Καλή Χρονιά

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν ήρθε η ώρα για τέτοιες ευχές. Η αλήθεια είναι οτι φέτος πιθανότατα πολύς κόσμος δεν θα έχει καν τη δουλειά του, ώστε να μπορέσει να αγοράσει τα απαραίτητα για το παραδοσιακό οικογενειακό τραπέζι, να μπορέσει να χαρεί τις γιορτές με την οικογένειά του. Η πικρή αλήθεια είναι οτι φέτος θα ακουστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά το " κάθε πέρυσι και καλύτερα".

Ζητούνται εκθέματα...

....του Νίκου Καμπούρη

''Στους χώρους του πρώην εργοστασίου ΈΡΙΑ θα διαμορφωθεί ένα ολοκληρωμένο Μουσείο, που θα παρουσιάζει το Βιομηχανικό παρελθόν και την ιστορία των εργοστασίων της Νάουσας, αλλά και ιστορίες των ανθρώπων που εργάστηκαν σε αυτά. Από τον Δήμο, έχει ξεκινήσει η συγκέντρωση αντικειμένων με σκοπό την έγκαιρη προετοιμασία και την οργάνωση του Μουσείου. Οι πολίτες που έχουν στην κατοχή τους φωτογραφίες εργοστασίων, εργατών, φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της εργασίας, βιβλιάρια υγείας, συνταξιοδοτικά έγγραφα, στολές εργασίας, ένσημα, αλληλογραφία των εργατών, παλιές ταυτότητες, προϊόντα παραγωγής των εργοστασίων κ.α. και επιθυμούν να τα δωρίσουν, μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Δήμο Ηρωικής Πόλεως Νάουσας στα παρακάτω τηλέφωνα...''

Ich bin ein Berliner

Ένα video Πορτογάλων, που καταρρίπτει με εξαιρετικό τρόπο τους ''μύθους'' πως οι Πορτογάλοι (και όλοι οι Νότιοι) είναι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, δουλεύουν λίγο, παίρνουν πολλά και απλώς είναι ανεύθυνοι.
 

Πουτάνα ηθική

....του Ραφαήλ Παπαδόπουλου

   Με αφορμή μια πρόσφατη σχετική συζήτηση με έναν καλό μου φίλο, και τις έντονες αναμνήσεις που μου άφησε, θέλησα να καταγράψω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω σε ένα διαχρονικό όσο και αμφιλεγόμενο θέμα: Ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα στην ανθρώπινη ζωή, και πως επηρεάζει τον εκάστοτε πολιτισμό και τις αξίες μιας κοινωνίας; Και ακόμη παρά πέρα: ευσταθεί ο διαχωρισμός ανάμεσα στον «αγνό» και τον «χυδαίο» έρωτα, και αν ναι, με βάση ποια κριτήρια; Ποιος καθορίζει αυτά τα κριτήρια; Είναι διαχρονικά και αναλλοίωτα, ή μήπως όχι;

Περπατώντας στη Θεσσαλονίκη...

....της Γιώτας Καρανάτσιου

                                                                    Θεσσαλονίκη 9/11/12

Παρασκευή απόγευμα, οι δρόμοι τις πλατείας Αριστοτέλους γεμάτοι κόσμο. Ξεκινώντας τη βόλτα μου από την παραλία, κοίταζα τις πανάκριβες καφετέριες τριγύρω, οι οποίες ήταν γεμάτες! Από περιέργεια άνοιξα έναν κατάλογο, σκέφτηκα να μην πάω κατευθείαν στα αλκοολούχα ποτά. Πράσινο τσάι à 4,50€ !! Κι όμως ήταν γεμάτες…

Τα παλούκια...!

....της Ευαγγελίας Γερομιχαλού

  Όλη μας η ζωή είναι δεμένη γύρω από παλούκια. Αυτά με τη σειρά τους μας στερούν την ελευθερία. Σε καθημερινή βάση αντιμετωπίζουμε δυσκολίες ξανά και ξανά και βάζουμε τα δυνατά μας  για να προχωρήσουμε,να τις ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε.

Μεγαλοδημοσιογράφοι & Αλήθεια: Ένα διαχρονικό έγκλημα

...του Νίκου Καμπούρη

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ύβρεις εναντίον δημοσιογράφων ; ΄΄Είστε δωσίλογοι και προδότες!΄΄, ΄΄είστε ψεύτες!΄΄, ΄΄διαστρεβλώνετε την αλήθεια!΄΄, ΄΄ ούτε στην Κατοχή δεν συνέβαιναν αυτά τα πράγματα!΄΄, ΄΄είστε πουλημένοι και εκτελείτε διατεταγμένη υπηρεσία!΄΄.

