλο «Για το Φυλετικό Ανθρωπισμό και την Οικολογική Συνείδηση». Όπως είναι φανερό, ο ιστότοπος αποτελεί μια καταγέλαστη και βεβαίως αποτυχημένη προσπάθεια να συνδυαστεί ο φυλετικός ναζισμός και τα συνακόλουθα ρατσιστικά στερεότυπα, στην πιο ακραία μορφή τους, με δήθεν «οικολογικές ευαισθησίες».

Πολιτιστική αμηχανία

....του Αλέξανδρου Βλαζάκη

«Ας μην υποτιμούμε, λοιπόν, την κουλτούρα της μάζας μέσω της οποίας εκφράζεται και αναδύεται το πνεύμα των καιρών και το συναίσθημα του λαού, όπως το ίδιο συνέβαινε στη λαϊκή τέχνη του Μεσαίωνα και της προ-αναγεννησιακής εποχής.»

Χρεοκοπία πολιτική και ηθική

   Η κρίση ανοίγει τα μάτια, τουλάχιστον σε όσους θέλουν να τα ανοίξουν, και μας δείχνει με τρομερή διαύγεια όσα από χρόνια συνόδευαν τον δημόσιο βίο και τα προσπερνούσαμε. Ενα κυρίως: τη φθορά της δημοκρατίας, τη δυσφορική μεταδημοκρατία, έτσι όπως την οσμιζόμαστε να μας κυκλώνει από καιρό, και τώρα τη βλέπουμε να αποσαθρώνεται μπρος στα μάτια μας και να μας σκεπάζει με τα σαρίδια και τ’ αποκαΐδια της χαμένης ύλης της.

Επί Ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Συνέντευξη της Κικής Δημουλά

Η Κική Δημουλά (Αθήνα 1931-) είναι Ελληνίδα ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Ποίησης. Γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, όπου και ζεί. Παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση.

Religulous

....από τη Δέσποινα Γεωργούλα


Ενα σατιρικό ντοκιμαντέρ για τους «μύθους» της θρησκευτικής πίστης. Ο σκηνοθέτης του
«Borat» Larry Charles με την πολύτιμη βοήθεια του δαιμόνιου και ετοιμόλογου κωμικού Bill
Mayer, αναδεικνύει τη θρησκευτική γελοιότητα που επικρατεί ανά τον κόσμο, οδηγώντας
μας σε ένα επεισοδιακό και προκλητικό πνευματικό ταξίδι.

Όταν τα υαλοπωλεία σημειώσουν αύξηση πωλήσεων…

....του Νίκου Βράντση

Τελευταία έχει γεμίσει ο τόπος δείκτες, να κατηγορούν, να μέμφονται. «Εσύ πιο πολύ. «Όχι, εσύ πιο πολύ». «Όχι, αυτός περισσότερο». Λοιπόν ας αφήσουμε τις γεμάτες σεξουαλικά υπονοήματα μομφές και ας ξεκινήσουμε με το ερώτημα «Ποιος φταίει;». Όχι ποιος φταίει περισσότερο, αλλά απλά ποιος φταίει. Έστω και λίγο.Έστω και αν κάποιος φέρει ακόμα και ένα μικρό, απειροελάχιστο μερίδιο ευθύνης μπορεί να σηκώσει το χέρι του και ν’ απαντήσει: «Εγώ».

Η μεταρρύθμιση που δε «γίνεται»

....του Στέργιου Καλπάκη

Παραφράζοντας τον τίτλο από το γνωστό βιβλίο του Αλέξη Δημαρά και δίνοντας διάρκεια, μπορούμε να περιγράψουμε με λίγες μόνο λέξεις το ζήτημα της μεταρρύθμισης της Ανώτατης Εκπαίδευσης (κι όχι μόνο) στη χώρα μας. Δυστυχώς, η ιστορία της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα, στο μεγαλύτερό της μέρος, είναι συνυφασμένη με περιπτώσεις μεταρρυθμιστικών προσπαθειών που δεν έλυσαν τα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων, ώστε ν’ αποτελέσουν παράγοντα κοινωνικής συνοχής, εξέλιξης κι οικονομικής ανάπτυξης.

Ο προφητικός Thomas Malthus και οι επιπτώσεις του υπερκαταναλωτισμού στις αρχές του 21ου αιώνα

....του Χρήστου Λ. Βάντζου

Ποτέ άλλοτε η έννοια του αναχρονισμού δεν υφίστατο ως εξόφθαλμη πραγματικότητα, για το σύνολο –κυριολεκτικά – του παγκόσμιου πληθυσμού, όσο στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Από τη μία η παγκόσμια κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, μέσω της οποίας οι κοινωνίες ανά τον πλανήτη τείνουν να επιστρέψουν στην προ του 1848 εποχή, τόσο σε βιοτικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Η μόνη, καθαρά επιφανειακή διαφορά, συνίσταται στο ότι το υποχθόνιο σύστημα κοινωνικού ελέγχου έχει αλλάξει ιδεολογικό μανδύα αλλά και κατευθυντήριες γραμμές και πεδία δράσης σε ό, τι αφορά τη διαμόρφωση συνειδήσεων. Αντί για αναζωπύρωση των παθών των αξιών που σχετίζονται με την παράδοση – θρησκευτικές ή εθνικές πεποιθήσεις – υπάρχει αναζωπύρωση του πάθους του ασύστολου καταναλωτισμού αγαθών και υπηρεσιών από το σύνολο της ανθρωπότητας. Από την άλλη, οι αναχρονιστικές πεποιθήσεις και, κυρίως οι πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις των σκεπτικιστών της αστικής κοινωνίας του 19^ου αιώνα, όταν δηλαδή η νέα μορφή της παγκόσμιας κοινωνίας – τουλάχιστον για τον τότε πολιτισμένο κόσμο – βρισκόταν στα σκαριά, τείνουν προς μία ανατριχιαστική επαλήθευση, με ό, τι δυσάρεστο αλλά και επικίνδυνο συνεπάγεται το γεγονός αυτό, όχι μόνο για την πορεία, ίσως, ακόμη και την επιβίωση του πλανήτη.

Ποια πατρίδα, ποια Ελλάδα;

     Η Ελλάδα αλλάζει. Σαν να ζαρώνει, να μαζεύει, να σουρώνει. Ας το πούμε σωστά: οι Ελληνες αλλάζουν. Ζαρώνουν, περιφέρονται αλλοπαρμένοι και άδειοι, σαν χαμένοι, θαμπωμένοι μες στο εκτυφλωτικό ηλιόφως του Αυγούστου που όλα τα λιώνει και όλα τα ξεπλένει. Γιατί η χώρα η ίδια, παρ’ όλα τα φορτώματα και τους βιασμούς πάνω στο σώμα της, αντέχει: υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, και μετά από μας, όταν θα ‘μαστε κόνις και σκιά και θα μας σιχτιρίζουνε οι απόγονοι από τις Αυστραλίες.

Ο κόσμος τη νύχτα...

.....από την Πηνελόπη Ζουμπουλάκη

Ο κόσμος τη νύχτα....  

Στην Ελληνική Βαϊμάρη

....του Μιχάλη Μίττα

    Εναλλακτικός και ίσως πιο εμπορικός τίτλος του άρθρου θα μπορούσε να είναι ''η άνοδος του νεοφασισμού στην Ελλάδα''. Ωστόσο, τα βασικά χαρακτηριστικά της Ελληνικής πραγματικότητας δεν μας επιτρέπουν να αποφύγουμε δυσάρεστους συνειρμούς σε σχέση με την μεσοπολεμική Γερμανική δημοκρατία. Την θνησιγενή δημοκρατία που θεσπίστηκε με το περίφημο Σύνταγμα της Βαϊμάρης και η οποία κατέληξε στην αυτοδιάλυση με την νομότυπη ανάδειξη των Ναζί στην εξουσία.

Θέλω

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι να αποφασίζεις για μένα

Flow for the love of the water

.....από την Δέσποινα Γεωργούλα


      To ντοκιμαντέρ τονίζει την κρίση του πλανήτη μας στα αποθέματα νερού, στην πολιτική, τη
μόλυνση και προειδοποιεί ότι το νερό -η ουσία της ζωής και το πιο πολύτιμο αγαθό μας-δε
μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένο. Αν δεν γίνουν ριζικές αλλαγές, τριτοκοσμικές χώρες
είναι δυνατό να εξαφανιστούν από το χάρτη.

Ανεκπλήρωτες Αγάπες, η πιο Ρομαντική Πεποίθηση ή όχι;

....του Δημήτρη Τσουκαλά

Δεν πέρασε μήνας που μια συμφοιτήτριά μου, μου έστειλε ένα βίντεο. Σε αυτό το βίντεο είναι ένας άντρας που λέει την εξής γραμμή:

«…Η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι η ρομαντικότερη απ’ όλες...»

