Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργηθεί ένα πολύ μεγάλο θέμα σχετικά με τις καταλήψεις των σχολών,ενάντια στο νέο νόμο για την παιδεία. Πολλοί είναι εκείνοι που τον αποδοκίμασαν,υπάρχουν όμως και άλλοι που τον βρήκαν απο ανεκτό έως αρκετά καλό.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που αρχίζουν τα διλήμματα σχετικά με τη δημοκρατικότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Λένε πως το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία αργότερα θα κινούμαστε ως ενεργά μέλη. Παρ'όλα αυτά,αν η κοινωνία περιμένει από εμάς, τη νέα γενιά, να (προσπαθήσουμε) αλλάξουμε τα δεδομένα με καινούριες ιδέες, τότε μάλλον κι εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να αρχίσουμε να "γκρεμίζουμε" παλιωμένες αντιλήψεις.
Προσωπικά θεωρώ αδιανόητη τη "φίμωση" όσων εκφράζουν απόψεις διαφορετικές απο τις δικές μας. Στις δημοκρατικές κοινωνίες που τόσο θαυμάζουμε και θέλουμε να ζούμε,έχουν όλοι δικαίωμα στο λόγο γιατί μόνο έτσι παράγεται υγιής διάλογος και τελικά οδηγούμαστε σε λύσεις. Είναι θλιβερή η διαπίστωση πως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και τα "νέα μυαλά" καταλήγουν ή καλύτερα ξεκινούν τη ζωή τους ίδια ή και χειρότερα απο τα ήδη υπάρχοντα. Το θετικό σημείο της ιστορίας είναι οτι υπάρχουν ακόμα κι εκείνοι οι τρίτοι που συνεχίζουν να πιστεύουν στις ιδέες τους και προσπαθούν να μείνουν σταθεροί σε αυτές.
Το ερώτημα που τίθεται τελικά όμως είναι το εξής: Είναι όντως δυνατόν νέα παιδιά να ενστερνίζονται απόψεις που ίσως παλιότερα δεν είχαν ή απλά ο φόβος για την απόρριψη ή τον παραγκωνισμό απο "αξιώματα" τα αναγκάζει να "τροποποιούν" τις αρχικές πεποιθήσεις τους;
Την επόμενη φορά που οι συγκυρίες θα μας φέρουν σε διχασμό ας αναρωτηθούμε τί πραγματικά αξίζει για μάς και τελικά τί άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε..αξίας ή επιτυχίας; (όπως σωστά είπε κάποτε ο Αινστάϊν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου