Ες αεί ευγνώμονες στην φιλανθρωπία

....από τον Πριγκηπάκο

Δεν θα μιλήσω ως συνήθως σήμερα, δεν έχω διάθεση ποιητική, είναι οι καιροί μας ζοφεροί και δεν μου αφήνουν χώρο.

Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει!

....του Στέργιου Καλπάκη

«Ευρωπαίο πολιτικό της χρονιάς για το 2012 ανακηρύττει τον Αντώνη Σαμαρά η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, υπό το αιτιολογικό ότι στις δύσκολες στιγμές αντελήφθη τι απαιτούσε το συμφέρον της χώρας του και ανταποκρίθηκε στην πρόκληση.»

Λεφτά δεν υπάρχουν, αξιοπρέπεια όμως;

Η παύση των ακροάσεων για τη λίστα Λαγκάρντ ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, που αποφάσισαν προχθές κατά πλειοψηφία οι βουλευτές μέλη της Επιτροπής, γεννά κάποιες σκέψεις για τη λειτουργία της Βουλής και για την ενε γένει λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Συναίσθημα ώρα μηδέν

....της Κάλλις Κολόζη

Κάποτε διάβασα μια λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία που απεικόνιζε ένα γερασμένο σφιχταγγαλιασμένο ζευγάρι, η οποία έλεγε «Ζήσαμε σε μια εποχή που ό,τι χαλούσε το φτιάχναμε, δεν το πετούσαμε».

Το 2012 σε φωτογραφίες II

Μια ακόμα χρονιά φτάνει στο τέλος της. Ένας κόσμος που μέσα από το χρόνο αλλάζει, μέσω μιας διαδικασίας επίπονης και σκληρής. Φυσικές καταστροφές, ανθρώπινες πράξεις και τραγωδίες, στιγμές αιχμάλωτες στο φακό.

Παρωπίδες

....της Ζωής Παπαδοπούλου

Ορθογώνιο παράθυρο

-όχι απαραίτητα μέσα σε τοίχο-

μια παλάμη που παίζει κρυφτό

με τον αιώνιο έρωτα, ονόματι "διακόπτης".

Δυο μάτια που αναμένουν την αυγή-

τότε είναι πιθανότερο να σε δω.

Να 'σαι εδώ.

Απλή λογική. Στείρα

Γιορτάζοντας και παρακμάζοντας

....του Νίκου Καμπούρη

Είχαμε δεν είχαμε, το φάγαμε κι αυτό το έτος! Καλό ή κακό, ας το κρίνουν άλλοι. Ας βάλει ο καθένας ξεχωριστά το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο, ανάλογα με το τι του επεφύλασσε η ζωή τη χρονιά που μας πέρασε.

Το συλλογικό 2012 όμως, δεν ήταν καλό. Το πρόσημό του δεν ήταν θετικό. Οι λόγοι προφανείς, χιλιοειπωμένοι και πολλαπλώς αναλελυμένοι.

Στη γωνιά μας κόκκινο τ’ αναμμένο τζάκι

Το σαββατοκύριακο ο αττικός ουρανός έχασε τη γλαυκή του διαύγεια. Βαριά αιθαλομίχλη, διοξείδιο και μονοξείδιο του άνθρακος σκέπασε την πόλη. Τζάκια, ξυλόσομπες και καυστήρες έκαιγαν κούτσουρα, κλαδιά, δαδιά, μπρικέτες πέλετ και πορτοπαράθυρα υλικά κατεδαφίσεων. Το αιθαλοσέντονο σιωπηλό, απειλητικό, πνιγηρό, πολυσήμαντο εσκέπαζε τη μητρόπολη των μικρομεσαίων, γυρνούσε τους επήλυδες κατοίκους της στις αγροτοποιμενικές τους ρίζες, στο λησμονημένο παρελθόν της σπάνης και τη ανάγκης.

Το 2012 σε φωτογραφίες

Μια ακόμα χρονιά φτάνει στο τέλος της. Ένας κόσμος που μέσα από τον χρόνο αλλάζει, μέσω μιας διαδικασίας επίπονης και σκληρής. Φυσικές καταστροφές, ανθρώπινες πράξεις και τραγωδίες, στιγμές αιχμάλωτες στον φακό.

Μικρές Χαρές

  Μια φορά και έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή ζούσε ένα αγόρι, διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Το όνομά του ήταν Ευτύχης. Όλα κυλούσαν ομαλά στην ζωή του, μέχρι που μια μέρα πριν από πολλά χρόνια ένα περιστατικό τον έκανε να δει τη ζωή από διαφορετική σκοπιά. Και ξαφνικά ένα μεγάλο μυστικό αποκαλύφθηκε.