Είναι δυνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο; Θα προσεγγίσω λακωνικά και τις 2 πλευρές στην προσπάθειά μου να βρω μια απάντηση γι’ αυτό το ενδιαφέρον απόφθεγμα.

Αθλητές κατά παραγγελία - Γονιδιακό Ντόπινγκ

....του Θεμιστοκλή Αστέρη

Όντας εν εξελίξει η μεγαλύτερη θεωρητικά αθλητική διοργάνωση του κόσμου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, και παρατηρώντας καθημερινά μεγάλα ονόματα του αθλητισμού να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, δεν κρύβω πως αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι ριμάδες ουσίες μπορεί παίρνουν κάποιοι και δεν ανιχνεύονται. Η χρήση αναβολικών ουσιών θεωρείται πλέον δεδομένη στα συγκεκριμένα επίπεδα αθλητών καθώς τρέφεται από τη ματαιοδοξία αθλητών, προπονητών αλλά και ομοσπονδιών που κυνηγώντας καλύτερες επιδόσεις, ταχύτερη επούλωση τραυματισμών ή τη δόξα που θα κατακτήσουν ξεπερνώντας τους «ανταγωνιστές» τους, αδιαφορούν για το ήθος του αθλητισμού. Πέραν όμως των πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων, εξέχων ρόλο στη βιομηχανία του αθλητισμού και της ντόπας παίζει και η επιστήμης – η ιατρική και η βιοτεχνολογία.

(Αντ)αγωνιστείτε!

....της Ανδρονίκης Μπάϊτση

Πώς μάθατε να συμπεριφέρεστε από μικροί; Μήπως κάπως διαφορετικά απ’ όλους τους άλλους; Όχι, όχι…καμία σχέση. Ό,τι κι αν πείτε, η αλήθεια είναι ότι όλοι μεγαλώσαμε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Όλοι μάθαμε σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Ψέμα ή αλήθεια

....της Νικολέττας Τσακίρη

Πότε μπορούμε να πούμε πως πρωτοεμφανίστηκε το ψέμα στη ζωή μας; Μήπως, όταν οι πρωτόπλαστοι δεν ακολούθησαν τις εντολές του Θεού, του είπαν ψέματα και δοκίμασαν τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης; Δηλαδή το ψέμα αποτελεί το φύτευμα του διαβόλου στις ζωές μας και στις ψυχές μας; Και άμα ψευδολογήσουμε, σημαίνει αυτόματα πως κατατασσόμαστε στην Κόλαση; Ποιος κρίνει την κατάταξή μας και στα πόσα ψέματα ουσιαστικά καιγόμαστε;

Πατρίδα μ' αραεύω σε

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Eίναι μερικές φορές που απο μια τυχαία συζήτηση ή απλά έχοντας βρεθεί τη σωστή ώρα στο σωστό μέρος μπορείς να ακούσεις τις πιο όμορφες,αληθινές αλλά και πονεμένες ιστορίες. Εχοντας μισή καταγωγή απο τον Πόντο ,πάντα μου αρέσει να ακούω διηγήσεις απο γιαγιάδες και παππούδες για τους τόπους εκείνους τους οποίους εγώ γνωρίζω μόνο μέσα απο βιβλία και ταινίες , ενώ για αυτούς τους ανθρώπους οι τόποι αυτοί οι τόσο μακρινοί για μένα είναι η ιστορία τους ,η πατρίδα τους ,ο τόπος όπου έζησαν κάποια χρόνια της ζωής τους.

Οι επαναδιαπραγματευτές που γίνανε πραματευτές

....του Νίκου Καμπούρη

 Αύγουστος. Καλοκαίρι. Ζέστη και ραστώνη. Εκεί που βρίσκεσαι μεταξύ ιδρώτα και κλιματισμού αποφασίζεις να το τολμήσεις το βήμα και να βάλεις ειδήσεις των 8. Όχι ότι δεν είσαι υποψιασμένος για το τι σε περιμένει, αλλά λες Αύγουστος είναι, κάτι πιο ανάλαφρο θ’ ακούσω. Αμ δε.

Αθλητισμός ,χρήμα και πολιτική

....του Ρίζου Καϊάφα 

 Δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τα αθλητικά ούτε για τους εν εξελίξει ολυμπιακούς αγώνες. Το 2004 συνειδητοποίησα ότι η Ελλάδα διεκδικούσε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μόλις στους ημιτελικούς ενώ ελάχιστα παρακολούθησα τους ολυμπιακούς της Αθήνας. Ίσως για αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω κάποια φαινόμενα που πεισματικά επαναλαμβάνονται σε κάθε μεγάλη ή μικρή αθλητική διοργάνωση.