Το κουμπί του backspace!

...της Μαριάννας Σαμαρά

Μια λευκή σελίδα . Μεγάλη πρόκληση να τη γεμίσεις με σκέψεις, αλλά καμία διατύπωση δεν αποτυπώνει επαρκώς αυτό που σκέπτεσαι εφόσον μέχρι να τελειώσεις μια παράγραφο το κουμπί του backspace έχει πάρει κυριολεκτικά φωτιά.

Τίς πταίει;

...της Αναστασίας Λαδοπούλου

Το θέμα έχει γραφτεί κατά κόρον, έχει συζητηθεί στις φοιτητοπαρέες, στους ακαδημαϊκούς κύκλους, στους ακαδημαϊκούς συλλήβδην, οι οποίοι αδυνατούν να διδάξουν μέσα σε τόση βρομιά ( λές και οι φοιτητές δεν έχουν καλύτερο από ένα τρίωρο μέσα στις μύγες).

Ενώ οι μέλισσες πεθαίνουν..

....του Νίκου Βράντση

"Καταλαβαίνεις τί σου λέω;" με ρωτάς θλιμμένος Γιάννη. "Πεθαίνουν οι μέλισσες".

Και εμείς μένουμε καθηλωμένοι μπροστά σε μαύρα κουτιά να παρακολουθούμε, παραδομένοι, ρήτορες και αγύρτες να λογομαχούν σε μια καλοστημένη παράσταση, ώστε να πρωταγωνιστήσουν, να μαγέψουν τα μάτια και τον ακατέργαστο νου ενός ευκολόπιστου κοινού, που στην απόγνωση του αναζητά στηρίγματα φτιαγμένα από εύθραστα υλικά.

Φασισμός στα χρόνια της Νέας Υφεσης

Ολες οι σκέψεις είναι ριψοκίνδυνες, οταν ζεις στην κόψη ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος. Διακινδυνεύεις να παρασυρθείς σε ατραπούς ανοιγμένες από το θυμικό, σκαμμένες από την έγνοια για το σπίτι σου και τα παιδιά σου, στα άβατα της πιο προσωπικής, της πιο υπαρκτικής αγωνίας. Αλλά θα σταματήσεις να σκέφτεσαι, να συλλογάσαι; Το αντίθετο. Η κινδυνώδης συνθήκη είναι η πιο γόνιμη για τη σκέψη· μόνο τότε δοκιμάζεις in vivo τις διανοητικές σου αντοχές, τις ψυχικές δυνάμεις, ό,τι ήσουν και ελάνθανε. Μόνο οι νεκροί δεν σφάλλουν.

Ένα παγωμένο καλοκαίρι...

....του Oppressed

Πάνε χρόνια τώρα που συγκατοικώ με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια,έχοντας για μόνη συντροφιά τέσσερις τοίχους,τέσσερις καλοβαμμένους άσπρους τοίχους που μέσα τους βλέπω τα άδεια χρόνια της ζωής μου που περνούν και δεν αφήνουν τίποτα παρά μόνο σημάδια,σημάδια ανεξίτηλα στο κορμί μου από το πέρασμά τους.

Η Μεταπολίτευση των μικρομεσαίων

 Η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου, εντός της δυσμενούς ιστορικής συγκυρίας, δίνει αφορμή για απολογισμό όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η δικτατορία έπεσε με πάταγο, αλλά η επάνοδος της δημοκρατίας συνοδεύτηκε από μια εθνική καταστροφή, τη διχοτόμηση και κατοχή της Κύπρου. Ωστόσο η δικτατορία των συνταγματαρχών άφησε κάποια ίχνη στην νεογέννητη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, αυτούσια ή τα κατοπτρικά τους αντίστροφα.

Η γάτα και το Ποντίκι

....της Άννας Ζάχου

Έχετε δει ποτέ γάτα να παίζει με ποντίκι;Μοναδικό θέαμα…σαδιστικό…το πιάνει από την ουρά,το αφήνει για λίγο,το ξαναστριμώχνει…κι όλα αυτά όχι γιατί πεινάει…αλλά απλά γιατί μπορεί.Μπορεί να επιβεβαιώσει την υπεροχή της πάνω σε έναν πιο αδύναμο οργανισμό…

Ήξερε ότι υπήρχαν χειρότερα από την ανυπαρξία...

.....του Χρήστου Δερβεντλή

Προχωράει προς την πόρτα... Είναι μισάνοιχτη, σαν να τον καλεί να την ανοίξει διάπλατα και να αντικρίσει τα εσώψυχα του δωματίου. Μπαίνει. Την βλέπει καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού, στην απέναντι πλευρά, με τα χέρια να κρύβουν το πρόσωπό της. Αυτά τα ίδια χέρια, που χθες τον αγκάλιαζαν...