Οι άστεγοι διανοητές

....του Νίκου Βράντση

Πάντα λάτρευα τις βιβλιοθήκες. Οι ναοί της γνώσης, προσβάσιμοι σε όλους, γεμάτοι με τις σκέψεις, τις ψυχές, τις καταθέσεις τόσων διανοητών.

Πάντα κλέβω στο ζύγι

Πώς να κάνεις απολογισμούς για το 2012; Αν αρχίσεις να θυμάσαι, να μετράς, να καταγράφεις, το συνολικό φορτίο θα βγει υπερβολικά βαρύ, τα άγχη θα ανέβουν στο λαιμό και θα σε πνίξουν, οι ειδήσεις θα κάτσουν στο λαιμό και θα γυρίσουν τρεις βόλτες το στομάχι.

Μουσική ανασκόπηση 2012

... του Στέλιου Μουρατίδη

Το 2012 μας αφήνει σιγά σιγά και όπως όλοι μας λίγο πολύ κάνουμε τους απολογισμούς της χρονιάς που φεύγει, έτσι και εγώ θα κάνω έναν μουσικό απολογισμό από αυτά που ακούσαμε αλλά και αυτά που δεν ακούσαμε (ακόμα).

Στον αστερισμό του αντιλαϊκισμού

Καθώς κοντεύουμε να κλείσουμε τρία χρόνια βύθισης στην κρίση, και ενώ διανύουμε ήδη την δεύτερη μνημονιακή εποχή, με την τρίτη κατά σειρά κυβέρνηση, αντιλαμβανόμαστε ότι, παρ’ όλα τα πάθη και τον πόνο, είμαστε τουλάχιστον λίγο σοφότεροι πολιτικά.

Ο άλλος εαυτός

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

'' Καλά, αποκλείεται να το είπε αυτό! αφού είναι πολύ ήρεμος άνθρωπος, ποτέ δεν μιλάει άσχημα''.  ''Είπες κάτι τέτοιο και δεν αντέδρασε; εμένα θα με είχε σκοτώσει! ''.

Η οσμή του χρήματος

To κύμα συλλήψεων μεγαλοεπιχειρηματιών και διευθυντικών στελεχών για το σκάνδαλο της τράπεζας Proton συμπίπτει χρονικά με την εκταμίευση της δόσης από την Ε.Ε. και υπό όρους θα μπορούσε να συμβάλει συμβολικά στη μεταστροφή της βαριάς, ηττοπαθούς διάθεσης που καταπλακώνει την κοινωνία.

Ατλαντίς 9.757 π.χ.

 ....του Θωμά Καλοκύρη

Ο συναγερμός καλύπτει τις φωνές και ο μόνος ήχος που διακρίνω είναι αυτός των βημάτων μου στη λάσπη. Τρέχω να τους ξεφύγω. Χάνομαι μες στο σκοτάδι. Βήματα πλησιάζουν.

Ποιός μας ταξιδεύει

Το πρωί στο αυτοκίνητο το cd κολλάει. Πατάω το επόμενο, το παραεπόμενο αλλά δεν παίζει τίποτα. Βάζω ραδιόφωνο. Ακούγεται το σημείο που λέει «το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη». Δυναμώνω.

The Sunset Limited

....του Νώντα Λειβαδίτη

Δύο από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς τους ο Samuel L. Jackson και ο Tommy Lee Jones (ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία) συνθέτουν μια από τις πιο «μίνιμαλ» ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Δεν βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Το έχω πεί και θα το πώ μάλλον πολλές φορές ακόμα: τα λεωφορεία και ο δρόμος είναι να τα καλύτερα σχολεία, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που διαθέτει ένα κράτος. Ιστορίες καθημερινής τρέλας που σε κάνουν να χαμογελάς, να μειδιάς ή να σκέφτεσαι πολύ σοβαρά, διαδραματίζονται σχεδόν κάθε μέρα γύρω μας.

Το αβέβαιο μέλλον της Ευρώπης

Το διαφαινόμενο τέλος της κυβέρνησης Μόντι στην Ιταλία και η προκήρυξη εκλογών τον Μάρτιο ξαναδείχνουν τον βαθύτατα πολιτικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής κρίσης. Ο κορυφαίος αναλυτής των Financial Times, μετριοπαθής φιλελεύθερος Βόλφγκανγκ Μούνχαου, επισημαίνει ότι οι έπαινοι προς τον κ. Μόντι «βασίστηκαν στην ιδέα ότι τα προβλήματα της Ιταλίας θα μπορούσαν να λυθούν εάν παραμεριστεί η πολιτική, εάν επιβληθούν λίγες μεταρρυθμίσεις και αρκετή λιτότητα». Ομως μετά ένα χρόνο διακυβέρνησης Μόντι η ιταλική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, ενώ το χρέος δεν έχει γίνει ευκολότερα διαχειρίσιμο· οι πολιτικοί καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο Μούνχαου στηλιτεύει επίσης την υποχωρητική στάση του κ. Μόντι έναντι της Αγκελα Μέρκελ στο θέμα του ευρωομολόγου: η υποχώρηση εξυπηρετεί το πολιτικό συμφέρον της Γερμανίδας καγκελαρίου, αλλά υπονομεύει το συμφέρον της Ιταλίας.

