Όσο αγαπάω, μένω πίσω;

.....της Έφης Δίντση

Εύλογη απορία θα έλεγα και ένα πολύ πετυχημένο status στο profile ενός φίλου. Παρατηρώντας το δεν έμενε παρά να αναρωτηθώ και εγώ η ίδια ό, τι και αυτός: «Όσο αγαπάμε, μένουμε πίσω;»

   Υπάρχει η πλευρά που υποστηρίζει πως δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή αν πρώτα δεν έχεις ξεπεράσει συναισθήματα, καταστάσεις και πρόσωπα που σε συνδέουν με το παρελθόν. «Πώς μπορείς να πεις το σ ΄ αγαπώ στον επόμενο όταν ακόμη δεν έχεις ξεπεράσει τον προηγούμενο;» σκέφτονται οι περισσότεροι αυτής της πλευράς. Ίσως όχι άδικα.. Θέτονται πολλά ηθικά ερωτήματα στην προκειμένη περίπτωση: «Υπάρχει λόγος να κοροϊδέψω το κάτι καινούριο που έχει εμφανιστεί στη ζωή μου;» , «Μήπως αν ξεκινήσω κάτι, θα κοροϊδεύω και τον ίδιο μου τον εαυτό;» , «Μήπως θα πιστεύω ότι αγαπάω το καινούριο πρόσωπο στη ζωή μου ενώ στην πραγματικότητα θα είναι τα απομεινάρια της προηγούμενης αγάπης;» και «Τελικά, το αξίζω όλο αυτό;»

  Και σε αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι που έρχονται οι υποστηρικτές της άλλης πλευράς λέγοντας, εκτός από το γνωστό και πολύ φορεμένο κλισέ «ο έρωτας με έρωτα περνάει» (αναρωτιέμαι αν μισοί από αυτούς που τώρα το υποστηρίζουν, θα το ήξεραν σε περίπτωση που δεν το πρωτοτραγουδούσε κάποιος), ότι το μυστικό για να μη μείνεις πίσω στη ζωή σου αλλά και παράλληλα να αγαπάς είναι να αποδέχεσαι τα συναισθήματά σου και να μαθαίνεις να συμβιώνεις με αυτά καθημερινά, ακόμη και αν πολλές φόρες γίνονται πολύ σκληρά και πονάνε. Αλλά ακόμη και τότε μπορείς να είσαι δυνατός και να βγάλεις από μέσα σου εκείνο το τερατάκι που κρύβεις για να παλέψει με ό, τι σε πληγώνει και σε κρατάει μακριά από την ψυχική σου ηρεμία.

Δε χρειάζεται επομένως να φοβάσαι. Μην ξεχνάς ότι τα συναισθήματα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας που αν δεν τα αποδεχτούμε, γίνονται οι χειρότεροι εχθροί μας και μας χτυπάνε εκεί που πονάμε. Σκέψου λοιπόν. Είσαι διατεθειμένος να συνεχίζεις να ζεις με τόσο ζόρικους εχθρούς;

Αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό μου φίλο. Τον ευχαριστώ.