Η Ευρώπη της αστάθειας και των αποκλίσεων

   Η κρίση που άρχισε το 2008 και κλιμακώνεται εφεξής, έδειξε μεγεθυμένες όλες τις αδυναμίες της αρχιτεκτονικής ευρώ, και ακόμη περισσότερο έδειξε το πολιτικό έλλειμμα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πολυτεχνείο θα πει…

....του Νίκου Βράντση

Πάλι τα ίδια και φέτος, όπως κάθε χρόνο. Τα ίδια επαναστατικά συνθήματα, οι ίδιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, τα ίδια επιχειρήματα σε παρέες που συνυπάρχουν αριστεροί και δεξιοί,  οι ίδιες γνώριμες φιγούρες στον δρόμο και στις πορείες, οι ίδιοι διαπληκτισμοί και διαφωνίες. Το déjà vu της 17^ης Νοεμβρίου. Μόνο που φέτος κάτι διαφέρει. Η ατμόσφαιρα μοιάζει πιο βαριά, πιο τεταμένη. 

Μόνο με Τανκ

.....του Ερεβιέρακος Αυτοκρατορικού Τζιτζικοπεταλωτή 

"Δε μπαίνω στο Πολυτεχνείο ούτε με Τανκ ε;"

- Ισόθεε, τρισυπόστατε, νόμιμε κυρίαρχε της χώρας και του σύμπαντος κόσμου, εγώ ο ταπεινός σας σκλάβος και τουαλετοτρίφτης αναφέρω: Ο ραδιοφωνικός μας δέκτης λαμβάνει συνεχώς ένα επαναλαμβανόμενο και πιθανώς κρυπτογραφημένο μήνυμα, που με βάση τους διαστρονομικούς υπολογισμούς των υπεράριων και φυλετικά ανώτερων Στειρατιωτικών Αναλυτών μας προέρχεται από τους σιχαμερούς μπανανοχίπιδες του Πολυτεχνείου. Το μήνυμα αναφέρει: "Εδώ Πολυτεχνείο".

Ποτέ

....της Αλίκης Κελεμουρίδου

Μερικές φορές νιώθεις να εγκλωβίζεσαι μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.

Τ’ αστέρια ξεθωριάζουν στο βυσσινί διαβατήριο

Κάθε Ελληνας που ζει σε αυτή τη χώρα μετά τη δεκαετία του ’70 είναι ευρωπαϊστής· πολύ πριν πάρει στα χέρια του βυσσινί διαβατήριο με αστέρια Ευρωπαϊκής Ενωσης, πολύ πριν βάλει στην τσέπη ευρώ. Πόσο ακόμη;

Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει...;

....του Νίκου Καμπούρη

Όπως όλα δείχνουν και όλοι καταμαρτυρούν, ο ΣΥΡΙΖΑ προδιαγράφεται ως η επόμενη κομματική δύναμη που θα αναλάβει τις τύχες τις χώρας, έπειτα από την πολυετή περίοδο της εναλλαγής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στους Κυβερνητικούς θώκους.

Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου

Στις δύσκολες ώρες αναζητούμε παρηγοριά στην τέχνη. «Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης· τέτοια κι εμείς. Η ζωή κυλάει σαν βράχος πάνω μας, βαριά, αργή, συνθλίβουσα. Αγνώριστη, φέρουσα καταπλήξεις και πλήγματα, καταθλίβουσα. Και όσο κι αν μελαγχολείς, αυτή κυλάει, ποτάμι ορμητικό φουσκωμένο κι εσύ κλαράκι· μόνο αν αφεθείς έχεις ελπίδα να γλιτώσεις. Ανασύρεις από τα προ Κρίσεως χρόνια, μια μελαγχολική στάση, καθώς αργόσβηνε μια εποχή, ήταν 2005:

Αφελείς αναρωτήσεις

....του Ρίζου Καϊάφα

  Από τότε που ενέσκηψε η κρίση στη χώρα μας, όλοι μιλούμε για τις αλλαγές που δεν έρχονται. Με ρυθμούς νωθρούς κι απρόθυμους, όσα κρύβαμε τόσα χρόνια κάτω από το χαλί της δανεικής μας ευημερίας βγαίνουν στην επιφάνεια. Τώρα μας ενοχλούν πολύ περισσότερο αλλά εξακολουθούμε να τα ανεχόμαστε. Οι συνήθειες μιας ζωής βλέπετε – προ πάντων οι κακές – δεν αλλάζουν εύκολα.