Η Αγάπη είναι ο πόνος

Αφενός πρόκειται για ένα μικρό αγόρι που εξοικονομεί χρήματα για να αγοράσει ένα κατοικίδιο. Αφετέρου πρόκειται για μια ταινία που μιλά για για μια κοινωνία που εκτιμά την εμφάνιση περισσότερο από την ουσία. Μια ταινία του Μιχάλη Ζανέλη.

Το κράτος είμαι εγώ #1

....του Κωνσταντίνου Κολοκυθά

Γράφω τούτες τις αράδες, ενώ ο καιρός παίζει απίστευτα τερτίπια έξω..Ενώ μετά από τρεισήμισι χρόνια φοιτητικού βίου στην Φλώρινα, συνειδητοποιείς ότι η χειμερινή μετάβαση του τόπου σε Σιβηρία είναι γεγονός για κανα τρίμηνο, παρ’ όλα αυτά για έναν Καταυλακιώτη, όπως η αφεντιά μου, οι εικόνες θα είναι πάντα πρωτόγνωρες. Φούλ στόπ και να με συγχωρείτε για την παρέκβαση…..

To παράπονο

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Όταν η χυδαιότητα σκοτώνει την αγνότητα

....του Παναγιώτη Δημητριάδη

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται στην Ελλάδα το φαινόμενο της ανάδειξης και της αναπαραγωγής του αρχαιοελληνικού κάλους.

Αποτυχημένοι άεργοι στις ηγεσίες ΔΕΚΟ

Ακόμη και την υστάτη ώρα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι αρχηγοί των συγκυβερνώντων κομμάτων έχουν την ευκαιρία να στείλουν στον δοκιμαζόμενο και απαισιόδοξο ελληνικό λαό ένα εγκαρδιωτικό και ενωτικό μήνυμα:

Οι μάχες που δεν δίνονται

....του Ρίζου Καϊάφα

   Μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής ο Αντώνης Σαμαράς συνόψισε την ελληνική στάση, λέγοντας πως «δώσαμε μάχη ώστε να αυξηθεί το ποσό για την Ελλάδα, κυρίως δώσαμε τη μάχη να υπάρξει μια ειδική μεταχείριση της χώρας μας ακριβώς λόγω της παρατεταμένης ύφεσης και των προβλημάτων που διανύουμε [sic]». Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αναφερόταν σε κάποια «εθνική επιτυχία», που επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων. Όμως όχι, αυτή η κοινότοπη υπερβολή χρησιμοποιήθηκε για το κατόρθωμα της χώρας μας να διεκδικήσει 20% μικρότερη μείωση στα κοινοτικά κονδύλια που της αναλογούν για τα επόμενα χρόνια.

Σημάδια παρακμής

....της Ζωής Παπαδοπούλου

Χαμένοι στην ύλη, στην όψη, στο γυαλί
χάσαμε αυτό που λένε την ουσία,
αιχμάλωτοι και μεθυσμένοι σε μια αντίληψη στρεβλή,
πως δήθεν κυνηγάμε ιδανικά, δημοκρατία.
Με πόση ευκολία- αφέλεια- κυνικά αυτοσαρκάζεσαι
και μοιάζεις
υπεράνω, δεν είναι αλήθεια
πραγματικά αποζητάς ιδιοτελώς το κάτι παραπάνω
ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ.

Διανοούμενοι σε εμφύλιο

Μερικοί διανοούμενοι σήμερα, πρώην αριστεροί ή αριστερίζοντες (κατά βάθος ΠΑΣΟΚίζοντες), παίζουν τον ρόλο που έπαιξαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν διανοούμενοι όπως ο Σπύρος Μελάς, μεταξικός ήδη από τον Μεσοπόλεμο και αντιδραστικός για πάντα, ο Ανδρέας Καραντώνης μετεμφυλιακά μέχρι που τον απόκοψε και ο Σεφέρης, ακόμη και ο Στράτης Μυριβήλης ως απολογητής του Ψυχρού Πολέμου.

“Μέσα απ’ της βιτρίνας τα θρύψαλα”

Ήθελα να γράψω εδώ και καιρό κάτι για όλους τους πρώην κεντρώους που κατέληξαν απ’ το 2008 και μετά απολογητές (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) κάθε δεξιού ή αντιδραστικού επιχειρήματος, αλλά όλο σκέφτομαι τον ΚΚΜοίρη και κάτι που έγραψε για τα φάρμακα τις προάλλες.

