Το υπερεκτιμημένο «Εγώ».

.....της Κάλλι Κολόζη 

    Όταν είμασταν μικρά παιδιά, στο νηπιαγωγείο, μας ζητούσαν οι δάσκαλοί μας να ζωγραφίσουμε πως φανταζόμαστε τον κόσμο μετά από 10 χρόνια. Στο δημοτικό μας ξαναρωτούσαν πως φανταζόμαστε τον εαυτό μας μετά από 15 χρόνια. Αυτό που ποτέ

δεν είχα φανταστεί ως παιδί, ήταν πως κάποιοι άλλοι έκαναν εξίσου όχι μόνο όνειρα, αλλά και σχέδια, με απώτερο σκοπό αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό όφελος εις βάρος ολόκληρων εθνών και κρατών.

Πάντα πίστευα ότι οι Έλληνες μπορούν να σκέφτονται, για την ακρίβεια πόνταρα σε αυτό, θεωρούσα ότι μπορούν να κρίνουν και να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, μπορούσαν να δουν το όφελος και να το διαχωρίσουν μέσα από τον καταιγισμό της προπαγάνδας. Όμως πια αμφιβάλω ότι μπορούμε να δούμε πέρα από τον εαυτό μας. Μεθοδικά και υπομονετικά, καλλιέργησαν τον ατομικισμό και εξοστράκισαν το ενδιαφέρον για το κοινό καλό.

Το είδα στις συζητήσεις με τους φίλους μου, όταν ανοίγοντας το θέμα της χρεοκοπίας, όλοι τρομοκρατούνταν για τις μικρο καταθέσεις τους στην τράπεζα, άσπριζαν στην ιδέα ότι δεν θα μπορούν να αγοράσουν τα άχρηστα αντικείμενα που επιθυμούν και το γενικευμένο κακό το μετέτρεπαν σε προσωπικό και ατομικό. Έχουμε καταντήσει ένα τεράστιο «Εγώ..».

Κάποτε ένας φίλος μου είπε ότι στην αρχαία Ελλάδα οι Αθηναίοι ψήφιζαν τον καταλληλότερο πολέμαρχο και τον έστελναν στην μάχη ακόμα κι αν ο ίδιος είχε αντίθετη γνώμη για την συγκεκριμένη κίνηση. Αν, αυτός, επέστρεφε στην Αθήνα ηττημένος η τιμωρία του ήταν ο θάνατος. Επομένως, κάθε μάχη που δινόταν είτε σε στρατιωτικό επίπεδο, είτε σε πολιτιστικό, ήταν μάχη για την ίδια τους την ζωή.

Αυτή η μάχη για την ίδια μας την ζωή έχει αλλάξει παντελώς χαρακτήρα, τώρα πια μαχόμαστε να έχουμε όσα περισσότερα μπορούμε και για την ακρίβεια εξαρτιόμαστε τόσο άμεσα από τα αντικείμενα, που αισθανόμαστε ότι χωρίς αυτά θα πεθάνουμε.. Βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς κατοχής, δικτατορίας και παγκόσμιας κυριαρχίας κάτω από τον φόβο της προσωπικής μας ευημερίας και αντί να πράξουμε υπέρ του κοινού καλού και συμφέροντος, ταμπουρωνόμαστε πίσω από τα άχρηστα «θέλω». Αυτό το σκεπτικό πολλών ετών τώρα, το οποίο έχει δημιουργηθεί τεχνηέντως, είναι αυτό μας απομακρύνει τον έναν από τον άλλον και εκμεταλλεύεται την αδυναμία που έχει η μονάδα, έναντι της υπεροχής του συνόλου.

   

Αυτό, πλέον, που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πίσω ανθρωπιστικά όσο ήταν και οι Νεάντερταλ. Όπως τότε έτσι και τώρα παραμένουμε θηράματα και θηρευτές, με την διαφορά ότι οι πρώτοι άνθρωποι μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα και τα δύο. Τώρα ο καθένας έχει μόνο έναν ρόλο –στην πλειοψηφία θηράματα- και μάλιστα, είμαστε πλέον εύκολη λεία...γιατί δυστυχώς, ο καθένας είναι μονάχος του, μακριά από την αγέλη, παγιδευμένος από το Εγώ του.