Τίς βούλεται λαϊκίζειν;

.....του Νίκου Καμπούρη

    Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία γύρω από το ζήτημα των Εκπροσώπων μας στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Τα προνόμιά τους, η συμπεριφορά τους, τα εισοδήματα ή η ασυλία τους μπαίνουν στο στόχαστρο χιλιάδων αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών που με βαριές κατηγορίες τους αποδίδουν το χαρακτήρα της ‘κλίκας’. Μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων, απομονομένων στη γυάλα της προσωπικής τους ευδαιμονίας, που αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.

Δυστυχώς, για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, η αλήθεια δεν απέχει και πολύ από αυτή την περιγραφή. Οι Βουλευτές μας έχουν πάψει να τηρούν και να σέβονται το Σύνταγμα, το οποίο ορίζει πως ο κάθε Βουλευτής οφείλει να αποφασίζει και να πράττει ελεύθερα, σύμφωνα με τη συνείδησή του. Σε κάθε κρίσιμη για τη χώρα ψηφοφορία, η ‘κομματική πειθαρχία’ προτάσσεται έναντι της ελεύθερης βούλησης. Οι Εκπρόσωποι του λαού γίνονται πειθήνια εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων μιας μικρής Ηγετικής Ομάδας, η οποία προφασιζόμενη τη λαϊκή εντολή, καταχράται την Εξουσία και αποφασίζει δίχως τον στοιχειώδη έλεγχο που το κοινό περί δικαίου αίσθημα επιβάλλει.

Ως απάντηση σε αυτή τη ζοφερή Κοινοβουλευτική –και όχι μόνο- πραγματικότητα, θα περίμενε να ακούσει κανείς προτάσεις που θα κινούνται στο πλαίσιο της εμβάθυνσης της Δημοκρατικής Λειτουργίας του Κοινοβουλίου, με την ουσιαστική εξασφάλιση της ελευθερίας κινήσεων και αποφάσεων για τον κάθε Βουλευτή, τον περιορισμό του ‘Διευθυντικού δικαιώματος’ των αρχηγών των κομμάτων να διαγράφουν ανά πάσα στιγμή κάθε διαφωνούντα και το ξερίζωμα κάθε λογικής που επιτρέπει τα εκμαυλιστικά φαινόμενα εκβιασμών των συνειδήσεων των αντιπροσώπων του λαού μέσα στον ίδιο το Ναό της Δημοκρατίας.

Αντ’ αυτού όμως, αυτά που ακούμε είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τη λογική της ουσιαστικής εξυγίανσης. Πολλοί είναι αυτοί που, ένθεν κακείθεν, προτάσσουν λαϊκίστικα επιχειρήματα, του τύπου να μειωθεί ο αριθμός των Βουλευτών σε 200 ή 150 (δεν γνωρίζουν καν πως ο μικρότερος δυνατος αριθμός, με βάση το Σύνταγμα, είναι 200), να καταργηθεί πλήρως η Βουλευτική αποζημίωση ή αντί εκλεγμένων, να έχουμε κληρωτούς (!) Βουλευτές. Τέτοια επιχειρήματα το μόνο που καταφέρνουν είναι να χαϊδεύουν τα αφτιά των πολλών (και σε πολλές περιπτώσεις ημιμαθών) αλλά δικαίως αγανακτούντων πολιτών. Στην ουσία όμως, δεν είναι τίποτ’ άλλο από προτάσεις επικίνδυνες, που θέτουν σε ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους τον ήδη αμαυρωμένο στη συνείδηση του λαού θεσμό του Κοινοβουλίου.

Παίρνοντας ως παράδειγμα τη μείωση του αριθμού των Βουλευτών, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως το αποτέλεσμα θα είναι η ακόμα χειρότερη αντιπροσώπευση του ελληνικού Λαού σε σχέση με την παρούσα κατάσταση. Σήμερα, ένας Βουλευτής εκπροσωπεί τριάντα περίπου χιλιάδες πολίτες. Σε μια Βουλή των διακοσίων, η αναλογία θα είναι ένας Βουλευτής για κάθε 50.000 πολίτες. Μια μικρή αριθμητικά Εθνική Αντιπροσωπεία θα μπορεί να χειραγωγείται ακόμη ευκολότερα μέσα από τα εκβιαστικά διλήμματα που τόσο συχνά τίθενται πλέον από τις Ηγεσίες των κομμάτων. Για να μην αναφερθούμε στην φυσική εξόντωση των μικρότερων κομμάτων ,που θα εκπροσωπούνται από 1, 2 ή 3 μόνο Βουλευτές, καθιστώντας ουσιαστικά αδύνατη την ποιοτική και ανεμπόδιστη προβολή των απόψεών τους.

Για αυτούς που επικαλούνται το επιχείρημα της μείωσης του κόστους λειτουργίας του Κοινοβουλίου, σε περίπτωση μείωσης του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200, μπορεί πολύ απλά να απαντήσει κανείς πως μεγαλύτερο θα είναι το όφελος για τα Δημόσια Ταμεία εάν περικοπούν όλες οι απίστευτες σπατάλες που γίνονται με τους Υπαλλήλους της Βουλής των 16 μισθών ετησίως ή εαν εξορθολογιστούν και περικοπούν γενναία οι αμοιβές των Βουλευτών, (όπως για παράδειγμα τα επιδόματα για δωρεάν ηλεκτρονικό εξοπλισμό, σταθερή και κινητή τηλεφωνία ή μετακίνηση) παρά εάν μειωθεί ο αριθμός τους, με τις αρνητικές συνέπειες, που προαναφέρθηκαν, για την αντιπροσωπευτικότητα της Σύνθεσης της Βουλής.

Καταλήγοντας, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πως όταν πρόκειται να απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα μια συζήτηση που αφορά λεπτά ζητήματα που άπτονται της φύσης του ίδιου του Πολιτεύματος μας και των Λειτουργών του, οι απόψεις που εκφράζονται, καλό θα ήταν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές και να πηγάζουν από ψύχραιμες αναλύσεις και όχι από εν θερμώ και λαϊκίστικες παρορμήσεις.

Ας αναλογιστούμε, μήπως ,τελικά, κάνουμε λάθος αναζητώντας ‘εχθρούς’ στη Βουλή και τους Βουλευτές; Εχθρός και τροχοπέδη στη Δημοκρατία είναι οι νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν μέσα στο Κοινοβούλιο και γαλούχησαν γενιές και γενιές Ελλήνων, εθίζοντάς τους στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, την ανομία, την περιφρόνηση στην Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη.

Ας αφήσουμε λοιπόν το Δέντρο και ας κοιτάξουμε το Δάσος. Γιατί η Βουλή δεν είναι οι Βουλευτές. Η Βουλή είμαστε όλοι εμείς.