...ΠροΒλήματα

....της Μαρίνας Δονικιάν

Δε με παίρνει να μη μπώ κατευθείαν στο ψητό και σίγουρα, σε κανέναν δεν έλειψαν οι φλύαρες εισαγωγές μου, άλλωστε .δεν θα ασχολούνται όλοι τώρα με τα δικά μου.

και τι δεν ήταν

Σε μία συνάντηση αυτού του κύκλου σεμιναρίων άκουσα κάποιον να λέει ότι αν σταματήσεις να αφηγείσαι κάτι (πχ. μια συλλογικότητα ή για να το τραβήξω ένα γεγονός), αυτό θα σταματήσει να έχει υπόσταση.

Και εγώ για μένα

Η μικρού μήκους ταινία «Κι εγώ για μένα» διηγείται το 24ωρο ενός νέου ανθρώπου, που έχει χάσει σε αυτοκινητικό δυστύχημα και τα δυο του χέρια. Μια ταινία που μιλά για τον αποκλεισμό, τη δύναμη ψυχής, την ενσυναίσθηση, τη δύναμη του χιούμορ ως αντίδοτο στις δυσκολίες της ζωής.

What fear do you love?

....της Άννας Ζάχου

“Fear and loathing in Las Vegas”,”Cape Fear”,”The Sum of all fears”,”A fantastic fear of everything”, ”Fear of the Dark….τόσες ταινίες, τόσα τραγούδια, τόσα βιβλία για το πιο παράξενο συναίσθημα…Το συναίσθημα που καθορίζει περισσότερο από οτιδήποτε τον τρόπο και την αντίληψη της ζωής μας…Παράγοντας ανασταλτικός για κάποιους, προωθητικός για άλλους….Ο Φόβος μας ωθεί σε υπερβολικές ενέργειές ή μας αδρανοποιεί εντελώς….μας κρατάει σε εγρήγορση ή μας υπνωτίζει….Είναι λένε ορισμένοι το καλύτερο μέσο χειραγώγησης της μάζας, το πιο δυνατό όπλο…ο φοβισμένος είναι έτοιμος να φτάσει ακόμα και σε ακρότητες προκειμένου να απαλλαγεί από την ανασφάλειά του. Και ο χειραγωγός το γνωρίζει αυτό.

Στο λαμπρό φως του Δεκέμβρη

«Eστιν δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Ακουσα τον ορισμό της πίστεως κατά τον Απόστολο Παύλο στο ραδιόφωνο, ψάχνοντας μουσικές ανάμεσα σε καθηλωμένα αυτοκίνητα. Θαύμασα τη διατύπωση, σαφή αλλά και ευρεία· πατάει στον ορατό κόσμο, ανοίγεται στη ζωή με τα ελπιζόμενα, αλλά κρατάει ανοιχτή και τη δυνατότητα για έλεγχο των ου βλεπομένων.

Άλλα είναι τα μεγάλα, απ' της Παρασκευής το γάλα!

....της Δόξας Τούφα

   Ένα βράδυ σαν κι αυτό, κι ενώ με είχε πιάσει μια σπαρίλα άνοιξα το fb να χαζέψω και να ξεχαζωθώ στο κοτσομπολιό.
Και είδα ένα post που είχε κάνει ένας από τους διαδυκτιακούς μου φίλους το πρωί της ίδιας μέρας στο οποίο έλεγε:
"Ενός κακού μύρια έπονται. Καλημέρα.

Αρχή πολιτικών μετασχηματισμών

Με χρονική υστέρηση ως προς τις κοινωνικές μετατοπίσεις και τους ψυχοπνευματικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και ως προς τα εκλογικά αποτελέσματα, οι πολιτικοί οργανισμοί εισέρχονται και αυτοί σε φάση έντονων αναζητήσεων και ανασυγκρότησης.Παρά την πρωτοφανή (τείνουσα προς τη μηδενική) κρίση εμπιστοσύνης προς τα κόμματα, τις τελευταίες ημέρες είχαμε μείζονες διεργασίες σε δύο υπάρχοντα κόμματα και ανάδυση δύο νέων μορφωμάτων.

Xειμώνας

....του Opressed

Αχ αυτές οι μυρωδιές! Ζεστά ρούχα,σκουφάκια και εκείνες οι υπέροχες πλεχτές μπλούζες που η καλή μου η γιαγιά έφτιαχνε με τόσο μεράκι για να με θωρακίσει απ' το κρύο.Ήρθε ο καιρός να τα φορέσω πάλι,να ντυθώ ζεστά και να χαθώ στο παραμύθι αυτής της εποχής.