Ψεκάστε-Τελειώσαμε

....του Νίκου Γούτα 

 Αποφάσισα να γράψω για κάτι που για μερικούς βρίσκεται πολύ κοντά στην παράνοια και στα ufo, ενώ για άλλους αποτελεί μια πραγματικότητα με αποδείξεις μάλιστα.

Η αποταμίευση

....της Ζωής Παπαδοπούλου

Σαν περιστέρι με κομμένα τα φτερά πετάω

πάνω από χώμα μαύρο από τις μολυβένιες σφαίρες

των ηφαιστείων τους ατμούς

απ’ τη φθαρτή ανάσα των ανθρώπων

τους παγερούς της θάλασσας τριγμούς

τις παπαρούνες –στάλες αίμα- πλάι στους γερανούς

πληγώνομαι απ΄ τα αγκάθια των ελάτων

και να σκεφτείς κάποτε νόμιζα πως ήταν φίλοι μου-

νόμιζα

νόμισμα ολόχρυσο η ζωή (σοφά τα λόγια του ποιητή)

ωστόσο, δυστυχώς ποτέ δεν έμαθα να αποταμιεύω-

δυστυχώς.

Απειθαρχήστε, είναι της μόδας

...του Νίκου Βράντση

Με είχε συνεπάρει η φλογισμένη ρητορεία του κ. Κουράκη, βουλευτή του Συριζα, που διαμήνυε με πάθος για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ πως « Ο νόμος θα μείνει ένα χαρτί με γράμματα και δεν θα εφαρμοστεί». Προς στιγμήν χάθηκα.

Εμπόλεμη Ζώνη – Στρατιώτες δίχως όνομα

....απο τη Δέσποινα Γεωργούλα 

Αποκαλούν τους εαυτούς τους «χακτιβιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  και της ελευθερίας του internet». Για τις διωκτικές αρχές, θεωρούνται ούτε λίγο ούτε πολύ ένα νέο είδος «εκδικητή», αν όχι ηλεκτρονικού τρομοκράτη.

Να σε ρωτήσω...

Πολλοί δεν είχαν ποτέ την απίστευτη εμπειρία, να παρακολουθήσουν μια ταινία, με την αγαπημένη τους παρέα, σε ένα θερινό σινεμά. Κάτω από το φεγγάρι, μέσα σε υπέροχες φυσικές μυρωδιές, με ποπ κορν και δροσερά αναψυκτικά. Να σε ρωτήσω λοιπόν…

….ποιά είναι για σένα η ιδανική ταινία για θερινό σινεμά; Ποια είναι αυτή που θα έβλεπες με μεγαλύτερο πάθος υπό το φως του φεγγαριού;

Μια κλασσική, μια ασπρόμαυρη, ένα ρομάντζο, μια περιπέτεια, ένα θρίλερ, μια παλιά ελληνική;Για πες..

Εδώ

....της Πηνελόπης Ζουμπουλάκη 

 Βρες έναν τρόπο να μου δείξεις

πως είσαι εδώ.

Προσπαθώ να σε δω

μα εσύ χάνεσαι αδιάλειπτα

εκεί που δε φτάνω να κοιτάξω.

(άτιτλο)

....της Ευαγγελίας Τσιβαλιού

   Βρες το δρόμο σου
με το να κοιτάζεις τα μάτια σου
στον καθρέφτη.

Eπιτέλους, ας ζήσουμε ανήθικα

“Από τις αρχές του 20ου αιώνα, τα καμπανάκια χαιρετούν καθημερινά το άνοιγμα και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Με τον τρόπο αυτό τιμούν την εργασία και την αυτοθυσία των κερδοσκόπων που ποντάρουν τον πλανήτη, αποφασίζουν για την αξία των πραγμάτων και των κρατών, κατασκευάζουν εκατομμυριούχους και ζητιάνους, και είναι ικανοί να σκοτώσουν περισσότερο κόσμο απ’ ότι ο πόλεμος, η πανούκλα ή η ξηρασία.

Πάρε ό,τι χρειάζεσαι

.....της Ναταλίας Τσούλου


      Τις προάλλες αντίκρυσα μία εικόνα η οποία με έκανε να νιώσω θυμό, αγανάκτηση, αηδία, απογοήτευση.