Βουνό

Την ώρα που ακούμε ένα πολύ κακό νέο, αρχίζει από πίσω μας να παίζει ένα μπαγλαμαδάκι. Ένα παιδάκι, δέκα χρονών ας πούμε, ζητάει λεφτά, ενώ παίζει και τραγουδάει το «θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό». Ούτε σε ταινία τέτοια σκηνή. Αμέσως μετά, κάποιοι περαστικοί μιλάνε στο παιδί. «Δε σε είδαμε στην αυλή σήμερα, πού γύρναγες;» «Τώρα γύρισα απ’ το σχολείο».

Εξιλέωσις

....της Κατερίνας Μάρα

Δεν ήταν δύο οι δρόμοι, ούτε τρεις.
Ήτανε χίλιοι κι όλο και πλήθαιναν.
Κυνηγούσαν σκιές ανθρώπων ξεχασμένων,
παρατημένων ψυχών, μοναχικών,
κατεστραμένων τη δόξα όπλων.
Αλαφιασμένες έτρεχαν εμπρός κουνώντας το κεφάλι,
γυναίκες που στο έρεβος εκδίδονται.
Μες στα πυρπολημένα πεζοδρόμια φλέρταραν με το θάνατο,
απογυμνωμένες ως το κόκαλο με τη ψυχή τους άδεια.

Απορίες

....της Άννας Ζάχου

Η αξία ενός ανθρώπου είναι αντικειμενική ή καθορίζεται από την εικόνα του στα δικά μας μάτια;Εκθειάζουμε και αποκαθηλώνουμε κάποιον ανάλογα με τα επίπεδα του εγωισμού μας;Από το τι αντίκτυπο έχει πάνω μας;

Σα να μη συνέβη ποτέ

...της Δόξας Τούφα

Όλοι έχουν το δικαίωμα να πέσουν.
Κι αν βρουν τη δύναμη και το σθένος να σηκωθούν, να μαζέψουν τα κομμάτια τους και ξανασταθούν στα πόδια τους έτοιμοι να αντικρίσουν και πάλι τη ζωή με αισιοδοξία, αυτό θα είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι.

This Film Is Not Yet Rated

...από τη Δέσποινα Γεωργούλα

Η ΜΡΑΑ (Ένωση Κινηματογραφικών Στούντιο της Αμερικής) είναι ένας οργανισμός που από το 1968, έχει θέσει τους όρους περί καταλληλότητας των κινηματογραφικών ταινιών.

η μεγάλη κατηφόρα #6

ακόμη μια μέρα κατηφορίζοντας με τον blackline

Μια τρίτη διάσταση για την Χρυσή Αυγή

.....του Δημήτρη Τσουκαλά

Άρθρα που αναφέρουν για την Χρυσή Αυγή, πλημμυρίζουν την τέταρτη εξουσία, αυτή των ΜΜΕ. Σταματήστε το όσο είναι νωρίς.

Η λίστα λαβώνει τη δημοκρατία

Η λίστα Λαγκάρντ λειτούργησε σαν λυδία λίθος για το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Το έδειξε γυμνό και αναξιόπιστο στα μάτια των Ελλήνων πολιτών και των ξένων εταίρων-δανειστών. Οι επανειλημμένες υποδείξεις ξένων ηγετών προς τους Ελληνες ομολόγους τους, περί επείγουσας απόδοσης φορολογικής δικαιοσύνης, οδηγούν επίσης στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η τάξη που κυβερνά την Ελλάδα είναι απρόθυμη να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον και να αναλάβει ιστορικές ευθύνες. Απρόθυμη, και ανίκανη.

Dear diary

....της Γιώτας Καρανάτσιου

Θεσσαλονίκη 12/10/12

Καμάρα 10:30μμ. – Ένα αγόρι φωνάζει έξαλλο την κοπέλα του επειδή τον έστησε, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όμως ηρεμεί και την αρπάζει στην αγκαλιά του, ενώ λίγο παραπέρα μια κυρία τα έχει βάλει με έναν αστυνομικό επειδή της έκλεψαν το πορτοφόλι κι αυτός δεν πήρε είδηση..