Καταρρέοντα έθνη στην Ευρώπη;

....από τον Πριγκηπάκο

 

Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, η Καταλονία εντείνει τις προσπάθειές της προκειμένου να διασφαλίσει ένα δημοψήφισμα που θα της επιτρέψει να αποσχισθεί από την Ισπανία, στην ίδια οικονομικά πολύπαθη χώρα οι Βάσκοι επιθυμούν την αυτονομία τους ενεργότερα από ποτέ. Η Σκοτία συμφώνησε με το Ηνωμένο Βασίλειο για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος το 2014 για την ανεξαρτητοποίηση της. Οι Φλαμανδοί Βέλγοι δρομολογούν εδώ και καιρό την απόσχιση τους από τους γαλλόφωνους Βαλόνους και επιπλέον οι Βόρειοι Ιταλοί διεκδικούν την απόσχιση τους από τον Ιταλικό Νότο.

Οι πολιτικοί δεν ακούνε την κοινωνία

Αυτή την κρίσιμη ώρα, ώρα θλίψης και ηττοπάθειας, η κυβέρνηση είχε μια ευκαιρία να τονώσει αδαπάνως το φρόνημα των πολιτών: να νομοθετήσει ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο, αποτελεσματικό και ευεφάρμοστο. Δεν το έκανε. Μέχρι στιγμής, ό,τι διαρρέει ως νέα φορολογική νομοθεσία δεν φαίνεται να είναι ούτε απλούστερη ούτε δικαιότερη· αντιθέτως, τιμωρεί φορολογικά τις οικογένειες με παιδιά, σε ένα πληθυσμό υπό δημογραφικό μαρασμό, ενώ ταυτοχρόνως δεν μαθαίνουμε για κάποιο νέο δραστικό μηχανισμό προς ανάσχεσιν της φοροδιαφυγής.

Ομιλία του καθηγ. Γούναρη για τη σχέση Ελλάδας - Βαλκανίων με αφορμή τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση της Θεσ/κης

Μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού. 
Ανασκοπώντας τη σχέση της Ελλάδας και των Βαλκανίων 
100 χρόνια μετά τους πολέμους του 1912-13

Σε ένα άρθρο του στο Έθνος, με τίτλο «Μισθοί Βουλγαρίας», ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ τονίζει «Πάει και τελείωσε! Η απόφαση της τρόικας είναι τελεσίδικη. Τέτοιους μισθούς θέλει και για τους Έλληνες. Μας το λένε και μας το επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποί της […] Η Ελλάδα ανήκει στα Βαλκάνια και θα ξαναγίνει τόσο εξαθλιωμένη όσο οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες».[1] Από όλες τις αυτο-ταπεινωτικές αναφορές της εποχής μας η Βουλγαρία, ως μέτρο σύγκρισης και ο υποβιβασμός της πατρίδας μας από «ευρωπαϊκή» σε «βαλκανική χώρα» είναι οι συχνότερες. Είναι πάγια τακτική του Τύπου να υποδαυλίζει την οργή, βάζοντας το δάχτυλο στην πιο βαθειά πληγή. Και ο πόνος είναι μεγαλύτερος, όταν αναλογίζεται κανείς πόσο πρόσφατη είναι η εποχή που η Ελλάδα επαναπροσέγγιζε τα Βαλκάνια με τον αέρα μιας επιτυχημένης ευρωπαϊκής χώρας. Τόσο πρόσφατη, ώστε ακόμη επιβιώνουν τρία πανεπιστημιακά τμήματα, που σκοπό είχαν να προετοιμάσουν τους χειριστές αυτής της φιλόδοξης διείσδυσης. Προφανώς η σημασία των συγκρίσεων αυτών έγκειται στο γεγονός ότι η σχέση Ελλάδας Βαλκανίων είναι ιδιάζουσα. Δεν πρόκειται για απλή γειτονία. Θα προσπαθήσω να αναδείξω το βαθύτερο χαρακτήρα της και να επιχειρηματολογήσω πως την πιο σημαντική τομή της, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13.

transportation today?

Έστριψα αριστερά, εκεί που απαγορεύεται, μα στρίβει όλη η γειτονιά, εκεί που απαγορεύεται, μα το κάνουν όλοι, εκεί που απαγορεύεται μα φέτος μόνο έχουν γίνει 6 θανατηφόρα τροχαία. Δεν γκρίνιαξα πολύ στον τροχονόμο, άδικο είχα έτσι κι αλλιώς, τί να του πω; Μου είπε, πλήρωσε την κλήση και πήγαινε στο τμήμα να δεις για το δίπλωμα. Σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι το αυτοκίνητο για τη δουλειά.

