Αερολογίες.

.....της Κατερίνας Μάρα

   Κάποιοι αντιμετωπίζουν το χρήμα ως κινητήρια δύναμη, άλλοι ως εργαλείο ενώ ορισμένοι ως μια μη-αφηρημένη μορφή ιδιοκτησίας.

Με τον ίδιο τρόπο, κάποιοι αντιμετωπίζουν την κρίση με σύνεση και προβληματισμό, άλλοι με ανώφελη και καυστική κριτική, πολιτικολογώντας στο προαύλιο του σχολείου ή του πανεπιστημίου, έξω από το γραφείο ή σε κάποια καφετέρια, την ίδια στιγμή που ορισμένοι αδυνατούν να προσδιορίσουν και να σχηματίσουν άποψη για αυτά με τα οποία αναλώνονται οι προηγούμενοι και, κατά συνέπεια, επαναλαμβάνουν επιχειρήματα και φράσεις που άκουσαν στην τηλεόραση. Το αποτέλεσμα είναι να ακούγονται ξανά και ξανά τα ίδια, γνωστά και πλέον κουραστικά πράγματα, που δεν κάνουν τίποτα άλλο απ’ το να δίνουν τροφή στα Μ.Μ.Ε της Ελλάδας και του κόσμου.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα ενός πολιτικού, είναι να μιλάει ασταμάτητα κάνοντας στην ουσία τίποτα άλλο απ’ το να φουσκώνει το μυαλό των αφελών με υποσχέσεις, ρητορείες και ανοησίες. Ξέρει και ο ίδιος πως αδυνατεί να αποβεί σε πράξη ή έστω σε μια συμβιβαστική πολιτική λύση, μα απτόητος εξακολουθεί να αερολογεί και να εξαπατά ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι χιλιάδες λοιπόν αυτοί που ακούσια και, το πιο σημαντικό, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται εγκλωβίζονται στην ίδια ακριβώς συμπεριφορά, μιμούμενοι αυτήν του πολιτικού. Το να μιλάει κανείς, είναι αναμφισβήτητα πολύ εύκολο και δεν θέλει τίποτα άλλο παρά θάρρος και θράσος. Άλλωστε αυτό έχει αποδειχθεί εκατοντάδες φορές από νυν πολιτικούς και από έλληνες και νεοέλληνες κάθε κοινωνικής τάξης, άσχετα από το εισόδημα, το επάγγελμα ή τη μόρφωσή τους. Η πράξη όμως αυτών που ήδη έχουν λεχθεί, αποτελεί μια πρόκληση.

Εδώ ακριβώς, μπαίνουν στο προσκήνιο οι νέοι. Κάνω λόγο για αυτούς που σιχάθηκαν και απομυθοποίησαν την πολιτική, για εκείνους που φοβούνται να σχεδιάσουν νοητά το μέλλον τους διότι φαντάζει στα μάτια τους αμφίβολο, για αυτούς που μιλάνε σιγά μα που η φωνή τους πρέπει να ακουστεί. Αναφέρομαι στους νέους που δεν μπορούν να τιθασεύσουν τα όνειρά τους, μα που δεν μπορούν και να τιθασευτούν οι ίδιοι από κανέναν ή σε εκείνους που ζωγράφισαν τον εκάστοτε κόσμο με λιτά, ψυχρά γεωμετρικά σχήματα.

Οι νέοι έχουν αντιληφθεί πολύ καλά πως «τα πολλά λόγια είναι φτώχια». Στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώνονται και με το παραπάνω μιας και το συγκεκριμένο ρητό ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα κατάσταση. Η ίδια τους η φύση αναζητά την δράση και την αδρεναλίνη που κρύβονται πίσω απ’ την υλοποίηση των ονείρων τους – στην συγκεκριμένη περίπτωση πίσω απ’ την αλλαγή.

Τελειώνω με την πρώτη φράση ενός από τα βιβλία της Μαρίας Ιορδανίδου – πάντα διαχρονική και και προφητική - που τυχαίνει να συμπίπτει και με τον ίδιο του τον τίτλο.

«Σαν τα τρελά πουλιά τον κάνανε τον κόσμο οι καταραμένοι. Σαν τα τρελά πουλιά.»