Μέχρι τα όρια του σύμπαντος

....από τον Ηλία Τροχίδη

Θέλετε κάνετε ένα ταξίδι σε απόσταση 13.7 δισ. χρόνια από τώρα; Τότε δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε το παρακάτω video. Ξεκινάτε από τα Ιμαλάια και φτάνετε μέχρι το Big Bang. Στο τέλος του video θα καταλάβετε ότι είμαστε πολύ μικροί και ότι ουσιαστικά δεν έχουμε εξερευνήσει τίποτα…(εκτός αν ο Κόσμος μας είναι και αυτός προσομοίωση στον υπολογιστή κάποιου…)

Σώσε με, δωσ' μου να πιω το δηλητήριο

....της Μαρίας Τσαρτσιανίδου 

     Τα μεσάνυχτα θα κληθεί η ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο με τις νέες και εξαντλητικές μειώσεις αλλά και αυξήσεις , με σκοπό λέει την συγκέντρωση όλο και περισσότερων εσόδων του δημοσίου. Ειδικότερα, την λυπητερή για τους οδηγούς αυτοκινήτων που έσπευσαν να μετατρέψουν τους κινητήρες από βενζίνη σε υγραέριο, θα δώσει η αύξηση της τιμής υγραερίου κίνησης (από 0,90 σε 1,15€). Για τους αγρότες θα γίνει αύξηση στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης του ντίζελ για τις καλλιέργειες απ’ τα 21€ στα 66€ ανά χιλιόλιτρο, συν την μείωση του ποσού της επιστροφής του ΦΠΑ στο μισό σχεδόν, από 11% σε 6%.

σκόρπια για την κριτική μας

*

Πώς το λέει ο paul mason; Όπως λίγο πριν το τέλος της δημοκρατίας της Βαΐμάρης, μοιάζει να περνάμε από την αντίσταση στην (ας την πούμε) ανημπόρια (ή και παραίτηση).

Μαθαίνοντας να ζεις μέρα τη μέρα

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι η Ελλλάδα ύστερα από δέκα χρόνια. Αδύνατον. Μετά πέντε χρόνια; Αδύνατον. Σ’ ένα χρόνο; Οικονομικά θα είναι ακόμη χειρότερα από σήμερα, πολιτικά ή κοινωνικά δεν ξέρω, μόνο φοβάμαι για χειρότερα. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είμαστε τα Χριστούγεννα. Πιστεύω ότι θα καθίσουμε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και σε τραπέζια φίλων και θα καταφέρουμε να γελάσουμε, να ευχηθούμε, να τσουγκρίσουμε, χωρίς να μπλέξουμε σε συζητήσεις για την Υφεση και μαυρίσει η ψυχή μας, χωρίς να χαλάσουμε τις καρδιές μας για τα πολιτικά αίτια και τα ελαττώματα του γένους.

Τσιγγάνικο γλέντι

....του Κωνσταντίνου Κολοκυθά

Χορεύει η νύχτα

στον ρυθμό των βιολιών και της φωτιάς

και δεν την νοιάζει κι αν καεί

η μπόλια του ερέβους που φορά,

έχει κρεμάσει και στ’ αυτί της

το φεγγάρι.

Lake of fire

....από τη Δέσποινα Γεωργούλα

Το Lake of fire έχει ως θέμα του τις εκτρώσεις και κατά πόσο αυτή η πράξη είναι σωστή ή λανθασμένη. Πιο συγκεκριμένα, στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται οι δυο απόψεις που επικρατούν.

Τριήμερο με χαμηλό βαρομετρικό

Το εορταστικό τριήμερο ήταν πυκνό σε γεγονότα και συμβολισμό. Δύο μεγάλες επέτειοι, του Οχι της 28ης Οκτωβρίου και της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, επέτειοι ελευθερίας και αγωνιστικού φρονήματος και οι δύο, σκιάσθηκαν δυστυχώς από τη διάχυτη απαισιοδοξία των Ελλήνων σήμερα και από αντιφατικές, σπασμωδικές πράξεις, που δείχνουν επιπλέον τη σύγχυση των κυβερνώντων.

Αδέσποτα..αλλά όχι τρελά παρ'όλη την αγάπη

....της Αναστασίας Λαδoπούλου

Πόσες φορές δεν έχουμε δεί κάποιο αδέσποτο ζωάκι στο δρόμο, είτε σκύλο είτε γάτα και δεν έχουμε σταθεί να το χαϊδέψουμε, να του δώσουμε κάτι από αυτό που τρώμε για να ξεγελάσει την πείνα του και να παρατηρήσουμε τον τρόπο που κοιτάζει γύρω του τον κόσμο.

Διασχίζοντας τη Γιαννιτσών

....του Νίκου Βράντση

Η σημερινή ιστορία είναι μια ιστορία που αφορά σε κάποιους δρόμους πιο απόμερους, πιο περιθωριοποιημένους. Σε κάποια σκοτεινά σοκάκια, που το σκοτάδι τους έλκει τους εξόριστους μιας κοινωνίας.