Αναζητώντας το τέλος

Έως αργά το βράδυ, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, το Eurogroup δεν είχε ανακοινώσει την απόφασή του για την πορεία του ελληνικού χρέους. Δυόμισι χρόνια μετά την πρώτη επιχείρηση διάσωσης, που υποσχόταν ότι θα επέλυε διά μιας την κρίση χρέους, η Ελλάδα παραμένει βυθισμένη στην αβεβαιότητα, πολύ χειρότερα από ποτέ. Διότι το θέμα πια δεν είναι αν θα λάβουμε την ήδη πολυκαθυστερημένη δόση του δεύτερου πακέτου διάσωσης, αλλά αν θα τερματιστεί το αφόρητο καθεστώς αβεβαιότητας και ομηρίας, που έχει παραλύσει την οικονομία και πληγώνει διαρκώς την κοινωνία.

Blood in Mobile

Αγαπάς το κινητο σου; Ξανασκέψου το!

Αγαπάμε τα κινητά μας τηλέφωνα. Οι δυνατότητές μας να επιλέξουμε μεταξύ διαφορετικών μοντέλων, ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη. Αλλά η παραγωγή κινητών κρύβει μια σκοτεινή, γεμάτη αίμα, ιστορία.

Μετά το Ναυαρίνο

Διάχυτη αίσθηση: κάναμε ό,τι μπορούσαμε, και πέρα από το όριο αντοχής. Ματώσαμε, και διαρκώς αιμορραγούμε από ανεργία, ύφεση και ξενιτεμό. Κάναμε ό,τι μας είπανε, σοκαρισμένοι, σπαρταρώντας. Τώρα;

Πόσα παιδιά μπορούν να χωρέσουν σε μια τάξη;

...από μια φοιτήτρια Παιδαγωγικού

Πόσα παιδιά μπορούν να χωρέσουν σε μια τάξη; Πόσα παιδιά, έξυπνα, καλά, με άποψη, επιχειρήματα, με διαφορετικά βιώματα; Πόσα παιδιά χαρούμενα κι ευτυχσμένα, πόσα παιδιά πονεμένα και θλιμμένα; Κάθε παιδί και μια διαφορετική ιστορία. Κάθε παιδί με διαφορετικό παρόν και παρελθόν. Κάθε παιδί με διαφορετικό μέλλον. Και αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εμάς, τους δασκάλους και τις δασκάλες, εκτός από τους γονείς τους. Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι αυτή για έναν ή μία εκπαιδευτικό; Το πόσο έχει αντιληφθεί την ευθύνη αυτή είναι αυτό που καθορίζει το πόσο καλός ή καλή είναι.

Φωτογραφίες ενός κόσμου που αλλάζει

Φωτογραφίες από ένα 2012 δύσκολο, γεμάτο συναίσθημα, συγκίνηση, πόνο, χαρά, πόλεμο, θάνατο, ζωή, δημιουργία, καταστροφή. Ένα ακόμα βήμα ενός κόσμου που αλλάζει, αλλά δεν έχει αποφασίσει ακόμα προς ποια κατεύθυνση.

A beautiful mind

...της Άννας Ζάχου

Τελικά η οξυδέρκεια οδηγεί στην αυτοκαταστροφη;;;; ποιά είναι η λεπτη γραμμη αναμεσα στην ιδιοφυια κ την τρελλα;;;; ειναι η τρελλα μια εξοδος διαφυγης; μια βαλβιδα εκτονωσης; στους δαιδαλωδης λαβυρινθους των ξεχωριστων μυαλων υπαρχουν κρυφες σκοτεινες πορτες,οπου ξεκουραζονται, χαλαρώνουν;;;

μαθαίνοντας την αλφαβήτα

[ Λόγω απουσίας έμπνευσης ή διάθεσης, λέω ν' ανεβάσω μερικά παλιότερα απ' το ΜΟΝΟ. Εδώ το σεντόνι απ' το τεύχος 1 της 31/1/12]

Καλή Χρονιά

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν ήρθε η ώρα για τέτοιες ευχές. Η αλήθεια είναι οτι φέτος πιθανότατα πολύς κόσμος δεν θα έχει καν τη δουλειά του, ώστε να μπορέσει να αγοράσει τα απαραίτητα για το παραδοσιακό οικογενειακό τραπέζι, να μπορέσει να χαρεί τις γιορτές με την οικογένειά του. Η πικρή αλήθεια είναι οτι φέτος θα ακουστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά το " κάθε πέρυσι και καλύτερα".

Ζητούνται εκθέματα...

