Μια παρουσία και μια κραυγή..

,…..της Δόξας Τούφα

    Αγαπητοί Αναγνώστες,

Χμμμ, δεν ξέρω πως να αρχίσω. I mean, είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι με σκοπό να διαβαστεί. Συνήθως γράφω κάτι και αν μ' αρέσει κάπως το ανεβάζω σαν σημείωση στο fb, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά γιατί είναι κατά παραγγελία. Anyway, θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο.

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τα τυπικά. Συστάσεις! (βαρετές μεν, αναγκαίες δε). Ονομάζομαι Ευδοξία Τούφα, αλλά χρησιμοποιώ ολόκληρο το όνομά μου μόνο στα διαγωνίσματα και στην ταυτότητα. Για τους περισσότερους είμαι απλά η Δόξα, το οποίο "Δόξα " γεννήθηκε αναγκαστικά όταν ήμουν γύρω στα 10 και έπαιζα ποδόσφαιρο, ως πιο εύχρηστο απ' το μακαρόνι "Ευδοξία" το οποίο μέχρι να το πεις, το φάγαμε το γκολ. Τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια, από τους πιο οικείους το "Δόξα" έχει αντικατασταθεί απ' το "Ντοξ". Μόνο η μαμά μου επιμένει αμετακλήτως να με φωνάζει Ευδοξία, γιατί κατά τα λεγόμενά της: "Έχεις τόσο ωραίο όνομα και το χαλάς.."

Φλυαρώ.

Ζω στην μικρή, επαρχιακή και συνάμα ηρωική (κατά το Βασιλικό Διάταγμα) πόλη της Νάουσας και τα 17 χρόνια της ζωής μου. Όπως συμβαίνει πιστεύω σε όλους μας υπάρχουν στιγμές που θέλω να την κάνω από αυτή τη ρουφιάνα πόλη, μα υπάρχουν και στιγμές που την βρίσκω μοναδική και the best of the best. Η οικογένειά μου απλή, ελληνική, δυο γονείς και δυο παιδιά, εγώ και ο Αργύρης. Κάπου είχα διαβάσει πως τα αδέρφια είναι οι φίλοι που σου δωρίζει ο Θεός. Συμφωνώ απόλυτα. Σημαντικοί παράγοντες της οικογένειάς μου είναι εξίσου ο παππούς και η γιαγιά, οι οποίοι μένουν από κάτω και κάθε μέρα δίνουν recital ερμηνείας.

Όσον αφορά εμένα τώρα είμαι μια συνηθισμένη έφηβη. Μαλώνω σε σταθερή βάση με τους δικούς μου (άργησες, δεν διαβάζεις, δεν συμμαζεύεις, κτλ κτλ). Δεν είμαι ευχαριστημένη με το σώμα μου (χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα θυσίαζα ποτέ τις λιχούδικες τάσεις μου για μία νερόβραστη δίαιτα). Όταν έρχονται οι Ρώσοι είμαι σαν ωρολογιακή βόμβα (Όταν έχω περίοδο, για όσους δεν κατάλαβαν). Μ' αρέσει η μουσική, ο χορός, ο κινηματογράφος, οι διακοπές, η λογοτεχνία, το κολύμπι, το σκι, η ζωγραφική, οι γιορτές, τα πανηγύρια, οι σκηνές και η όλη φάση με το "ψήσε φάε πιε" (και σίγουρα ξεχνάω πολλά). Έχω εκρήξεις θυμού και κατάθλιψης καθώς επίσης χαράς και ενέργειας. Μ' αρέσει πολύ να βοηθάω σε ότι μπορεί να μου ζητηθεί και είναι για καλό σκοπό. Θέλω να σπουδάσω εγκληματολογία αλλά χλωμό το βλέπω με το διάβασμα που κάνω (φέτος πρέπει να στρώσω τον υπέροχο πισινό μου για να περάσω πράγμα που με αγχώνει αλλά δεν το δείχνω γιατί.. το άγχος δεν είναι του χαρακτήρα μου :Ρ). Α και φυσικά μ' αρέσει να γράφω..

Να γράφω μάλιστα.. από μικρή το είχα αυτό. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης για ΄μένα. Λένε ότι όταν γράφεις κάτι εκείνο χάνει τη δύναμή του, μπαίνει σε μια τάξη και γίνεται πιο κατανοητό και συνεπώς αντιμετωπίσιμο. Και επειδή γενικά είμαι ανήσυχο πνεύμα και πολύ συχνά δεν με καταλαβαίνω, το γράψιμο μου έδειξε μια κάποια διέξοδο. Βέβαια το κακό με το γράψιμο είναι αυτό το οποίο είχε εκφράσει με πολύ πετυχημένο τρόπο κάποιος (μου διαφεύγει το όνομά του) λέγοντας το εξής: "Το δράμα του συγγραφέα είναι πως οι σκέψεις πάνε πετώντας ενώ οι λέξεις περπατώντας". Anyway, στον κόσμο αυτό τίποτα δεν είναι τέλειο. Γράφω λοιπόν και γράφω και γράφω, ποιήματα, στίχους, άρθρα, κείμενα ολόκληρα νιώθοντας ένα παράξενο συναίσθημα άγριας ικανοποίησης, δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το δώσω να το καταλάβετε. Αυτά λοιπόν όλα, εσείς καλείστε από εδώ και μπρος, μέσα απ' αυτό το site, να διαβάζετε ( αν γουστάρετε φυσικά) και να αξιολογείτε, να παίρνετε τροφή για σκέψη, να ΑΜΦΙΒΑΛΕΤΕ ακόμη και να απορρίπτετε (η αρνητική κριτική επιφέρει καρπούς άλλωστε) .
Κλείνοντας αυτό το πρώτο και πολύ αυθόρμητο εισαγωγικό σημείωμα, σας συρράπτω ένα ποίημα που είχα γράψει λίγο καιρό πριν για το καλωσόρισμα!

Η ΚΡΑΥΓΗ.

Κατάρα κι ευχή,

η ταξιδιάρα ψυχή!

Και πως μ΄αρέσει που 'μαι έτσι

και δεν ανήκω σε κανενός το κοτέτσι

κανενός κοκόρου δεν είμαι κότα

κι αν δεν πιστεύεις αν θέλεις ρώτα.

Και πως γουστάρω

που μ' ένα τσιγάρο ξεχνιέμαι

Κι όλο ροκάρω

κι άμα τα πάρω δεν κρατιέμαι.

βρε μήπως σαλτάρω;

ε και; χαχα..

Κι αν μες στην τρέλα

φωνάξω έλα μην το σκεφτείς και πεις όχι

γιατί αυτό το "δεν μπορώ" έγινε καραμέλα

κι εγώ δεν μασάω..

μαρσάρω, σπινιάρω, χαιρετάω το χάρο και βγάζω μια κραυγή.

Μ' ακούς;

..