Αμφιβάλει κανείς για το μέλλον του;

……του Δημήτρη Τσουκαλά

    Αμφιβάλει κανείς για το μέλλον του; Όλοι μας μεγαλώσαμε σε οικογένειες που αμφιβάλουν και ανησυχούν για το δικό μας μέλλον που σαν νέοι ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Είμαστε η νεολαία που ποτέ δεν μας έλλειψε τίποτα καθότι όλα μας χαρίζονται. Κάποτε όλα κερδίζονταν με δουλειά και μόχθο όμως οι
 εποχές άλλαξαν και πιο συμβιβαστικές και εύκολες λύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων βρέθηκαν. Τα χέρια των προγόνων μας τα οποία πάλεψαν για να δημιουργήσουν μια Ελλάδα ,όπου θα ζούμε εμείς σήμερα και αύριο, έχουν χαθεί και εμείς τώρα έχουμε κληθεί να πάρουμε την ευθύνη στην δική μας πλάτη και να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως έχουν.

Μια πραγματικότητα, που είναι σφυρηλατημένη με κράματα εγωκεντρισμού, συμφεροντολογισμού και σκοπιμοτήτων, αντιπροσωπεύει τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Όλοι μας αρχίζουμε αργά ή γρήγορα να συνειδητοποιούμε την σκληρή αλήθεια του σήμερα, που συντίθεται από σκιές που μάχονται για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Αυτές οι σκιές είναι τα ίδια τα κράτη. Σκιές που είχαν χαθεί στις δίνες της ιστορίας, αναγεννιούνται με νέες τάσεις και ιδέες για ένα μέλλον που εξωθεί αυτά τα κράτη στην ολοένα και μεγαλύτερη προσπάθεια για επικράτηση έναντι των άλλων δρώντων.

Σε αυτή την ανταγωνιστική πραγματικότητα ορισμένοι δρώντες προσπαθούν να επιβιώσουν από τον φαινόμενο του επεκτατισμού και μεταφοράς βαρών σε επίπεδα ισχύος. Όμως αυτοί που στην ουσία πλήττονται περισσότερο είναι τα υποκείμενα του συστήματος στο οποίο ζούμε, δηλαδή ο ίδιος ο άνθρωπος.

Πλέον η χώρα που μεγαλώνουμε πλήττεται από διάφορα προβλήματα που τείνει να αντιμετωπίσει. Παρόλο αυτά οι στενές λύσεις που δόθηκαν για την αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η «Οικονομική Κρίση» οδήγησε την χώρα στην υποτέλεια έναντι των δανειστών της. Πρέπει να τονιστεί βέβαια ότι οι επιλογές τις χώρας μας ήταν λίγες και αυτή η επιλογή που πάρθηκε έφερε βέβαια και τις σχετικές συνέπειες: Περικοπές μισθών, αυξήσεις φόρων, απολύσεις κ.α. Παρόλο αυτά ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει για την χώρα μας είναι το μέλλον της. Η Χώρα μας, για το Διεθνές Σύστημα αρχίζει και στιγματίζεται από ανικανότητα των ηγετών της να δαμάσει την οικονομία και την κοινωνία η οποία όπως προανέφερα με μόχθο σύμφωνα με την ελληνική ιστορία απέκτησε όσα της ανήκουν σήμερα. Αυτή η ανικανότητα ερμηνεύεται και ως έλλειψη εμπιστοσύνης ,κάτι που διοχετεύεται στην παράδοση του ελληνικού λαού και φθείρεται έτσι η πολιτισμική του ταυτότητα.

Τι είναι το μέλλον μας όμως χωρίς τους βασικούς θεσμούς που περιτριγυρίζουν και συνθέτουν στην ουσία την δομή της χώρας μας; Τι είναι η χώρα μας χωρίς την έννοια του Πολιτισμού, της Πολιτικής, της Οικονομίας και της Κοινωνίας;


Άραγε μήπως επαληθεύεται ο Χέντρι Κίσινγκερ;:

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Άραγε μήπως όλα είναι στημένα κάτω από μια Διεθνή Σκακιέρα όπου όλα γίνονται για έναν σκοπό ή απλά τυχαίνουν να συμβαίνουν; Μήπως το μέλλον μας αρχίζει και υποσκάπτεται από τις βλέψεις ανώτερων παραγόντων; Άραγε μπορούν τα δικά μας χέρια να αλλάξουν το μέλλον στο οποίο έχουμε εναποθέσει όλα μας τα όνειρα; Ή θα παραμείνουμε θύματα μιας νέα παγκόσμιας τάξης πραγμάτων;