....του Νίκου Καμπούρη

''Στους χώρους του πρώην εργοστασίου ΈΡΙΑ θα διαμορφωθεί ένα ολοκληρωμένο Μουσείο, που θα παρουσιάζει το Βιομηχανικό παρελθόν και την ιστορία των εργοστασίων της Νάουσας, αλλά και ιστορίες των ανθρώπων που εργάστηκαν σε αυτά. Από τον Δήμο, έχει ξεκινήσει η συγκέντρωση αντικειμένων με σκοπό την έγκαιρη προετοιμασία και την οργάνωση του Μουσείου. Οι πολίτες που έχουν στην κατοχή τους φωτογραφίες εργοστασίων, εργατών, φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της εργασίας, βιβλιάρια υγείας, συνταξιοδοτικά έγγραφα, στολές εργασίας, ένσημα, αλληλογραφία των εργατών, παλιές ταυτότητες, προϊόντα παραγωγής των εργοστασίων κ.α. και επιθυμούν να τα δωρίσουν, μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Δήμο Ηρωικής Πόλεως Νάουσας στα παρακάτω τηλέφωνα...''

Ich bin ein Berliner

Ένα video Πορτογάλων, που καταρρίπτει με εξαιρετικό τρόπο τους ''μύθους'' πως οι Πορτογάλοι (και όλοι οι Νότιοι) είναι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, δουλεύουν λίγο, παίρνουν πολλά και απλώς είναι ανεύθυνοι.
 

Πουτάνα ηθική

....του Ραφαήλ Παπαδόπουλου

   Με αφορμή μια πρόσφατη σχετική συζήτηση με έναν καλό μου φίλο, και τις έντονες αναμνήσεις που μου άφησε, θέλησα να καταγράψω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω σε ένα διαχρονικό όσο και αμφιλεγόμενο θέμα: Ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα στην ανθρώπινη ζωή, και πως επηρεάζει τον εκάστοτε πολιτισμό και τις αξίες μιας κοινωνίας; Και ακόμη παρά πέρα: ευσταθεί ο διαχωρισμός ανάμεσα στον «αγνό» και τον «χυδαίο» έρωτα, και αν ναι, με βάση ποια κριτήρια; Ποιος καθορίζει αυτά τα κριτήρια; Είναι διαχρονικά και αναλλοίωτα, ή μήπως όχι;

Περπατώντας στη Θεσσαλονίκη...

....της Γιώτας Καρανάτσιου

                                                                    Θεσσαλονίκη 9/11/12

Παρασκευή απόγευμα, οι δρόμοι τις πλατείας Αριστοτέλους γεμάτοι κόσμο. Ξεκινώντας τη βόλτα μου από την παραλία, κοίταζα τις πανάκριβες καφετέριες τριγύρω, οι οποίες ήταν γεμάτες! Από περιέργεια άνοιξα έναν κατάλογο, σκέφτηκα να μην πάω κατευθείαν στα αλκοολούχα ποτά. Πράσινο τσάι à 4,50€ !! Κι όμως ήταν γεμάτες…

Τα παλούκια...!

....της Ευαγγελίας Γερομιχαλού

  Όλη μας η ζωή είναι δεμένη γύρω από παλούκια. Αυτά με τη σειρά τους μας στερούν την ελευθερία. Σε καθημερινή βάση αντιμετωπίζουμε δυσκολίες ξανά και ξανά και βάζουμε τα δυνατά μας  για να προχωρήσουμε,να τις ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε.

Μεγαλοδημοσιογράφοι & Αλήθεια: Ένα διαχρονικό έγκλημα

...του Νίκου Καμπούρη

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ύβρεις εναντίον δημοσιογράφων ; ΄΄Είστε δωσίλογοι και προδότες!΄΄, ΄΄είστε ψεύτες!΄΄, ΄΄διαστρεβλώνετε την αλήθεια!΄΄, ΄΄ ούτε στην Κατοχή δεν συνέβαιναν αυτά τα πράγματα!΄΄, ΄΄είστε πουλημένοι και εκτελείτε διατεταγμένη υπηρεσία!΄΄.

Το κουμπί του backspace!

...της Μαριάννας Σαμαρά

Μια λευκή σελίδα . Μεγάλη πρόκληση να τη γεμίσεις με σκέψεις, αλλά καμία διατύπωση δεν αποτυπώνει επαρκώς αυτό που σκέπτεσαι εφόσον μέχρι να τελειώσεις μια παράγραφο το κουμπί του backspace έχει πάρει κυριολεκτικά φωτιά.

Τίς πταίει;

...της Αναστασίας Λαδοπούλου

Το θέμα έχει γραφτεί κατά κόρον, έχει συζητηθεί στις φοιτητοπαρέες, στους ακαδημαϊκούς κύκλους, στους ακαδημαϊκούς συλλήβδην, οι οποίοι αδυνατούν να διδάξουν μέσα σε τόση βρομιά ( λές και οι φοιτητές δεν έχουν καλύτερο από ένα τρίωρο μέσα στις μύγες).

Ενώ οι μέλισσες πεθαίνουν..

....του Νίκου Βράντση

"Καταλαβαίνεις τί σου λέω;" με ρωτάς θλιμμένος Γιάννη. "Πεθαίνουν οι μέλισσες".

Και εμείς μένουμε καθηλωμένοι μπροστά σε μαύρα κουτιά να παρακολουθούμε, παραδομένοι, ρήτορες και αγύρτες να λογομαχούν σε μια καλοστημένη παράσταση, ώστε να πρωταγωνιστήσουν, να μαγέψουν τα μάτια και τον ακατέργαστο νου ενός ευκολόπιστου κοινού, που στην απόγνωση του αναζητά στηρίγματα φτιαγμένα από εύθραστα υλικά.

Φασισμός στα χρόνια της Νέας Υφεσης

Ολες οι σκέψεις είναι ριψοκίνδυνες, οταν ζεις στην κόψη ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος. Διακινδυνεύεις να παρασυρθείς σε ατραπούς ανοιγμένες από το θυμικό, σκαμμένες από την έγνοια για το σπίτι σου και τα παιδιά σου, στα άβατα της πιο προσωπικής, της πιο υπαρκτικής αγωνίας. Αλλά θα σταματήσεις να σκέφτεσαι, να συλλογάσαι; Το αντίθετο. Η κινδυνώδης συνθήκη είναι η πιο γόνιμη για τη σκέψη· μόνο τότε δοκιμάζεις in vivo τις διανοητικές σου αντοχές, τις ψυχικές δυνάμεις, ό,τι ήσουν και ελάνθανε. Μόνο οι νεκροί δεν σφάλλουν.

Ένα παγωμένο καλοκαίρι...

....του Oppressed

Πάνε χρόνια τώρα που συγκατοικώ με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια,έχοντας για μόνη συντροφιά τέσσερις τοίχους,τέσσερις καλοβαμμένους άσπρους τοίχους που μέσα τους βλέπω τα άδεια χρόνια της ζωής μου που περνούν και δεν αφήνουν τίποτα παρά μόνο σημάδια,σημάδια ανεξίτηλα στο κορμί μου από το πέρασμά τους.

Η Μεταπολίτευση των μικρομεσαίων

 Η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου, εντός της δυσμενούς ιστορικής συγκυρίας, δίνει αφορμή για απολογισμό όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η δικτατορία έπεσε με πάταγο, αλλά η επάνοδος της δημοκρατίας συνοδεύτηκε από μια εθνική καταστροφή, τη διχοτόμηση και κατοχή της Κύπρου. Ωστόσο η δικτατορία των συνταγματαρχών άφησε κάποια ίχνη στην νεογέννητη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, αυτούσια ή τα κατοπτρικά τους αντίστροφα.

Η γάτα και το Ποντίκι

....της Άννας Ζάχου

Έχετε δει ποτέ γάτα να παίζει με ποντίκι;Μοναδικό θέαμα…σαδιστικό…το πιάνει από την ουρά,το αφήνει για λίγο,το ξαναστριμώχνει…κι όλα αυτά όχι γιατί πεινάει…αλλά απλά γιατί μπορεί.Μπορεί να επιβεβαιώσει την υπεροχή της πάνω σε έναν πιο αδύναμο οργανισμό…

Ήξερε ότι υπήρχαν χειρότερα από την ανυπαρξία...

.....του Χρήστου Δερβεντλή

Προχωράει προς την πόρτα... Είναι μισάνοιχτη, σαν να τον καλεί να την ανοίξει διάπλατα και να αντικρίσει τα εσώψυχα του δωματίου. Μπαίνει. Την βλέπει καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού, στην απέναντι πλευρά, με τα χέρια να κρύβουν το πρόσωπό της. Αυτά τα ίδια χέρια, που χθες τον αγκάλιαζαν...

Η Ευρώπη της αστάθειας και των αποκλίσεων

   Η κρίση που άρχισε το 2008 και κλιμακώνεται εφεξής, έδειξε μεγεθυμένες όλες τις αδυναμίες της αρχιτεκτονικής ευρώ, και ακόμη περισσότερο έδειξε το πολιτικό έλλειμμα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πολυτεχνείο θα πει…

....του Νίκου Βράντση

Πάλι τα ίδια και φέτος, όπως κάθε χρόνο. Τα ίδια επαναστατικά συνθήματα, οι ίδιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, τα ίδια επιχειρήματα σε παρέες που συνυπάρχουν αριστεροί και δεξιοί,  οι ίδιες γνώριμες φιγούρες στον δρόμο και στις πορείες, οι ίδιοι διαπληκτισμοί και διαφωνίες. Το déjà vu της 17^ης Νοεμβρίου. Μόνο που φέτος κάτι διαφέρει. Η ατμόσφαιρα μοιάζει πιο βαριά, πιο τεταμένη.